Fallen Angel (SBB Season 1)

Chapter 12

Life isn't about who is at fault, it's about who reacted with toxicity, disregarding all accountabilities.
___________________________________________

Mikaiela's POV:

Halos mamatay na sa manhid yung hita ko dahil sa ulo ni Ney. Nakatulog na kasi siya habang umiiyak, hindi kasi siya mapakalma ng maayos. Napatingin ako sa orasan ng side table ni Theo at napansin kong mag-iisang oras na pala syang wala.

Pinagmamasdan ko lang yung mahimbing na tulog ni Ney nang tumunog ang phone ko;

|From: Theo|

Just wait for me, may nangyari lang.

Ay, walang heart? sabagay, nagtitikiman lang naman kami. Eh wala namang emoji ang titi diba?. Napakibit balikat nalang ako sa iniisip ko at naghintay ako ng maayos dito sa kama. Mejo di ako komportable sa bahay nila, lalo na't nalaman kong wala na pala yung biological mother ni Theo, at mukhang hindi sila tinatrato ng maayos. Kaya naman pala ganun nalang niya tawagin yung babae.

"Sorry natagalan" sabi ni Theo habang pumapasok sa loob ng kwarto nya.

"Ano ka ba? wala yon, tulungan mo nalang ako dito sa kapatid mo. Nakatulog na eh" he didn't say a word, binuhat nalang niya si Ney at iniayos nya ang higa.

He offered his hand and I gladly took it. Dumeretso na kami pababa since tahimik bigla ang bahay nila. Saan kaya napunta yung mga tao dito kanina? Hindi na ako nagtanong dahil mukhang nagmamadali si Theo sa gagawin namin.

"San ba tayo pupunta?" tanong ko sakaniya na may halong pagkairita.

"Basta, you're gonna love it."  inirapan ko lang sya at tumawa naman sya ng sobra. Hindi ko alam bakit parang gumaan yung loob ko sa pagtawa niya.

"Pano kapag di ko nagustuhan? anong gagawin mo?" he smirked and gave me a kiss.

"I'd fuck you there until you scream in happiness" bigla namang namula yung pisngi ko sa sinabi niya. Seryoso ba sya dun? well, payag naman ako.

Napatawa naman sya sa naging reaksyon ko. Hindi ko na nga alam kung bakit unti unti nag-iiba na yung pakiramdam ko kada naririnig ko yung tawa niya. Hindi ko alam, baka may kabag lang ako. Bored na bored ako kaya tinuro ko yung radio ng sasakyan as a sign na nagpapaalam ako kung pwede ko bang buksan. Tumango naman si Theo, sign na pwede ko siyang buksan.

I'M GETTING RIPPED TONIGHT
R.I.P THAT PU-

BWISET NAMAN NA KANTA YAN. Bigla nalang humagalpak sa tawa si Theo dahil sa mabilisan kong pagpatay ng radyo. Sa sobrang bored ko, in-interview ko nalang si Theo. Very efficient diba?

"Oo nga pala, bakit famous Psychologists yung mga pangalan nyo?" tanong ko kay Theo. si Carl Jung, Karen Horney, at Erich Fromm kasi ay famous psychologists.

"My mom was a psychiatrist" napatingin ako sa biglang pag-iba ng itsura niya.

"was?" I asked simply.

"She died." simpleng sagot niya. Alam ko namang patay na yung mama nila dahil kay Ney. Pero syempre dahil wala naman akong matopic might as well tanungin na tin siya about dun.

"Oh, I'm sorry" I simply said. I really sympathize with him since pareho kaming nawalan.

"No, it's okay. She committed suicide, nalaman niyang may kabit yung tatay namin. It was a hard time for us, especially for Ney" nag-iba bigla yung ekspresyon nya. Hinawakan ko sya sa balikat at hininto nya yung sasakyan.