Clarelisse's verhaal [On Hold]

11. Dood of levend?

'Riley, denk je dat je al kunt opstaan?' Vroeg ik haar.

'Mm, nog 5 minuutjes. Waarom moet jij ook altijd zo vroeg opstaan?'

'Je zei toch dat ik je na een half uurtje mocht wakker maken? Gelukkig dat ik je dan maar de hele nacht heb laten liggen.'

'What, ow fack! Nee, je hebt me beloofd.. Ik bedoel, had me gewoon wakker gemaakt! Nu heb je niets geslapen!'

Ik vertelde Riley dat dat niet zo erg was omdat ik toch niet moe was en waarschijnlijk toch niet zou kunnen hebben geslapen. Ze vroeg me of ik oké was en natuurlijk loog ik. Tuurlijk is niet alles oké met me!

'We moeten Brandon redden', zei Riley terwijl ik diep in gedachten was verzonken. 'Hallo luister je wel naar mij?', vroeg ze geïrriteerd, 'We moeten hem helpen hoor, hij heeft ons ook geholpen.'

Waarom moet ze nu ook over Brandon beginnen? Ik was er vrij zeker van dat hij dood was.

'Riley, Brandon is dood' antwoordde ik, misschien iets te bot. Maar hoe moest ik het haar anders vertellen?

'Wat, tuurlijk niet. Hij lag op het bed naast me weet je wel? Super zeker dat hij nog leeft! Maar als jij me niet gaat helpen ga ik hem wel alleen helpen. Blijf jij hier en ga ik wel, zie je over een uurtje. Oh, en probeer wat te slapen!'

En weg was ze.

Mijn beste vriendin achterlaten? Nooit! Doeme! Wat ze nu doet is een soort van zelfmoord. Ik heb eigenlijk mijn leven op het spel gezet voor haar leven, en nu gaat ze wat gevaarlijk doen. 'Riley, nee godverdomme! Kom terug!' Riep ik.

Ik pak snel al mijn grief bijeen en kruip achter haar aan. Waarschijnlijk wordt ze toch wel even tegengehouden door de ratten.

Na tien minuten kruipen had ik Riley ingehaald. Ingehaald is eigenlijk veel gezegd, ze wordt tegengehouden door bloedzuigers.

'Man hoe ben jij hier daarjuist doorgeraakt?'

'Ook hallo Riley. Waarom zet je je leven op het spel voor iemand die toch al dood is?'

'Nee Clarelisse, Brandon leeft nog! Dat kan ik gewoon voelen! Maar als jij mij niet wilt helpen, laat dat helpen dan! En vertel me nu hoe ik van deze stomme ratten afgeraak!' Zei ze terwijl

'Dus je wilt toch dat ik je help? En het zijn mutanten, dat betekent dat ze een zwakke plek hebben. Je moet ze gewoon in hun buik steken.'

Ik en Riley begonnen bijeen de ratten die aan haar zaten dood te steken. Toen ze vrij was en terug voortkropen, zei ze me: 'Man, het is moeilijk om niet te gillen met die stomme ratten op je! Aw het doet zo een pijn!'

'Riley, jij blijft hier. Blijf bij m'n rugzak en geef mij je mes ik ga het nodig hebben.'

'Wat nee, ik ga mee hem redden! En zonder mes, hoe moet ik mezelf dan beschermen?!'

'Wil je dat ik je help, of niet? En ja, zonder mes gaat het moeilijk worden, maar ik kan echt niet zonder! Sorry!'

Riley gaf me haar mes en ik gaf haar mijn rugzak.

Ik kroop richting de plek waar Brandon werd vastgehouden en vermoorde nog enkele ratten.

Toen ik daar was aangekomen, zag ik Brandon op het bed, op dezelfde positie als gisteren liggen. Ik zag ook dat Blauwvloed en Oranjegloed niet in de kamer waren. Stemmen hoorde ik wel, maar niet duidelijk. Ik kon er niets uit afleiden.

Plots schoot ik wakker, dam ik was in slaap gevallen! Het was een wonder dat ik nog niet was ontdekt. Ik keek nog eens naar Brandon, hij had nog steeds niet bewogen. Sinds dat ik Riley hier had gered, was er amper iets aan de kamer verandert. Enkel haar touwen lagen in een hoekje. Voorderest was alles nog hetzelfde.

Hier blijven zitten was overbodig, ik zou Riley moeten gaan vertellen dat hij echt niet meer leefde.

Juist toen ik me wou omdraaien, zag ik Brandon zijn vinger een heel klein beetje bewegen. Begon ik nu scheel te kijken, of leefde hij nog? Omdat ik niet zeker was dat hij dood was, bleef ik nog even naar hem kijken.

Plots hoorde ik lawaai achter me, ik draaide me instinctief om. Gelukkig was het Riley maar. Gelukkig!

'En?' Fluisterde ze.

'Ik weet niet, het zou kunnen.' Fluisterde ik terug.

'Dus we gaan kijken?'

'Wé doen niets, en ik ga kijken of Brandon iets kleins gaat bewegen. Als hij dat doet, dan gaan we hem helpen.'

'En heeft hij al iets bewogen?

'Ik denk het, sorry ik ben het niet zeker!'

Riley ging achter me op wacht zitten, en ik bleef kijken naar Brandon.

Tuurlijk zag ik hem niet bewegen! Wat dacht ik ook? Het was bijna onmogelijk dat hij nog leefde. Ondertussen dat ik zat te piekeren, bewoog Brandons hand. Deze keer was ik zeker dat het bewoog, hij deed zijn hand naar een vuist en weer terug.

'Brandon bewoog, Riley!'