Ateş parçası Süveyda'nın ateşi, öğretmenini sardığında her şey çıkmaza girer. Planlar, oyunlar, verilen sözler, geceler.. Süveyda'nın hayatındaki anlamsızlar seksler yerini tek bir duyguya bırakınca, içinde kocaman bir savaş başlar. Süveyda bu duygu...
Hikayeyi Watty2021'e kadar tamamlamak istediğim için hem bölümleri daha hızlı, hem de daha az kelimeyle atacağım. Eğer güzel bir reaksiyon alırsam belki bölümleri uzatırım. Düşüncelerinizi benimle paylaşmayı unutmayın.
Keyifli okumalar!
•Atlas RB/ Ben ateşin içindeyim
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
“Evet, sizi dinliyoruz hocam.”
Sesim dağ evinin içinde yankılandı. Kendimden hiç olmadığım kadar emindim. Ok yaydan çıkmıştı bir kere, daha fazla saklanmanın bir anlamı yoktu. Bir yararı da yoktu. Her şey boka sarmıştı. Buradaydık ve mafya adamlarının kurbanıydık. Eskiden ailelerimizin kurbanıydık, şimdi ise hem ailelerimizin hem de mafya adamlarının kurbanıyız.
“Bunu neden ben yapıyorum?” diye sordu, Arınç.
“Çünkü ben öyle istiyorum,” dedim. Kehribar gözler, beni bir süre süzdü. Ona meydan okuduğumun farkındaydı. Gördüklerinden korksam da korkmadığımı vurgulamak istiyordum. Gurur yapıyordum.
“Pekâlâ... Ruhu örümcek ağlarıyla kaplı. Kimse daha önce hiç dokunmamış, hiç gezmemiş, hiç görmemiş onu,” diye lafa başladı Arınç. Gözlerimiz zamanın ötesinde bir yerde buluşmuştu. Ağzından çıkanlar benim gerçekliğime ayna tutan kelimelerdi. Tüylerim ürperdi.
“Yapayalnız. Görkemli bir yalnızlık bu. Her şeyi varmış gibi görünüyor, her istediğini yapıyormuş, elde ediyormuş gibi ama değil. Mutsuz. Süveyda olmaktan çok mutsuz, çünkü bugüne kadar Süveyda olmanın hiçbir yararını görmedi. Duvarları olan, kapısı olan bir evi var ama o evin içinde bir tane bile resmi yok. Hiç sahiplenmemiş hayatını, gelişine yaşıyor. Hiç sahiplenilmediğinden, bu isyanı. Bu boş vermişliği.”
Ve bir sessizlik. Dağ evinin içini işgal eden gürültü yoksunluğu. Oysa benim kafamın içindeki sesler arttı. Kadınlarım ağlıyor. Sessizlik hiç bu kadar canımı acıtmamıştı.
“Devam et,” dedim pürüzlü bir ses tonuyla. Herkesin gözü benim üstümdeydi, benimse gözlerim kapı deliğinden hayatıma bakmaya cüret eden yabancının gözlerindeydi.
“Evdeki kedinin bile Süveyda’dan daha fazla eşyası var. Kendi hayatında bile yer kaplayamıyor. Yalnızlığı büyük değil, gittikçe genişlememiş. Ama Süveyda küçülmüş, toz bulutu halinde her yere yayılmış. Kimse onu görmüyor.”
