Secret Series #1 Hall Of Fame [COMPLETED]

CHAPTER 14

Nang marating ko ang kanyang bahay, I suddenly pressed the doorbell. Agad nya namang binuksan ang pinto. She invited me to come inside.
Ibang feeling ang bumungad sa akin pagkapasok ko sa kanyang bahay. Masyadong makalat. Not literally. Pero hindi ako kampante sa kanya. Ganito nga siguro Ang feeling kapag ka less ang tiwala sa isang memory. At si Cait? I trusted her. But this time, my mouth excluded.

"Do you want some drinks?"

"No need, thanks."
She offered me to have a seat. Hindi nawala sa kanya ang pagiging magiliw sa pagtanggap ng bisita.

"What brings you here?"

"Nagkausap kami ni Kim," sabi ko saka umupo. "She confessed a lot and it was all about you."

The nerve. She's staring at me differently.

"So, you just came here for that reason?"
I moved my eyes, seeing every corner of the house.

"I'm a temporary resident here." Bumaling ako sa kanya kalaunan. She held a book. She's really a fond of reading, and she's my Cait ever.

"Have you finished to read that book of 'Greene Murder Case'? Hindi ko alam, hilig ka pala sa mga Murder Cases." Nginitian ko s'ya at maging s'ya ay hindi alam kung ano ang kahulugan niyon.

"Nabasa mo na rin ba 'to? It was a true to life murder case. It was interesting, isn't it?"

"I might be interested to the writer, but not on the murder strategies. After all, it wasn't interesting."
Kahit minsan, hindi ako naging interesado sa mga patay. Pero sya, parang excited.

"I'm sorry. I'm not a good killer."

"Ginawa mo ba 'yon dahil sa article writings nating dalawa?"

"I'm just pissed off," she said, standing. "She's better gone for good."
She acted like nothing happened.

"Nag-iisip ka ba?" At kahit na galit ako sa kanya, I need to calm myself down.

"She deserves it."

"Hindi nya deserve iyon."

"She... Deserves... It."
Natigilan ako sa sinabi nya. I realized that beauty that have a crime of passion was totally no use.
Useless!

"Listen, Cait. Sa ginawa mo, sinira mo ang tiwala ng lahat."

"That's true. No choice. Ito ang pinili kong desisyon sa buhay," sabi nya at muling umupo. Kalmado lang sya kung magsalita. But later on, I saw her tears.

"Sinira mo maging ang tiwala ko... But, you're still my friend... You know that."

"Hindi mo na kailangan pang mag-alala sa akin. Ako kasi ang tipong madaya sa lahat ng bagay. Ang taong ayaw masapawan nang kahit sino. Ang taong hindi mabuting tao, at maging bilang isang kaibigan."

I'm trying to escape from her emotions but I can't. Aminado naman ako na masyado akong sensitive sa ganitong ganap. Gusto ko nga syang kamuhian. Ngunit, malaki ang naging parte n'ya sa aking buhay. Kaibigan ko pa rin sya.
My best friend.

Lumapit sya sa akin. She sat next to me. She even hold my hand.

"Sky saved me from my endways," she said, sighing. "Sya ang dahilan kaya ako narito at nananatiling buhay."