MUCİZE

BÖLÜM -69-

Finale son 2..

Keyifli okumalar..

-------

"Sonbahar hüznü"

Günler günleri, haftalar haftaları kovalalarken zamanın nasıl geçtiğini asla anlayamamıştık.. Her bir geçen günde korkum ne kadar artsa da, doğuma yaklaştığım her bir gün için de mutluluğum o kadar artıyordu.. Kızımızın aramıza katılmasına son 1 ay kalmıştı.. Tabi erken gelme ihtimalini de hesaba katmazsak.. Bu sürecin sona yaklaşmasıyla birlikte vücudumdaki ağırlaşma hızından bir şey kaybetmiyor, hareketlerim olabildiğince yavaşlamaya devam ediyordu.. 

Asıl önemli konuya yani hastalığıma gelecek olursak da henüz tam anlamıyla olumlu sonuç doğuracak bir tedavisi yoktu.. Ama ilerlememesi için elimizden geleni yapıp uygun tedavileri denemeye çalışıyor, süreci uzatmanın farklı yollarına başvuruyorduk.. İşe yaramış olacakti ki bir ay önce rastanması gereken hastalık belirtilerinin hiçbiri henüz bende gözükmeye başlamamıştı.. Aldığım ilaçların ağırlığı da bana göre çok büyük bir değişim katmıştı hayatıma.. Bazen günlerce uyuyor, bazen de gün içerisinde bir adım bile atabilecek gücü bulamıyordum kendimde.. Bazı zamanlar her yolu denesem de sabahlara kadar uyuyamıyordum.. Ara ara iştahım sönüyor zorla yediğim şeylerin midemde kalma süresi bir dakikayı bile bulmuyordu.. Sık sık saçma şeyler yüzünden ağlama krizlerine girdiğim dönemler de en büyük parçası olmuştu hayatımdaki değişimin.. Aslında içimi dökmenin bir bahanesi gibi geliyordu bana o saçma şeyler.. Sonuçta ortada herkesi dehşete düşürecek bir gerçek vardı ve normal bir şekilde hayatıma devam etmem beklenemezdi.. Kim olsa yapamazdı, yapan da ayakta alkışlanırdı benim için.. Kısaca gereğinden fazla bir düzensizlik hakim olmuştu hayatıma.. Bunlara rağmen düşündüğümden de daha iyi hissediyordum kendimi..

Son aylarda kendimizi eve kapatmıştık.. Serkan da her adımını bana göre ayarlamaya başlamıştı artık.. Beni yalnız bırakmamak için elinden geleni ardına koymuyordu.. Bir an bile yanımdan ayrılmamaya özen gösteriyordu.. Belki de onun gereğinden fazla yoğun ilgisi olmazsa bu zorlu süreçte çoktan pes etmiştim bile.. Her seferinde beni rahatlatmayı çok iyi biliyor, her koşulda imkansızları imkanlı hale getirmeyi başarıyordu.. Her geçen dakikada daha fazla aşık oluyordum ona.. Her bir düşüncesine, beni şaşırtan her bir hamlesine, her bir hareketine..

Bu süreci evde geçirmemiz en çok Deniz’i mutlu etmişe benziyordu çünkü okuldan geldiğinde eve girer girmez karşılaştığı yüzler ilk bizimki oluyordu ve bu durumdan çok memnundu.. Çantasını bir köşeye fırlatırlatıp koşturarak yanımıza gelmesiyle kafamda kurduğum tüm kötü düşüncelerden sıyrılıyor, kollarımın arasına girmesiyle sanki son kez sarılıyormuşcasına doya doya yaşıyordum bu anları.. Onlar her ne kadar beni mutlu etmek için çabalasalar da benim de onlardan bir farkım yoktu.. Ufacık bir gülümsemeleri için tüm çabamı ortaya koymaktan çekinmiyordum.. Hazin sonumu düşünürsek gülümsetmem gereken biri daha olacaktı.. Kızım.. Ona benden bir şeyler bırakmak istiyordum, ikimize ait özel bir şeyler.. İlk olarak ikimizin dünyasına açılan bir defter oluşturmaya başladım geçenlerde.. Beni görmeden tanımasına yardımcı olmak için.. Eksikliğimi çok az da olsun gidermeye çalışmak için.. Ağzımdan sözcüklerin çıkmasına gerek kalmadan onunla konuştuğumu hissetmesi için.. Büyüyüp okuduğunda onu ne kadar çok sevdiğimi hissetsin istiyorum.. Her adımında yanında olduğumu bilmesini de.. Bıraktığım notlarla geleceğe dair umutlarına bir ışık yakmak istiyorum hayatında.. Yürüdüğü yolu biraz olsun aydınlatmak için.. Ama pek başarılı olduğum sayılmaz..

Her seferinde kalemim defterdeki sayfanın satırıyla bir aşağı bir yukarı dans ederken gözyaşlarım da eşlik ediyordu bu dansa.. Bazen kendimi fazla kapatıyor yazdığım sözcükler okunmaz bir hal alınca da sinirle o sayfayı yırtıveriyor, güç bela yazdığım o sözcüklerin eksik olmamasına dikkat ederek tekrardan yazmaya başlıyordum..