Clarelisse's verhaal [On Hold]

19. Vrienden ik kom jullie redden!

'Ik denk dat we misschien beter ons hier wegmaken', zei Brandon.

Langzaam ging ik rechtstaan. Ookal kende ik Oranjegloed niet echt goed, ik voelde me er niet goed bij.

'Ja, we moeten ons uit de voeten maken', antwoorde ik.

Terwijl ik dat zei wandelde ik richting de deur. Hoopend dat hij nu wel open was, en anders vonden we wel een manier om hem te openen. Dersnoods beukten we hem in.

Ik ging richting de deur, en yes hij stond nog tegenaan. Hu? Waar bleef Brandon nu? Ik keek achterom. 'Brandon?' Brandon lag op de grond. 'Brandon? Brandon!'

Snel ging ik naar Brandon. 'Brandon! Brandon!' Ik nam hem vast bij zijn schouders en schudde hem dooreen.

'Brandon? Brandon!!'

Nee, niet iedereen die ik kende mocht doodgaan dat kon gewoon niet! Nee komop! Laat me niet alleen, alsjeblieft, zat ik te denken.

'Urghh' 'wat Brandon, Brandon?' Maar toen realliseerde ik dat dat geluid niet van Brandon kwam? Van wie dan wel? We waren maar met 3 mensen in deze ruimte: Brandon, ik en Oranjegloed. Brandon had het geluid niet gemaakt, ik ook niet, dus moest het wel van Oranjegloed komen.

Snel liep ik naar Oranjegloed. Zou hij nog leven?

'Hallo?'

Ik zag dat de ogen van Oranjegloed open waren, ik hielp hem met recht te gaan zitten.

Oranjegloed leefde nog, dat was alvast iets goed. Of zou het niet goed zijn? Zou hij nog steeds zo gemeen zijn, nog steeds iedereen willen vermoorden? Ik hoopte van niet. Zou hij juist boos zijn omdat, ja hoe zeg je dat? Hij er nu anders uitziet? Hij zijn panser is kwijtgeraakt?

Weer zoveel vragen in m'n hoofd, ik kreeg het gevoel dat het ging ontploffen.

Nee,dat mocht niet. M'n vrienden ik moet ze nog helpen! No way dat ik ze hier laat sterven en zelf het overleef. Nou ja, als mijn hoofd ontploft, overleef ik ook niet.

Ik moest ze zoeken, ik moest ze nu gaan zoeken! Dit was m'n kans Oranjegloed lette niet op mij, en nou ja als Brandon toch dood was.. Ik kan hem niet met me meesleuren, ik red liever een levende als een dode. Die ene keer dat de deur open was, ik moest ervoor gaan.

Maar wat als Brandon nog leefde? Wat als Oranjegloed wel op me lette, wel me nog steeds wou vermoorden?

'No more questions!' Zij ik in mijn hoofd, tegen mezelf. Geen vragen meer, er gewoon voor gaan, dat was het beste idee.

Ik liep richting de deur, zo snel als ik kon.

'En waar denk jij dat je naartoe gaat?'

Damn, Oranjegloed had me gezien. Hij was dus wel op mij aan het letten.

'Euhm, wel ik euh.. Dus ik dacht dat euhm..'

'Je beseft toch, dat als Bull (Blauwvloed dus 😉) je ziet, hij je meteen zal voormoorden? Hij denkt trouwens dat je allang dood bent! Hij denkt dat ik je al lang heb vermoord, dat heb ik hem toch wijsgemaakt. Hij geloofde me op m'n woord want ik kan niet liegen tegen hem'

Wat waarom kan hij niet tegen hem liegen?! Terwijl hij het toch gedaan heeft?

'Je beseft niet hoe hard het was voor mij, weten wat je doet, maar niet doen wat je wilt. Niets dat ik deed, had ik controle over. Helemaal geen controle over mijn lichaam! Wat ik deed, was niet hoe ik ben. Het was alsof ik plots de hersenen van Bull had, en er zelf ergens boven zweefde. Bull had volle controle over mij, hij wist dat ik niets kon doen zonder dat hij het zelf ooit zou doen.'

Hij stopte even met praten, ik zag hem diep nadenken.

'Maar uiteindelijk loog je toch tegen hem?' vroeg ik, ik probeerde hem te begrijpen.

'Ik kon het niet meer, vanaf de eerste moord die ik gepleegd had.. Weet je? Ik ben er nooit akkoord met geweest. Eerst probeerde ik me er tegen te verzetten, ik vermoorde onschuldige mensen. Uiteindelijk begreep ik dat ik er toch niets tegen kon doen, ik gaf op en probeerde zelf niet meer te protesteren. Ik wist wel hoe ik terug moest komen, de controle van Bull van me laten vallen. Eerst wist ik dat natuurlijk niet, er waren een paar kamers waar ik niet in mocht. Maar zoals ik al zei ging alles via de weg hoe Bull dacht. En Bull kan er niet tegen als er iets is dat hij niet mag, doordat ik als hem dacht raakte ik in alle kamers. In een van de kamers was helemaal uitgelegd hoe je in de verandering geraakt, en hoe je er iemand instopt. Er stond ook helemaal uitgelegd hoe je er terug uit kwam. Er is maar 1 manier om er uit te komen, maar die weet je natuurlijk al.. En nou ja nu ben ik terug bij m'n verstand en.. Ik kan.. Ik heb.. Ik ik.. Dat heb ik tenslotte wel aan jou te danken'

Wat hij wist niet wat hij deed? Dat is zo erg! Ik bedoel, nee ik wil er momenteel niet te veel over denken! Zoiets zou ik nóóit willen meemaken! Maar hij was dus geen gemeen persoon. Hij kon er niets aan doen..

'Ik ga m'n vrienden helpen', liet ik hem weten, hopend dat gij zei dat hij meeging gaan.

'Zou je dan niet beter eerst je liefje helpen?'

Heu? M'n liefje? Oh nee, hij dacht dat ik samen was met Brandon! 'Hij is m'n liefje niet, en ik denk dat hij dood is'

'Hij is niet dood-'

OMG, hij is niet dood!! Zei hij nu zojuist dat hij niet dood is?? Ja dat zei hij!! Ondanks dat hij m'n lief niet was, was hij wel een vriend geworden. En ik geef altijd enorm veel om mijn vrienden. Nou ja, dat had je wel al door zeker? Daarom wou ik ze koste wat kost redden. Zelfs met gevaar op eigen leven.

'- en ja ik weet hoe we hem beter kunnen maken..
Hij heeft al een hele tijd niets meer te eten gehad, dus moet hij gewoon iets eten. Hier schud hem wakker en geef hem dit'

Dat laatste zei hij terwijl hij iets naar me smeet.