Clarelisse's verhaal [On Hold]

4. Afscheid

'Maar dat zou ik hier niet te luid roepen' fluisterde hij, juist luid genoeg dat we het konden horen. Ik liep naar Brandon toe, zonder dat ik het eigenlijk echt goed doorhad, en ging naast hem zitten.

Hij glimlachte. 'En dat zou ik hier ook niet te luid roepen' fluisterde hij in m'n oor. Ik knikte, daar had hij natuurlijk wel gelijk in. 'Dus als je echt met mij naar binnen wilt,' Vroeg ik hem. 'Vertel dan eens wat over jezelf.' 'Mm, oké. Ik heb één broer. Ik ben 17 en ik speel graag videogames. En ik zou hier liever nooit naar binnen willen gaan, dus wil ik me bij jou aansluiten.' Dat laatste fluisterde hij zo zacht dat het niet mogelijk was dat Riley het zou gehoord hebben. Op fluisterende toon ging hij verder. 'Maar jouw plan is wel niet zo een heel sterk plan. En het is ook zeer riskant, behalve als je je hele leven op de vlucht wilt zijn.'

'Heb jij dan een beter plan?' Fluisterde ik terug. 'Ja dat heb ik, maar misschien moet je eerst tegen dat andere meisje gaan zeggen dat jullie plan niet doorgaat'

'Misschien moet jij eerst je plan aan me vertellen' snauwde ik. 'Oké, wat jij wilt. Ooit al van manipulatie gehoord?' Vroeg hij me. Ik trok een grimas en antwoorde. 'Zie ik er stom uit ofzo? Tuurlijk weet ik wat dat is!' Hij lachte even en ging verder. 'De vrouw binnen kijkt in je gedachten, maar als je aan niets denkt kan ze eigenlijk niet in je gedachten kijken. Als er iets is wat je graag als job wilt aangewezen krijgen, moet je aan een job denken dat juist het tegenovergestelde is. Dus als je directeur van een groot bedrijf wilt worden, dan kan je best denken aan poetsvrouw. Dat is ook de reden dat heel erg veel mensen hun job haten.'

'En hoe weet ik dat ik je kan vertrouwen? Je bent werkelijk de eerste die met die theorie afkomt en eigenlijk ken ik niemand die níet blij is met z'n job.' antwoorde ik. 'Bedrog, bedrog, bedrog, .. Mensen geloven er toch zo makkelijk in. Je moet hier blij zijn met alles wat je..'

En dan was het tijd voor de volgende persoon, om naar binnen te gaan.

Ik spurtte naar Riley en gaf haar een enorme knuffel, ik zou haar zo gaan missen! Ondertussen fluisterde ik iets in haar oor. 'Als je aan een bepaald beroep moet denken, denk aan poetsvrouw. En oja, laat dat drankje maar.'

Ze keek me raar aan en liet subtiel het flesje in m'n zak vallen. 'Ik zal je zo gaan missen' fluisterde ze in m'n oor. 'Ik weet het, ik jou ook'

Na onze enorme afscheidsknuffel ging ze naar binnen. Ik miste Ella, Lydia en Riley nu al! Ik zakte onderuit tegen de muur. Daar zat ik dan. Hoelang? Vraag het me niet. M'n tijdsbesef was volledig weg. Ik moest vechten tegen de tranen.