her şey okul dolabımda, üzerine ''lee minho'ya'' yazılmış ve dolabıma bırakılmış o beyaz zarfı bulmam ile başladı. zarfın içinde sadece küçük bir not ve sarışın bir oğlanın birkaç polarid fotoğrafı vardı.
"seni sevgilim yapacağım."
minsung&hyunmin
c...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*
minho
İyileşmiştim.
En azından fiziksel olarak.
Dün jisung bana papatya çayı hazırladıktan sonra gitmişti. Çünkü benim inadımı ve onun yardımını geri çevireceğimi çok iyi biliyordu.
O gittikten sonra bir süre tezgahın üzerinde duran kupa ile bakışmış ve sonunda inat etmeyi kesip papatya çayını içmiştim.
İyi gelmişti.
Eğer yalnızca yakalandığım hastalıkla uğraşıyor olsaydım kesinlikle iyi gelmişti.
Oysa ben bir yandan da kimlik çatışması içindeydim. Kötü bir insan olmadığıma inandım zamanlar yavaş yavaş yok oluyordu, jisung'un yanında kötü birisine dönüşüyordum. Jisung'un söylediğim ağır sözlerinin altında ezilişini görüyordum ama o bunun üzerini kapatmaya çalışıyordu. Karşımda ağlamayı reddediyor, korkusuzu oynamayı tercih ediyordu.
Oysa herkes korkardı. Göğüsünü gerip korkusuz olduğunu söyleyen herkes bile mutlaka korkardı. Korku insanın en doğal duyguları arasındaydı. Jisung korkusuzu oynayarak beni kandırabildiğine inanıyor muydu, bilmiyordum. Sadece gizlemeye çalıştığı korkunun beni kaybetmek olma ihtimali boğazımı düğümlüyordu. Beni kaybetmekten deli gibi korkuyorsa ve sırf bu yüzden tüm söylediklerime sessiz kalıyorsa bu beni altüst etmeye yetecek kadar ağırdı.
Jisung'un papatya çayını içtikten sonra da yatağımdan kalkmamış ve bütün gün ölü gibi orada uzanmıştım. Sanırım çöküyordum, uykunun bana oldukça uzak olduğu bir zaman diliminde ise jisung yeniden gelmişti ve uyuduğumu sanıp olabildiğince dikkatli davranmıştı.
Uzunca bir süre bakışlarını üzerimde hissettim. Sırf hastalıktan geberiyorum diye endişeyle uzunca bir süre beni izlemişti. Bense içimde oluşan ağlama isteğimi bastırarak uyuyor numarası yapmaya devam etmiştim.
Bugünse tüm bunlar yaşanmamış gibi okula gitmiştim. Daha iyi hissetmemi ve jisungla yüz yüze gelecek cesareti kendimde bulamamamı bahane etmiştim biraz da.
Ben okula giderken o uyuyordu. Dün başımda ne kadar süre beklediğini bilmiyordum ancak yorgun düşmüş oluşuna bakılırsa epey zaman beklemişti. Jisung'u uyandırma cesaretini de kendimde bulamamıştım. Yaptığım şey korkaklıktan başka bir şey değildi evet, ama demiştim herkes korkardı. Bende korkmuştum bu yüzden, jisung'u incittiğim için ve ona aslında hak etmediği sözleri sarf ettiğim için kendimden korkmuştum. Kötü bir insan olmaya birkaç adım uzakta olduğumunda yeni farkına varmıştım.
Jisung'u dinlenmesi adına yurtta bırakıp okula geçtiğimde rutin okul günlerimden farklı bir gün yaşamamıştım. Sadece seungmin yoktu, birde jisung'un zarfları.
