Ninni (+18)

4."Hissetmek"

Medya🖤

"Korkarım ki kendimi yüz üstü bırakacağım."
Afitap.

İnsanlar hayatlarını neye göre
yada kime göre yönetir?
Yaşadığımız zorluklara göremi
yoksa istemeden hayatımıza
aldığımız kişilere göremi?

Şuan bulunduğum duruma nasıl
gelmiştim mesela, kimin
yüzünden?

Şuan bu kapının arkasındakiler
Benim geçmişime ait olsada bana
bişeyler hissettirmiyor.

"Baba, gel lütfen kurtar beni burdan
a-nnemi istemiyorum küstüm ona ben
Beni burda bırakıp gitti. O gelmesin
sen gel baba, buradaki abiler çok
büyük korkuyorum. L-ü-tfen gel."

"Baba!"

"Canım acıyor baba, nerdesin?"

Geçmişin yansıması olan şeyler
bile canımı yakmıyor, beni
yüzüstü bırakan kişiler bile artık
Önemli hissettirmiyor.

Şuan gördüğüm şeyler bile bir şeyler hissettirmiyor.

Kapıdan içeriye girdiğimizde gözlerim sahnenin hemen üstündeki cam fanuslara kaydı.
sahnenin hemen üstünde iki tane
büyük fanus vardı.
Etraftaki müziğin sesi çok gürültülü olmasına rağmen insanların heyecanlı ve sabırsız homurtuları çok net duyuluyordu.
Sahneye getirilen yarı çıplak kadınlarla beraber insanların iğrenç sesleri dahada çoğaldı.

Ellerindeki alkol, havada bulunan iğrenç ter kokusu ve kulakları sağır edebilecek kadar yüksek müzik sesiyle, herşeyiyle aynıydı. Benim geçmişimle aynıydı.

Kadınlar cam fanusun içine girdiğinde heryer karanlığa gömüldü şuan sadece fanusların üzerine beyaz bir ışık vuruyordu.

Kadınlar fanusların içine girdiğinde etrafta hafif bir müzik sesi yankılanmaya başladı. Onlar müziğin ritmine göre dans ederken herkesin gözleri onların üzerindeydi.kimisi ıslık tutmaya başlarken kimisi ise içkisini yudumlayarak onları izliyordu.

"Afitap, gidelim burda durmak istemiyorum." yağız kolumu çekiştirerek söylendiğinde Aslan'da önümüzden giderek telefonun ışığıyla yolu aydınlatıyordu.
Hemen sahnenin sol tarafında bulunan merdivenleri kullanarak yukarı çıktığımızda aşağıdaki karanlığa ve sese göre burası daha aydınlık ve sessizdi.

Önümüzde ki uzun koridoru yürümeye başladığımızda yan taraflarda bir sürü kapı vardı. Aslan'ın yönlendirmesiyle diğer kapılara göre daha büyük ve ihtişamlı kapının önüne vardığımızda içimde öyle kötü ve ağrı verici bir his oluştuki burdan gitmek istedim aşağıda geçmişimin yansımalarını gördüğüm halde sıkışmayan kalbim sıkışmaya ve canımın acımasına sebep oldu. kalbimi tutarak öne eğildiğimde  Yağız'ın kolundan destek alarak doğrulmaya çalıştım Aslan'da endişelenip elini sırtıma koyarak destek oldu.

"Afitap iyimisin?" birisinin duymasından korkarak ve endişeli bir şekilde sorduğunda kendimde cevap vericek gücü bulmayıp yalnızca kafamı salladım.
Bir an tereddüt etsede kafasını sallayıp önüne döndü.

Kapı içeriden yavaşça açıldığında yağız arkama doğru saklandı. Derin nefes sesleri kulağımın dibindeyken korktuğunu anlamamak imkansızdı. Ama böyle yerlerde büyümüş biri olarak burdan korkmam için bir sebep yoktu.