her şey okul dolabımda, üzerine ''lee minho'ya'' yazılmış ve dolabıma bırakılmış o beyaz zarfı bulmam ile başladı. zarfın içinde sadece küçük bir not ve sarışın bir oğlanın birkaç polarid fotoğrafı vardı.
"seni sevgilim yapacağım."
minsung&hyunmin
c...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölümü jisungtan okuyacaksınız, keyifli okumalar ♡
.
Bazılarımız şiirlere tutunur; bazılarımız şarkılara, filmlere ve kitaplara.
Ama artık insan tutunamıyor insana.*
Bende tutunmak istiyorum, bir yuvaya, bir adama ve bir aşka. Ama öyle çok kırmışlar ki beni her nefes alışımda ciğerlerime batan kırıklarımdan fark ediyorum bunu.
Oysa yaşamak için tutunmak gerek. En az nefes almak kadar gerek hemde. Tutunmazsan savrulursun, hissizleşen parmaklarında kalmak için biraz güç ve cesaretin yoksa kimse tutmaz ellerini. Savrulursun, çarptığın dikenlere ve aldığın yaralara rağmen hiç sonu gelmez bunun. Ta ki kendini diğerlerinin yanında, senin gibi kaybolmuşların diyarında bulana dek.
Her an içimde büyüyen bir ateş var ama halen öğreniyorum. Halen değişiyorum, alışıyorum, düşüyor ve kalkıyorum. Ne kadar savrulursam savrulayım yolumu bulacağıma da inanıyorum.
Çok sevdiğim bir kitapta şöyle diyor: Umut belki de gelecek sayfadadır, kapatma kitabı.
Ben o kitabı hiç kapatmadım. Belki bir sonraki savaştadır benim galibiyetim diye savaşmayı da bırakmadım.
Girdiğim savaşlar ya da yangınların beni durdurmasına izin vermedim ancak bir gün en büyük yangının sevmek olduğunu keşfettim.
Sevgi diye bir yol varmış, ilk adımımı attığımda fark ettim yokuşları olduğunu. Fakat öyle güzel çiçeklerle ve renklerle süslü bir yoldu ki gözlerim kapalı atmıştım adımlarımı. O an fark edemedim en güzel yolların en çok kanatanlar olduğunu.
Bir adam sevdim sevginin yokuşlarında. Ellerini tuttum, bana yuva olmasına izin verdim, gençliğimin içime sığmayan sırlarını onunla paylaştım.
Genç olmak hayatınızın en inişli-çıkışlı ancak bir o kadar da taze zamanlarıdır. Ancak önümüzde aşılmaz bir gerçek var ki büyüyoruz. Bir daha genç olmamak adına büyüyoruz.
Ben gençliğimi küçük, beyaz bir zarfın içine sakladım. Yine o zarfın içine en sevdiklerimi ve sarı anılarımı da doldurdum. Ve küçük bir anahtar da bıraktım oraya. Gençliğimin en deli dolu ve üzerine peri tozu serpilmiş anlarına açılan kapıya ait anahtarı.
Eğer olurda bir gün aşık olduğum adamla oraya geri dönmek istersek diye.
Ancak ortada bir gerçek var ki ben çoktan yere çakıldım. Güvenmek yaptığım en büyük hata oldu.
