Warning: unedited
A/N: sobrang nakakafrustrate. Di ko alam kung tama ba na makaramdam ako ng ganito ngayon. Demanding na ba ako masyado? O pabigat na talaga ako sa mga kasama ko? I don't know, and dami kong issues ngayon.
Sorry. Please comment and vote po kayo. I badly need that.
---
Somewhere In My Heart: Chapter 17
"The things we do..."
Third Person's Point of View:
This was no ordinary day for the students of Humington International school. Ito kasi ang araw na matagal ng pinakaiintay ng halos lahat ng estudyante.
The students got themselves ready for a whole day of non-stop screaming as they cheer for their respective players.
---
Keith's Point of View:
"LADIES AND GENTLEMEN, WELCOME TO HUMINGTON INTERNATIONAL SCHOOL'S ANNUAL INTRAMURALS!" Masayang bungad ng principal sa'min. Nasundan ito ng isang malakas na hiyawan galing sa crowd, which planted a huge grin out his face.
He went on with his welcoming remarks. After that very loooooong speech of his, sinimulan na niyang tawaging isa-isa ang mga players for each team. Wala akong tanging narinig kung hindi ang maingay na hiyawan ng mga tao habang isa-isang nagsisilabasan ang players. Hindi na ako magtataka na halos karamihan ng nanunuod dito ngayon ay puro babae. Isa lang ang nakikita kong dahilan, si kuya.
Nagsimulang umikot sa loob ng gym yung mga players, showcasing their faces to the crowd to get themselves known. Hindi pa ganun ka lakas ang hiyawan but when kuya's section was called, screams have gotten louder. Halos nagwawala na ang lahat ng mga babae dito sa gym. Takakatakot! Fan girls could stop themselves from blurting out my brother's name. Napatingin ako kay Yana, who was sitting right next to me. Nakaupo kami ngayon sa isang bleacher sa kanang part ng gym. Gaya ng mga ibang babae she was also cheering for kuya's class, joining the fan girl's screams.
Nagpatuloy ang parade ng mga players as more players were called in. Moments later, natatanaw ko na si kuya. Nakangiting kumakaway sa mga tao na naging dahilan ng mas lalong lumakas na hiyawan ng mga tao sa loob. Bagay na bagay sa kanya ang suot na jersey. Ang cool niyang tignan.
In no time, nakarating na sila sa side namin. Nagpatuloy sila sa pagkaway, squels of the fan girls grew already. Pakiramdam ko mabibingi na ako sa sobrang ingay.
---
Luke's Point of View:
We were passing by the right side of the gym. Habang palapit ng palapit lalong lumalakas ang hiyawan ng mga tao. I just waved at then, trying not to flinch at the loudness of their voices.
"Mau, good luck!! Kaya mo yan!" I heard a familiar voice cheer for me. Hinanap ko kung saan nangaling yung boses. Napangiti ako nung makita ko ang may-ari ng boses. My eyes met with smiling ones of a young girl. It was Yana.
"Thank you, Yana!! Gagalingan ko!" I shouted and gestured to her. She raised her fists up and I did the same thing. Di ko ma-explain ang tuwang nararamdaman ko ngayon. Mas lalo tuloy akong ginanahan. Knowing na nandito si Yana para suportahan ako. Napalingon ako sa mga kasama, kita ang gulat sa muka nila. Kahit ako, hindi ko din inaasahang ganto kadami ang taong manunuod. Napalingon ulit ako kay Yana at nakitang nakangiti ito. I look back again to my stunned team mates and gave them a toothy grin, just then nawala yung kaba sa muka nila.
---
Yana's Point of View:
Nasabi ko bang ang cool niya sa suot niyang jersy?
