Clarelisse's verhaal [On Hold]

1. De parkeerplaats

'Mam, we komen te laat!' 'Nee hoor, Clarelisse we zijn er binnen een minuut.' 'Maar we moesten er al een minuut zijn, konden we niet gewoon thuis blijven?' jammerde ik zachtjes. Ik en m'n mama komen normaal echt nooit te laat het is echt geen gewoonte van ons, maar vandaag was speciaal.

Als je 16 wordt, moet je naar een speciaal kantoor, daar zit een soort van waarzegster die verteld je hoe je leven zal verdergaan. Het was niet omdat ik veel zin had om te weten hoe m'n toekomst eruit zag, dat ik er op tijd wou zijn, maar omdat ik een ontsnappingsplan had. Ik haate het idee dat er iemand in mijn hoofd zou kunnen kijken. M'n moeder zet me af op de parking en daar zag ik dat een van m'n beste vriendin, Ella, al op mij stond te wachten. Ik had Ella al verteld over mijn ontsnappingsplan, ze fluisterde toen tegen mij: 'jij bent gek'. Dat was haar enige reactie.

Maar ik weet dat ze me zal helpen, ze is een echte vriendin en dat doen echte vriendinnen nu eennmaal. Ik snap eigenlijk niet dat ze het niet erg vindt dat er iemand in haar hoofd kijkt, maar ja.. Ze had de kleren aan die we samen met Riley en Lydia waren gaan kopen. We hadden haar verplicht om een deftige outfit aan te trekken op deze speciale dag, waar de meeste mensen zo naar uitkeken. We hadden lang gediscusieerd maar uiteindeindelijk zijn we voor een donkerblauw vouwrokje gegaan en en zwart topje.

Ikzelf droeg een rood kanten kleedje. Ik draag veel kleedjes en rokjes niet omdat ik girly ofzo ben maar omdat m'n benen dan vrij voelen. He? Wat zie ik nu? 'Ella', staat Ella nu met een vreemde te praten? Nee dat kan niet, ze praat nooit met vreemden.

Ik liep langzaam naar haar toe en zagdat ze niet met een vreemde was aan het praten maar met Riley. 'Wow, Riley in een kleedje!' Ik dacht dat Ella met een prinses, of iemand die zich zo voelde aan het praten was. Riley heeft een hekel aan kleedjes maar haar moeder, eigenlijk haar adoptiemoeder, steekt haar altijd in kleedjes. Riley schreeuwt dan altijd naar haar dat ze niet haar echte moeder is, en dat ze haar met rust moet laten. Maar vandaag droeg ze dus werkelijk een roos kleedje en roze strikjes in haar haar. En na een tijdje te staren zag ik dat ze ook roze schoentjes aanhad.

Ze zag er schattig uit, ook al zou ik dat nooit in het openbaar zeggen. En om de hoek stond ook Lydia naar ons te staren, ook bang voor vreemden. 'Lydia, kom dat is Riley maar die door een grote transformatie door haar moeder is doorgaan.' 'En dat zeggen jullie nu pas, ik dacht al sinds wanneer praat Ella met vreemden?' Lydia kwam snel naar ons toe.