value | hyunchan

mavi kelebek

Saatlerce kan revan içinde kalmak gerçekten anlatılamazdı. Yerde acı içinde yatmak. Doyeon un gözlerindeki karanlıktan sonra birde kendi kanımın karanlığa akışını hissetmek gerçekten beterin betiydi. Eun uyanmasa ve hızlıca beni fark etmese dün gece kesin ölmüştüm.

"Ne oluyor bu saatte? Bu yerlerin hali ne! NE OLMUŞ- AMAN TANRIM HYUNJİN UYANIN UYANIN HAREMDE SALDIRI VAR! "

Diğer haremdeki kişilerde koşarak gelmişti ki Felix in çığlığı bütün sarayda duyulmuş olabilirdi.

Sonrası bende kesik kesik ti. Birinin kucağında koridorlardan geçişim. Diktikleri iğnenin acısı, o ara yakan bir sıvıda hissetmiştim. Ellerimi saran minik eller, bu felixti. Ve sonrası karanlık

Sadece tek bir fısıltı hatırlıyordum

"seni yeni buldum nolur gitme"

Prensimin fısıltısı.  Zamanlamasını bilmediğim karanlık gelmese orda gözlerimi açabilirsin belki.

Chan'dan
Üç gün oluyordu. Yaralarının sarılımı fazla umutlanmayalın prensim deneli gözlerini kapatalı onunla geçiremediğim koca üç gün.

Neden uyanmıyordu benim güzelliğim. Biz neden tekrar kitap okumuyorduk benim salonuöda koşturmuyorduk.

Tekrar gözlerim doluyordu işte. 3 gündür olduğu gibi, başında beklememe izin de verilmiyordu ki. Kapıdaki muhafızlar bile güvenim yoktu. Haremdeki saraydaki herkes ona zarar vericek gibi geliyordu

Bir kere yanında uyuyamamıştım. Ki ben uyumayı ne severim nede kolay uyurum. Ama düşününce onun kokusu ile uyumak, o kollarımdayken uyanmak. Düşündükçe daha da yapamadıklarımız aklıma geliyordu.

Cariye Felix bir saniye yanından ayrılmıyordu. Han en güvendiği askerlerini şifahanenin önüne dikmişti.

Biliyordum doyeon yapmış sonrada canına kıymıştı fakat ya ölmediğini bilen biri bu işi devam ettirirse diye bozuk olan uykumu dahada bozmuştum. O gece hamamdan sonra yatmaya hazırlanırken almıştım haberi. Daha hareme varamadan cariye Felix in çığlığını işittim.

Bana hyunjin dememişlerdi. Cariyelerden biri demişlerdi

Haremden kucağında kanlar içindeki onunla çıkan bir changbin beklemiyordum.

Yavaşça gözlerim kapanmaya başlamıştı yine. 3 gündür toplasak 1 saat uyumamıştım. Ve sonunda bedenim kendini kapatmaya yaklaşmıştı.

Kocamaaan bir avlu, sarayın bahçesinde. Küçük bir oğlan çocuğu koşturuyor.

Sarı saçları var ve gümüş gözleri. Anca 4 yaşlarında. Avlunun ortasında koşturuyor, kelebek kovalıyor. Mavi kelebek.

Prensin içine bir korku düştü, mavi kelebek. Ölüm demekti. Haberciydi

O an için umursayamadı. Küçük çocuğun peşinde koşan güzelliğine daldı. Sarı saçları dahada uzamıştı, örülmüştü bir kısmı. Üzerindeki mavi takım nasılda yakışıyordu ona.

Yanlarına ilerledi prens, koşuşturan çocuk sarayın arkasına yöneldi hyunjin de yanındaki kalfadan rica etti. Oda dönüp prense koşturdu ve kollarına atladı.

Yüzündeki kocaman gülümsemeler ile birbirlerine bakarken cariyesi prensten bir öpücük çalıp kaçmaya başladı.

Prenste gülüp peşine takılmıştı, saraydaki kocaman avluda birbirlerini kovalamış yaklaşık iki dakika sonra prens cariyesini yakalamış sımsıkı sarılmıştı.

Saçlarını sevdi öptü, kokladı

"nerdesin aşkım, çok fazla uyumadın mı?"

Sorusunu sorarken yanaklarını öpüyordu. Hyunjin kafasını çevirip prensin dudaklarını yakaladı. Yavaşça üst dudağını emdi ve bıraktı. Prens hiç böyle derin bir öpüşme yaşamadıkları için biraz afallamıştı. Ve sonra dudaklarının üstüne gelen fısıltı onu mest etti.

"burdayım işte, kollarının arasında. bir nefes uzağında"

Kapı gürültü ile açılmıştı, prens uykusu ve rüyasının bölünmesinden hiç hoşnut olmayan bir bakışla kapıdaki harem ağasına döndüğünde çocuk istifini hiç bozmamıştı, prens in kalkmasını bekliyordu.

Prens sonunda kalktı ellerini hadi der gibi salladı bağırmasına ramak kalmıştı ki hiçbir zaman bağırmazdı.

"Veliaht prensim şifacılar haber vermemi istedi cariyeniz uyanmış"

Chan odadan nasıl çıktığını bilmiyordu. Koridorları hızlı hızlı aştı şifahaneye girdi. Ve önce gülümseyen cariye Felix i sonrada yatakta yastıklarla oturmuş meleğini.

Hemen yanına gidip oturdu gözlerine baktı saçlarını yanakları sevdi. Ona gülümseyen cariyesine gülümseyip dudaklarına uzandı. Sonuçta ikiside 3 gündür uzaktı artık uzaklığa lüzum yoktu.