REDUNDANT:EKİNEZYA

Bölüm 4

Rüzgarın adı kitabının ana karakter Kvothe'nin bu kadar zeki olup, aynı zamanda müzikte nasıl bu kadar harika olduğunu anlamaya çalışıyordum. Bir karakterin beni böyle etkilemesi her zaman çok sevdiğim bir şeydi. Bu tür karakterler sayesinde kitaba çok daha kolay bağlanabiliyor ve keyfini çıkarabiliyorum. Bu kitabı kalın olması sebebiyle uzun süre elime almamıştım ama koşudan döndükten sonra bolca vaktim olduğundan başlamaya karar vermiştim.

Sanki Kvothe beni duyuyormuş gibi o kızdan uzak dur deyip duruyordum. Tabi ki Kvothe doğal olarak beni duymuyordu. O kadar çok odaklanmıştım ki ne zamandır kitap okuduğumu hatırlamıyordum. Koşudan sonra bir saat kadar Aslı ile boyama yaptık ardından o kendi kitabını bende kendi kitabımı okumaya başlamıştım. Sonrası malum kitap dünyalarına dalmıştık. Zaman hızla akıp gitmişti.

Aslı su içmeye gideceğini söylediğinde ona gülümsedim ve tekrar kitaba döndüm. Tam net olmasa da ya beş ya da on dakika sonra Aslı'nın tiz sesiyle annesine seslendiğini duydum. Onlarla tanışmak istediğimden kitaptan bakışlarımı çektim.Melis'in deyimiyle bu takımın bilgi kaynaklarıydılar. Nasıl göründüklerini çok merak ettiğimden bakmayı kestiğim kitabı kapatarak ayaklandım. Ben gidene kadar herkes etraflarını çevrelemişti bile. Bundan dolayı ne kadar sevildiklerini anlayabilmiştim. İnsan genç olsa da yanında büyük olmasının verdiği rahatlığı Neslihan annem ve Ahmet babam sayesinde çok net fark etmiştim. Onları her hatırladığımda arama isteğim biran da beliriyordu.

Yavaşça yanlarına yaklaşırken Aslı kalabalıktan ayrılıp bana koştu. Elimden tuttuğu gibi babasına "Baba yeni ablam. Gonca abla, babam ve annemle tanış." Dediğinde yüzünde gülücüklerde eksik olmuyordu. Elimi bırakmadan beni annesinin önüne kadar çekti. İkisine baktığımda Aslı'nın neden bu kadar tatlı ve mutlu bir çocuk olduğunu anlamam çok sürmedi. Çok fazla babasına bakamasam da gördüğüm kadarıyla çok çalışmaktan siyah saçlarının bir kısmı beyaza bürünmüş olmalıydı. Aslı'nın kahverengi gözleri babasından gelmiş olmalıydı. Beni şaşırtan çillere sahip olasıydı. Hayatım da hiç yetişkin birinde çile rastlamamıştım.

Ona bakmayıp direkt karısına baktığım için umarım tuhaf karşılamıyordur. Zaten anladığım kadarıyla beni bulan da onlardı. Annesinin güler yüzüne baktığım da bana gülümsedi ve elini uzattı "Merhaba tatlım daha önce buraya gelecektik ama birkaç işimiz çıktı. Ben Tuğba..." bu adı duymamla duraksadım. Düşüncelerim firar etse de nasıl olduğunu bilemeden sakinleşmeyi başardım. "... Bu da eşim Ercan. Kızımla iyi anlaşmanıza çok sevindim." Bende gülümseyerek elini sıkarken "Tanıştığımıza memnun oldum. Aslı sizden çokça bahsetti." Dediğimde Aslı'ya baktım. Her zamanki tatlığı üstündeydi.

Annesi keskin çene ve elmacık kemiklerine sahipti ona bakınca direkt gözlerine bakıyordunuz. Yeşil gözleri tamamıyla kendine çekiyordu. Yusuf biran da Aslı'yı belinden tuttuğu gibi yukarı kaldırırken "Hanım Efendi hani bir numaran bendim, bakıyorum da Gonca'dan sonra hemen satıldım." dedi. Ercan amca kalın sesiyle "Aslı ve seni bir numarasından çıkartmak mı? Bak bu imkânsız Yusuf."

Eşyalarını bırakmaları için odalarına döndüklerinde hepimiz salona toplanmıştık. Gelmelerini beklerken Aslı'yı, kızsa da odasına yollamıştık bile. Feriha endişeli bir şekilde "Umarım çok tehlikeli şeyler dönmüyordur. Bir şey buldular mı diye sorarken moralleri bozulmuştu." Bunu derken Selim ona katılarak "Ben de fark ettim." Dedi.

On beş dakika sonra odaya geldiler. Ellerinde bir belge ile ortadaki koltuğa yerleştiler. Hep merak etmiştim nasıl insanlara yardım ediyorlardı? Şu an buna tanık olmak çok tuhafıma gittiği elbette su götürmez bir gerçekti. Sanki dışarıdan izleyen biriymiş gibi hissediyordum. Ercan bey ile Tuğba Hanım sırayla konuşmaya başladılar. İlk Ercan Bey söze başladı. "Doğruyu söylemek gerekirse değişik bir bölge tespit ettik. Dedikodular da çok önemli biri orada rehin tutulduğu şeklinde yayılmış."