I Refuse To Be A Character In A Novel [NOVEL ÇEVİRİ]

32. bölüm

Eli onun beline sarılırken, Zachary romanlarının geri kalanına baktı.

"Geleceğin için."

"Gözlerindeki ışık."

Olgun temalı kitaplar genellikle kırmızı bir işaretle damgalanacağından, Zachary okuduklarının çocukça bir fantezi olduğunu zaten biliyordu.

Yine de başlıkları birer birer sorgulayıcı bir tonda okudu.

Dudaklarında kalan bir gülümseme.

Onunla alay ederken yüzündeki ifadeyi görememesi çok kötüydü ama yüzünü göğsüne gömdüğü hissi garip bir şekilde hoştu.

"Bir Hanımın Günlükleri."

Zachary okumaya devam ederken, göğsüne küçük bir yumruk indi.

Gerçekten yalnız kalmış olmalısın.

"Ya!"

Sonunda, Erna başını kaldırırken hüsrana uğramış bir çığlık attı.

Ona bakan siyah gözler bir gülümsemeyle kıvrıldı ve hareketlerini tahmin etti.

'Neyin var?'

Sessizce şikayet etti.

Ona sıkıca sarılırken kalp atışlarını duymasını engellemek yeterince zordu.

Ağzından çıkan o sevimsiz başlıkları dinlemek sadece sesini yükseltti.

"Karımın tercihlerini bilmek istememin nesi yanlış?"

Alnındaki kaşlarını aldırış etmeden sordu, neşeli bir ifadeyle.

“Bunun için 7 yıl gecikmiş olman gerçeğini unutuyorsun ama.”

✰✰✰✰✰

Kelimeler farkında olmadan ağzından kaçarken, Erna bu konuda biraz üzgün hissetti.

Zachary gerçekten de azarlanmayı hak ediyordu ama gerçek şu ki, sözlerinde ciddi değildi.

Erna, farkına bile varmadan, Zachary'nin Charlotte'a asla yakın olmadığı için daha rahat hissetmeye başladı.

daha önce onu tanımaya çalışmamış olması bile gizlice hoşuna gitmişti.

Tanımlanamayan o belirsiz duyguyu kabul ettiğinde, Erna kendi içinde biraz hayal kırıklığına uğradı.

Siyah gözlerine bakarak sessizce kendi gerçekliğini hatırlattı.

Arjantin Dükü hiçbir şekilde şefkatli bir koca değildi ve şimdi onunla dostça davranması geçici bir heves olabilir.

Daha da önemlisi, Erna Argentine kaderinde genç ölmek olan, dük başka biriyle evlenecek olan bir karakterdi.

Acı bir hisle Erna, izni olmadan içeri girmiş olabilecek tüm boş düşünceleri silmeye karar verdi.

"Bir anlık nezakete kapılmayalım."

Sakinliğini yeniden kazanan Erna, daha hafif bir kalple nefes aldı.

Fakat…

"Bana neden öyle bakıyorsun?"

Artık yüzü gülümsemiyordu, Zachary gözlerinin içine boş boş baktı.

"Yanlış mıyım?"

Onun sorgulayıcı bakışlarını görmezden gelerek, kitabı masanın üzerine bir iç çekerek bıraktı.

Belki de cevap vermeye değmeyeceğini bile düşünmedi.

Bunu yaparken, gözleri alışılmadık bir unvanla geçti.

'Cehalete karşı.'

✰✰✰✰✰

"O da mı bir roman?"

diye sorarken sesi biraz meraklı geliyordu.

'Bir bahane bile üretmeyecek misin...?'

Erna işaret ettiği yere başını çevirdi.

" …Hayır."

Kolu tutuşunu gevşeterek, kucağından sıyrılma şansını yakaladı.

Onu tuttuğu yerde elinin sıcaklığı hala hissedilebiliyordu.

"Önemli bir şey değil."

Cevabına rağmen, Zachary kitabı merakla aldı.

“Okuduğunuz tüm aksiyona kıyasla bu çok sıkıcı olmaz mıydı?”

Sayfalarını karıştırırken alaycı bir şekilde söyledi.

Erna, dağıttığı kitapları düzenlerken, alaycılığını pek düşünmeden ağzından kaçırdı.

“Öğrenmek için iyi bir temel. Öğretmen olmak istiyorum."

Bir an için onun bile keskin sözlerine şaşırdı.

Henüz kararından emin değildi ve bunu yalnızca zamanını anlamlı bir şekilde geçirmenin bir yolu olarak düşündü.

Belki o zaman 8 yıl boşuna yaşamış gibi hissetmezdi.

Boşandıktan sonra geçim masraflarına gelince, Erna, reşit olma doğum gününde anne ve babasından küçük bir toprak parçası almıştı.

Toprak verimli olmasa da, hayatının geri kalanında iyi yaşamasına izin verecek bir miktara satılacak kadar büyüktü.

Ailesinin evini terk etmeye karar verseydi sokaklarda yaşayacakmış gibi değildi.

Böylece Erna'nın bir işe ihtiyacı yoktu.

Ancak ne yazık ki, yaptığı açıklamada sorun bu değildi.

Yaşadığı dünyada, bir iş ne kadar onurlu veya saygın olursa olsun, kendisi gibi yüksek statülü bir soylu kadının bu işi yapması yine de bayağı kabul edilirdi.

"Romanın dünyası bu konuda çok daha liberal olsa da, uzak bir gelecekte geçtiği için olabilir..."

✰✰✰✰✰