His slave [book1]

Κεφάλαιο 2

Ο δρόμος για το σπίτι ήταν ήσυχος,μακάρι να ίσχυε το ίδιο  και για το μυαλό μου γιατί εκεί μέσα μόνο ησυχία δεν επικρατούσε. Χιλιάδες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου μα ο καρκίνος δεν θα έφευγε ποτέ από τις σκέψεις μου.

Ούτε από το σώμα μου.

Ο γιατρός μου εξήγησε φυσικά πως μπορώ να το αντιμετωπισω, τι γίνεται όμως όταν η κόσμο θεωρία σου είναι ότι ο καθένας έχει μια καθορισμένη στιγμή που πρέπει να "φύγει";

Η δικιά μου  στιγμή λοιπόν είτε είναι σε πέντε μήνες είτε σε ένα χρόνο δεν πρόκειται να προσπαθήσω να την αλλάξω.

Μπαίνοντας στο σπίτι βρίσκουμε τους γονείς μας καθισμένους στον καναπέ, εγώ αθόρυβα τους προσπερνάω και πηγαίνω στο δωμάτιο μου.

Κλειδώνω την πόρτα και πέφτω στο κρεβάτι.

"Τι θα κάνω Γαμωτο πως θα το πω στην Sophie,στην Δήμητρα" αυτό είναι το μόνο που με βασανίζει.

Και φυσικά εκείνη την στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο

Το όνομα της Δήμητρας αναβοσβήνει στην οθόνη

"Όχι τώρα,ΌΧΙ ΤΏΡΑ ΓΑΜΩΤΟ" φωνάζω ενω πετάω το κινητό μου στον απέναντι τοίχο  και τα πρώτα δάκρυα βγαίνουν από τα μάτια μου.

Την ίδια στιγμή χτυπάει η πόρτα του δωματίου μου

"Sky άνοιξε την πόρτα πρέπει να μιλήσουμε αγάπη μου" ακούω την φωνή του αδερφού μου πίσω από την πόρτα πλησιάζω διστακτικά το χερούλι, τελικά ξεκλειδώνω.

Τον αφήνω να μπει μέσα και στρεφομαι στο παράθυρο του δωματίου και κοιτάω απέξω.

Θα βρέξει

"Sky μίλησα εγώ στην μαμά και στον μπαμπά, το θέμα είναι το πότε θα είσαι έτοιμη να κάνεις την επέμβαση" μου ανακοινώνει με απαλή φωνή.

"Δεν θα κάνω καμιά επέμβαση Alex" του ανακοινώνω

"Ορίστε;" η ένταση στην φωνή του αυξήθηκε αρκετά

"Όσο και να θυμώνεις γνώμη δεν πρόκειται να αλλάξω και τώρα βγες έξω" του λέω και του δείχνω με το δάχτυλο μου την πόρτα.

"Δεν ξέρω τι σκατα έχεις στο κεφάλι σου αλλά να ξέρεις ότι είσαι πολύ εγωίστρια " φωνάζει και φευγει από το δωμάτιο μου χτυπώντας την πόρτα πίσω του.

"ΑΝΤΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ALEX" φωνάζω και είμαι σίγουρη ότι με άκουσε.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι και βάζω μουσική προσπαθώντας να ηρεμήσω και έτσι χωρίς να το καταλάβω με παίρνει  ο ύπνος.