I Refuse To Be A Character In A Novel [NOVEL ÇEVİRİ]

33. bölüm

'Bu başka bir heves mi?'

Zachary, ancak karısının davranışları son zamanlarda tutarsız hale geldiğinden böyle düşünebilirdi.

Arjantin Düşesi ve

Öğretmen.

Bu kesinlikle manşet olur.

Hiç olmayacaktı ama Zachary düşüncelerini kendine sakladı.

Onu utandırabileceği için bariz olanı belirtmeye gerek yoktu.

Geçen sezon onu yakından izlerken, Zachary karısı hakkında iki şeyi fark etti.

Birincisi, utandığında bazen sinirlenmeye meyilli olmasıydı.

İlk başta eğlenceli olabilirdi, ama şimdi bu öfke ona yöneldiğinde Zachary hafif bir rahatsızlık hissetti.

İkincisi, ondan bir şey saklamasıydı.

Zachary, onu üçüncü kez ziyaret ettiğinde bundan şüphelenmişti.

Onu reddederken gözleri suçluluk duygusu taşıyordu.

Onun yatağını paylaşma hakkını reddetmekten daha derine inen bir suçluluk.

Bu nedenle, Zachary odasını ziyaret etmeyi tamamen bıraktı.

İkisi birbirlerine güvenecek kadar yakın değillerdi.

Zachary, eninde sonunda kendine geleceğini düşünerek ona biraz boşluk bırakmanın en iyisi olduğunu buldu.

Kendisi için değilse, evliliklerini mahvedebilecek gereksiz söylentilerden kaçınmak için.

Yine de asla yapmadığı gerçeği sadece şüphelerini doğruladı.

Şimdi bile, bir hevesle olsun ya da olmasın, bir işe girmeyi düşünmesi bile çok rahatsız ediciydi.

Sanki ondan ayrılmak istiyor gibiydi.

Ne kadar saçma.

"Krallıktaki en zengin kadınlardan biriyken neden çalışman gerekiyor?"

"Çok soru soruyorsun ama bana cevap vermiyorsun."

Dedi Erna sertçe.

Ayrıca daha önce görmezden geldiği şeylerden bahsettiğini de çok iyi anlamıştı.

✰✰✰✰✰

Sözleri üzerine ağıt yakan Zachary, bilinmeyen bir ifadeyle ona baktı.

Tekrar.

Erna düşündü.

"Neden hep bunu yapıyorsun?"

Zachary ona boş gözlerle bakarken hafif bir tahriş yükseldi.

"Böyle baktığınızda zihninizi okumamı mı bekliyorsunuz? Yoksa benimkini mi okumaya çalışıyorsun?"

Zachary, sözlerini takip eden hafif bir kahkahayla ifadesini gevşetti.

"İkisinden de biraz."

Sanki tüm ilgisini kaybetmiş gibi, kitabı diğerlerinin üzerine attı.

Daha sonra eğildi ve ellerini masanın kenarına koyarak Erna'yı kollarının arasına sıkıştırdı.

Geri çekilecek hiçbir yeri olmadığından, utancını gizleyerek gözlerinin içine baktı.

"Yani, işe yaradı mı?"

Garip bir şekilde şimdi gülümsüyor olsa da, gözlerinden soğuk bir öfke duygusu yayılıyordu.

"Aklımın bir kısmını okuyabildin mi? Çünkü hala seninkinde neler olup bittiğine dair hiçbir fikrim yok."

Cümlesi soğuk bir sesle sona erdi.

✰✰✰✰✰

“7 yıl gecikti.”

Zachary kuru bir sesle tekrarladı.

Suçluluk yok, en ufak bir pişmanlık yok.

'Ne kadar Utanmaz.'

Karısı bu sözleri cesurca söylerken aklından geçen tek şey buydu.

Zachary, kendisinden farklı olarak onun pervasız kışkırtmalarını izlemeyecek kadar olgundu.

Ya da en azından o öyle sanıyordu.

Ama karısı onu aşmaya çalışırken bile ısrarla onu anlamsız bir tartışmaya sürüklemek istedi.

Ne duymak istedin?

Beklentilerinizi karşılayamadığım için üzgünüm?

Onu daha da üzen şey, onun kendisini suçlu hissettirmesiydi.

Belki bugün değil, ama son zamanlarda Zachary kesinlikle onunla yeterince zaman geçirmediği için pişmanlık duymaya başladı.

Ancak bu, duygularını değiştirmedi.

Madem beğenmedin, neden bir şey söylemedin?

Zachary sormadı çünkü sebebini zaten biliyordu.

Karısı şikayet etmedi çünkü sadece aldırmadı.

Kocasının ona karşı hiçbir şey hissetmemesi ya da onun her zaman uzakta olması umurunda değildi.

Bunun kanıtı olarak, dört yıllık yokluğu boyunca ona hiç mektup göndermedi.

Aynı şekilde, Zachary de buna aldırmadı.

İlk etapta ondan hiçbir beklentisi yoktu.

İkisinin karşılıklı anlayışları vardı.

Neden şimdi?

Ne değişti?

Ona karşı olan hisleri değil, başka bir şeydi.

Bilmediği bir şey.

Bunu düşününce, Zachary sinirlendi.

"Neden tek istisna benim?"

'Ah, Charl-'

"Ayrıca bir anne gibi davranmak için geç kaldın."

Kuru bir sesle söylenen Zachary'nin sözleri kalbinin derinliklerine indi.

İstediği zaman onun duygularını nasıl harekete geçireceğini kesinlikle biliyordu.

Erna üzülerek düşündü.

Ama bu seferki sözleri daha da acımasızdı çünkü doğruyu söylüyorlardı.

✰✰✰✰✰