Chasing My Happiness (UNDER REVISION)

Chapter 18: SORRY

   

     Nyte P.O.V

  

    “OH, Bliss kumusta na si Shin? Sumagot na ba  siya sa mga tawag mo?” I heard Mom voice, they’re sitting in the sofa. Dalawang na rin ang lumipas simula ang mangyari iyon sa beach. I don’t understand, whenever those scene flash on my mind, I felt guilty. I just don’t know.

   

    Nakita ko ang lungkot sa mata ni Mom. Sinulyapan niya ako. “Anak, puntahan mo kaya si Shin? Baka hindi pa kumakain ‘yon,” aniya. Sadness is visible on her lips. Napakalapit nila ni Shin kaya ganito nalang siya malungkot. Bumuntong hininga ako. “Yes Mom,” tumayo na ako sa kinauupuan.

   

    I need to be there, at kailangan ko rin humingi ng tawad sa nangyari noon sa beach. I prepared myself, nagorder din ako ng pagkain bago nagtungi sa bahay niya. Nang makalabas ako, ilaw lang sa daan at moon ang nagbibigay liwanag sa daan. I gasp, and continue walking, hanggang nasa harap na ako ng pinto.

   

    Kumatok ako. May bumukas agad, at tumambad sa ‘kin ang mukha ni Aeshin. Nakalugay ang buhok nito, at namamaga ang mata. Matamlay niya akong tiningnan. “Bakit ka nandito?”

   

    Hindi ko siya sinagot, walang pasabi kong hinawakan ang pulsuhan niya. “Kumain ka na muna. Babantayan kita.” Wala itong kibo, hanggang sa makarating kami sa sofa. Nakita ko doon ang mga nagkalat na papel. At napakaraming ballpen.

   

    Exclusive news! Si Mr. Encarnacion, ay mayroon palang anak sa labas. At nagtatrabaho ito sa kanyang companya. Kamakailan lang kumalat ang katotohanan, dahil sa kumalat na video online. Kinukuhanan pa namin ng pahayag ang mag-asawang Encarnacion ngunit pareho silang hindi humaharap sa medi---

   

    Napatingin ako kay Aeshin. Pinatay nito ang TV, at umupo sa sofa. Yumuko nalang ito bigla, saka ko narinig ang paghikbi niya. Hindi ko alam ang gagawin, nakatayo lang ako.

   

    “U-umalis ka na.” Pumiyok ang boses niya. Imbes na sundin siya, umupo ako sa tabi nito. “You can talk to me.” Mahina kong wika. “Pwede mong ilabas ang sama ng loob mo kagaya ng dati.”

   

    Hindi ito sumagot, nanatili siyang tahimik. Hanggang sa binasag ng cellphone niya ang katahimikan. Tumunog ito nilang ilang beses ngunit hindi niya sinagot. Nakatitig lang ito sa screen, I can see those upcoming tears from her eyes. Nanginginig ang mga kamay niya at tinap ang cancel. Muli na namang tumawag iyong number. “Papa” ang caller name.

   

    Hindi ulit niya sinagot, patuloy lang ito sa pagluha. “Umalis ka na please...” Pakiusap niya. At pinahid ang luha, ngunit may panibago na namang tumulo.

   

    “Gusto ni Mom na malamang okay ka na. But you are not, so, I will never leave untill you’ll be fine.”

   

    Napapikit siya at tinuon ang tingin sa mga papel na nagkalat. Mabilis niya itong kinuha. At inilagay sa gilid niya. “Sabihin mo sa kanya, okay na ako. Okay na okay lang ako. Tingnan mo oh.” Pilit itong ngumiti. Pero nakikita pa rin sa mata niya ang mga nagbabadyang luha.

   

    Parang may sariling galaw ang kamay ko, bigla ko nalang siyang niyakap. Hinaplos ko ang buhok niya. “Talk to me, umiyak ka lang. I’m here for you.” Naramdaman ko ang kamay niyang tumulak sa ‘kin kaya napalayo ako.