Right Love

Chapter XI

Chapter Eleven: Exploring Mindanao Part 3 (Let's Witness How Beautiful The Sun Set and The Rising of Sun Together, Love.)

****

Time Check: 6:30am

Nasa mountain foot na kami. Nag o-orientation na yung guide samen para sa trail na gagawin namin. Medyo mahirap yung mga dadaanan namin buti na nga lang at hindi maulan hindi madulas.

"Ready kana, kulay?" Tanong saken ni ethan.

"Yup! I've been wanting this since before, no! Yung pinaplano pa lang naten ini-imagine ko pa tapos na e-excite ako." Natatawa kong sabe. "Kahit it takes 4 years para matuloy worth it naman kasi ikaw pa rin yung kasama ko gaya ng kasama ko mag plano." Pag patuloy ko saka hinalikan siya sa pisnge. "Thank you!" Pahabol ko pa.

Hindi na siya nag salita kasi lalakad na kami kaya ginulo na lang niya yung buhok ko sabay tawa.

You feel so much love when your partner makes you happy even if in a simple way. Kaya pano pa pag ganito? Sobrang bawi yung na receive ko from him. Waiting him for so long is worth it.

***

Mag tatatlong oras na kaming nag hihike. Mamayang 4pm pa kami aabot sa toktok since it take 8-10 hours para marating yung peak.

Base on what I have heard, Mt. Apo is the highest peak here in the philippines and as all you know, it is located in Davao. It is said that the volcano in the southern part is active.

It is also known as the hardest mountain to trekk but many people loves to take the challenge in climbing the highest mountain in the philippines. It is also said that there are people who got injured while trying to reach the peak of the said mountain.

"Kulay, okay ka lang?" Tanong saken ni ethan sabay abot ng tubig.

"Okay pa naman ako. Malapit na din naman tayo. Worth it naman yung pagod pagkarating naten sa toktok." Tumatawa kong sabe.

"Di ka pa nagugutom?" Tanong niya ulet. Nag papahinga muna kasi kaming lahat. Yung iba umiihi. Iba nakain. Pero karamihan nag water break lang.

"Tara na guys. May last tayong dadaanan na river. Malapit na tayo maka rating." Sabe ni kuyang guide.

Kaya nagsitayoan naman yung mga hikers. Excited na ako maka kita ng sunset na parang sobrang lapit. Hindi ko talaga alam pero sobrang naaakit ako sa sunset at sunrise. It simbolizes hope kasi. Na hanggat sumisikat ang araw may pag asa at sa pag lubog ng araw ay isang mahabang pahinga naman para sa panibagong pagsubok kinabukasan.



Time Check: 3pm

Konte na lang at makakarating na din kami. Medyo dama ko na yung pagod ko pero kaya pa naman. Ayaw ko din kumain kasi parang bibigat lalo yung katawan ko pag ganun eh.

Habang pa akyat ka nang pataas onte onte mo na rin nakikita yung ganda ng bundok. Makikita mo kung gaano ka ganda ito kaya dapat naten alagaan.

Ilang oras pa ay naka rating na din kami sa toktok ng bundok. Sobrang aliwalas at sobrang ganda ng tanawin. Pawing pawi lahat ng pagod mo pagka rating mo dito.

"Baby, kumakain ka muna kaya tsaka mag picture picture diyan." Sabe ni ethan habang nag aayos ng gamit at nag seset up ng tent.

"Ay onga pala di pa ako nakain." Kaya umupo ako sa linatag na matres tapos nilabas ko yung baon namin na sandwhich.

"Ikaw, hindi ka kakain?" Sabe ko saknya.

"Mamaya na lang. Taposin ko lang muna to." Sabe niya kaya lumapit ako sakaniya sabay sinuboan siya ng pagkain.

"Ayaan. Pag tapos mo diyan titimplahan kitang kape. Painitin ko muna tubig." Sabe ko.

Tinawanan lang niya ako tapos nag patuloy sa pag seset up ng tent. Habang nag iinit naman ako. Sayang hindi ako makakainon ng malamig na coffee dito pero okay din naman yung mainit na kape.

Pagka tapos namin ma iset lahat ay umupo na kami habang hinihintay ang pag lubog ng araw. Pa kape kape lang at kain ng sandwhich na gawa ko.

"Saya ng ganito no? Yung magandang tanawin. Pa chillax chillax lang habang umiinom na kape. Walang problema na iisipin. Puro good vibes lang kasama yung taong nag hahanap din ng inner peace." Bigla kong sabe habang nakatanaw sa kawalan.

"Life is very hard to love, kulay. You need to exert more efforts to fulfill the things you want to happen. Hindi kasi lage na masaya. Minsan nakakatakot maging masaya. Naalala mo yung lyrics ng Smile nung Eheads? 'You can never be too happy in this life' Kasi ang lahat ng sobra ay masama." Sabe niya din saken.

"Tama! May punto naman. Pero 'sana' kasi! Sana ganito ka simply ang buhay kung saan walang problema." Sabe ko at tumingin na sakaniya.

"Lahat naman gusto niyan eh. Pero people will never improved and will never realize the things that they need to when all we experience is like this. We need those problems to be molded and be steonger in facing the reality of life." Sabe niya habanh naka ngite sabay gulo sa buhok ko. "Oh! Ayan na yung favorite mo. Sunset!" Sabe niya ulet.

Habang palubog ang araw ay naaalala ko yung mga panahon na nag hihirap ako. Mga problemang nalusotan ko mag isa. Mga problemang pinapasalamatan ko kasi kung hindi binigay saken, hindi ako naririto ngayon kung nasaan ako.

It's true that without the problems we will never realize that we need to exert more efforts to achieve whatever we want in life. Hindi kasi habang panahon na naka depende tayo sa magulang. The day will come na tayayo at tayayo tayo sa sarili nating mga paa para magsumikap sa buhay.

"Ano iniisip mo?" Tanong ko ky ethan.

"Mga bagay bagay. Mga bagay na dapat noon ginawa ko na. Andaming nasayang na panahon saten. Na sana dapat noon pa naten ginawa." Sabe niya.

"It's worth the wait naman kasi. Look at us, right now? We don't worry about studies. We don't worry how our parents react if we do relationships. We don't need to be extra careful in doing the things that we want in short hindi limited ang lahat kasi we are matured enough and we can handle the things well, na." Sabe ko na naka higa sa balikat niya habang tinatanaw ang pag lubog ng araw. "Kantahan mo ko, kuys." Request ko naman bigla.

"Hmmm.. Anong kanta?" Sabe niya naman.

"Favorite mo." Sabe ko.

[A/N: Play - Moonlight Over Paris]

"Sa loob ng four years, andaming naganap sa buhay ko. Meron doon nawalan ako ng mga kaibigan kasi dumating sa point na hindi na nila ako maintindihan. I was alone climbing to reach the top. Buti na lang hindi ako iniwan ni nori at kelly but that time kasi may kanya kanya din kaming problema kaya hindi ko ma share sakanila yung mga pinagdadaraanan ko." Sabe ko. Habang nakanta siya at nakikinig saken.

"Pero alam mo yung pinaka mahirap na sitwasyon? Yun yung pati pamilya mo hindi ka na rin maintindihan. It was 2 years ago na umalis ako samen. Pinaka mahirap na desisyon ko na maraming pumapasok sa utak ko. Kakayanin ko ba to? Hindi ba ako babalik samen? Mga ganyang tanong." Pag patuloy ko.

"Nagka anxeity ako. Hindi ko alam kung na depress ba ako kasi hindi ko rin alam kung ano mafefeel ko. Minsan wala akong pakiramdam. Pero nakayanan ko lahat. Na overcome ko yung mga pagsubok sa buhay ko. Hanggang sa dumating ka ulet sa buhay ko. At heto nga tayo. Spending our worth it 4 years being away. Isa na lang ang problema ko.. Pano ako hihingi ng tawad kela mama." Kasabay ng pag tapos ko sa mahaba kong drama siya namang pag tapos ng kanta niya.

"Wala ka pa rin talagang kupas, kuys!" Nakangite kong sabe.

"From this day onward, I'll hold your hands. Sabay naten harapin ang mga problema, ha." Sabe niya saken sabay pahid ng luha sa pisnge ko.

Napangite na lang ako sakanya. Worth it lahat ng pag iintay sa sitwasyon namin ngayon.

"Tara na nga! Ang drama! Mag luluto na ako! Ano ba gusto mo? Sardinas na may itlog or cornbeef?" Tanong ko.

"Pancit canton na may nilagang itlog, kulay tapos sardinas din na may itlog." Sabe niya.

"Okay po! Dalawa yung butane na dala naten, no?" Tanong ko.

"Yup! Ako na mag sasaing." Sabe niya.

"O'sige." Sabe ko.


***

Time check: 8pm

Grabe ang bilis ng oras. Nag s-star gazing kami ngayong dalawa. Habang nag kakape ulet. Hindi na kayo mag tataka kung sobrang nerbyoso naming dalawa.

"Alam mo ba kulay, gusto sana kita ayain noong college na mag star gazing eh pero nahihiya lang ako. Pero lagi ako nag aaya sayo ng inoman." Natatawa niyang sabe.

"Onga noh? Lagi mo ko pinapa punta pag may inuman kayo. Isang besis noong di ka nasali sa candidate list sa grad. Pinapapunta mo ko kasi lasing ka may pa picture picture kapa nun eh." Natawa na rin ako.

"Sobrang lungkot ko lang talaga noon kaya ganun pero kasama ko sila, Ax nun eh." Sabe niya naman.

"Ahh.. Oo. Chinat ko si Ax that time kasi pag si Jayk wala ako matinong sagot na makukuha. Sabe ni Ax noon na kasama ka niya at marami kayo." Sabe ko sabay inirapan ko pa siya kaya nag tawanan kami.

Wala kaming ginawa kundi mag usap mag damag habang sa naka tulog kami. Hindi kami sa tent natulog, sa labas kami naka tulog pero naka kumot naman kami kasi malamig.

***

Kinabukasan niyan ay nag ligpit na kami ng gamit kasi maaga kaming baba. Babyahe pa kaming pa surigao kaya sakto lang balik kami sa hotel tapos ba byahe na kami.

Kung mahirap umakyat, mahirap din bumaba kasi medyo madulas yung lupa. Kaya todo alalay si ethan saken. Hindi na rin kami nakapag almusal kanina buti na lang may tubig kami.

Ilang oras din tinagal namin bago naka baba. Hapon na at pabalik na kami sa hotel. Pipick-upin namin yung gamit namen at byahe ulet.

Last day na namin bukas kaya susulitin namin. Isa sa pinaka gusto naming puntahan noon yung Siargao. Two days na lang din at pasko na. Sakanila ako mag papasko. Pero sisiguradohin ko next year samen na kami mag papasko. It's na siguro para umuwi. Tapos na tayo sa pagiging immature stage. Marami rami na din akong napatunayan sa sarili ko.

"Ano oras flight natin pa surigao, by?" Tanong ko.

"5:30pm boarding naten." Sabe niya.

Mag bubus sana kami kaso 10 hours yung tagal pag ganun kaya mag e-eroplano na lang kami.

Pag dating namin doon mag s-stay muna kami sa hotel doon sa surigao city kasi last trip nila sa ferry papuntang siargao  is 3pm and first trip is 5:30am in the morning.

*Calling all the passenger of 7EZ2B please proceed to your assigned gate numbers now.

Boarding na kami at excited na talaga ako lumanghap ng siargao island bukas. Hays... Thank you God!

****