His slave [book1]

Κεφάλαιο 37

Ναι είναι καινούργιο κεφάλαιο καλά βλέπεται, καιρό σκεφτόμουν να την συνεχίσω. Η ιστορία δεν έχει πολλά κεφάλαια ακόμα οπότε  ήταν κρίμα να την αφήσω έτσι.

Αφήστε σχόλια και ψηφίστε για να πάρω τα πάνω μου.

Καλή ανάγνωση.

Στο προηγούμενο κεφάλαιο

Ο Κώστας έχει στηριχτεί στον πάγκο ενώ ο Adam κάθεται σε μια καρέκλα με μια κούπα ανάμεσα στα χέρια του.

"Την αγαπάς;" τον ρωτάει και νομίζω δεν είμαι έτοιμη να ακούσω την απάντηση.

"Δεν ξέρω, είναι μπερδεμένο"

"Δηλαδή;" τον ξανά ρωτάει, ο Adam παίρνει μια ανάσα και συνεχίζει.

"Δηλαδή, δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι την έχω συνηθίσει η αν είναι αγάπη αλλά δεν μπορώ χωρίς εκείνη, την έχω ανάγκη, έχω ανάγκη να είναι το πρώτο πράγμα που βλέπω όταν ανοίγω τα μάτια μου το πρωί, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις, εδώ εγώ ο ίδιος δεν καταλαβαίνω τι λέω αυτήν την στιγμή" δάκρυα κυλάνε από τα μάτια μου και όσο και αν προσπαθώ να πω στον εαυτό μου να μην τρέξω πάλι κοντά του δεν τα καταφέρνω, σπρώχνω την πόρτα.

Σηκώνεται όρθιος σαν να έκανε κάποια αταξια και μόλις τον τσακωσα.

Έμοιαζε ευαλωτος, βασικά δεν έμοιαζε, ήταν,  τον έκανα ευαλωτο.
Ηταν ψυχικά παράξενος, καταστροφικά ρομαντικός και αφηρημένος σαν τέχνη φθαρμενη.

*******
Πλησιάζω αργά προς το μέρος του, κάνοντας νόημα στον Κώστα να μας αφήσει για λίγο μόνους.

Τα μάτια του είναι κόκκινα και νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι μου.

"sky ξέρω ότι σε έχω πληγώσει με πολλούς τρόπους, αλλά δεν μπορώ χωρίς εσένα" τον βλέπω να κάνει κίνηση να χαϊδέψει το μάγουλο μου, αλλά τον σταματάω, πιάνω το χέρι του και το κρατάω σφιχτά μέσα στο δικό μου.

"Adam, εχτές το βράδυ είχα την ευκαιρία να σκεφτώ τα πάντα, εμένα, εσένα, εμάς" κόβω την πρόταση μου, παίρνω μια βαθιά ανάσα πριν συνεχίσω.

"Νομίζω πως πρέπει να μείνουμε για λίγο καιρό χωριστά" νιώθω σαν να πέταξα βόμβα, το χέρι του αφήνει απότομα το δικό μου, τα μάτια του γίνονται μαύρα, και βλέπω την μπόρα να πλησιάζει.

" δεν το εννοείς αυτό!" φωνάζει και θέλω απεγνωσμένα να κλείσω τα αυτιά μου, δεν αντέχω άλλες φωνές.

"για πρώτη φορά, το εννοώ" τον κοιτάω μέσα στα μάτια και σχεδόν είδα την αγάπη του να γίνεται μίσος, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

" δεν μπορείς χωρίς εμένα! " φωνάζει, και θέλω να του πω να φύγει, αλλά δεν το κάνω, ξέρω ότι είναι λόγια θυμού

Με μια δόση αλήθειας μέσα τους. Ξέρω ότι δεν μπορώ χωρίς εκείνον, αλλά πρέπει να μάθω να το κάνω για όσο χρειαστεί. Πρέπει να δουλέψουμε με τους εαυτούς μας για να είμαστε μαζί.

"Adam σε αγαπαω, περισσότερο από τον ίδιο μου τον εαυτό, και αυτό είναι το πρόβλημα, πρέπει να μάθω να αγαπώ τον εαυτό μου και μετά να είμαστε μαζί, και πρέπει να κάνεις και εσύ το ίδιο"

Ξεφυσαει

"αν μαγαπας, θα με αφήσεις να φύγω, θα δουλέψεις με τον εαυτό σου και ύστερα θα είμαστε μαζί "

" για πόσο; " με ρωτάει

" για πόσο τι; " τον ρωτάω μπερδεμένη

" για πόσο θα είμαστε χωριστά; "

Σκέφτομαι για λίγο την ερώτηση του, δεν μπορώ να του απαντήσω συγκεκριμένη ημερομηνία.

" για όσο χρειαστεί "απαντάω ειλικρινά

Με πλησιάζει και ενώνει τα χείλη μας, δεν τραβιεμαι, ίσως είναι η τελευταία φορά.

Σπάει το φιλί μας και προχωράει προς την πόρτα

Αυτό ήταν, σκέφτομαι

Τον ακολουθώ, όταν άνοιξε την πόρτα η καρδιά μου έχασε μερικούς χτύπους.

" σαγαπαω Sky"

" σαγαπαω Adam"

Ήταν τα τελευταία λόγια που είπαμε πριν κλείσει την πόρτα πίσω του, η πλάτη μου ακουμπάει στην πόρτα και γλιστράει μέχρι που βρέθηκα στο πάτωμα, τα μάτια μου ετσουζαν από τα δάκρυα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.

Το βλέμμα μου συναντάει αυτό του Κώστα, δεν χρειαζόταν να πούμε τίποτα, κατάλαβε.

Με πλησίασε και τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου.

"όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο" μου ψιθυρίζει

Και όντως εκείνο το πρωί η ζωή μου άλλαξε, ίσως προς το καλό, ίσως και όχι...