Unrequited🥀 [COMPLETED] ✔

#19

ජිමින් උත්සාහ කරන්නෙ අන්තිම වෙනකන් එතන ඉන්න. එයාට ඕනෙ ජංකුක් හොදින් ද කියල බලන්න විතරය්. එක මොහොතක් එයත් එක්ක. එයාට දැනගන්න විතරය් ඕනෙ.

ඒත් දැන් ඔක්කොමලා තම තම කාමරය වලට ගිහින් ඒ දෙන්නා තනි වෙද්දි ජිමින් එයාට කතා කරගන්න අමාරු බවක් දැනෙනවා. එයාට මොකද්ද කියන්න කියලා තේරෙන්නෙ නෑ.

ඉතින් ජංකුක් කතා කරනවා

"ඔයා ඉතුරු වුන කේක් කන්න නම් ඉන්නෙ හ්යුන් ඇයි බලාගෙන ඉන්නෙ?"

ජිමින්ට නිකන් පොලොව අතුරුදහන් වෙනවා වගෙ. " තැන්ක් යූ කුකී, එ-ඒත් මට දැනගන්න ඕනෙ වුනෙ ඔයා හොද-- ඔයා හොදින් ද කියලා"

ජංකුක්ගෙ ඇස් දිලිසෙන්නේ නෑ වෙනද වගෙ හිනා වෙද්දි  "ඔව් හ්යුන්. වෙනදටත් වඩා. ඩොක්ටර්ස්ලා කියන්නෙ මං ආයෙ අලුත් වගෙ ඉදීවි කියලා. තව සතියකින් උනත් කලින් ශෙඩිවුල් එකට වැඩට බහින්න පුලුවන් කිව්වා"

අලුත් වගෙ. ඒක හොදයි. ඒක හොදමට හොදයිනේ. ඒත් ඇයි ඒක ඇහෙද්දි ජිමින්ගෙ උගුර හිර වෙන්නෙ.

"ආහ් හොදයිනෙ! ඕන වෙලාවක මොකක් හරි ඕනෙ නම් හ්යුන්ට කියන්න අමතක කරන්න එපා!"  එහෙම කියලා ජිමින් එයාගෙ කාමරේට යන්න හදනවා. ඒත් යන්න අඩියක් තියලා නැවතුනේ ඇයි කියලා එයාටවත් හිතා ගන්න බෑ. මොකක් වෙනකන් ද එයා බලාගෙන ඉන්නෙ. මොනා බලාපොරොත්තු වුනත් ඒක එන්නෙ නෑ. එයාට ලාවට වගෙ ඇහෙන්නෙ ජංකුක්ගෙ සාමාන්‍ය සරල ගුඩ්බාය් එක එයාගෙ ඔලුව දෙදරුම් දෙන නිසා.

ජංකුක් දැන් හොදින්. එයාට අවදානමක් නෑ. ජිමින් ඒක දන්නවා. ජිමින්ට දැන් සැහැල්ලුවක්නෙ දැනෙන්න ඕනෙ.

ඒත් එයා එයාගෙ වෙව්ලන අතින් කෙලින්ම සාක්කුවෙන් ෆෝන් එක අරගෙන හොයන්න ගන්නෙ ජංකුක් අන්තිමට කියපු වචනය

Search බටන් එක උඩ මද වේලාවකට අත තියාගෙන පස්සෙ හිත හදාගෙන ඔබනවා

ජිමින් තේරුම දැනගත්තා.

ඒකට සතුටු වෙන්න එපැයි.

ඒ වෙනුවට එයා කහිනවා.

කදුලූ ඇස් දෙකෙ පුරවගෙන කහිනවා.