MUCİZE

BÖLÜM -70-

Finale son 1..

Keyifli okumalar..

--------

"Sevinç çığlıkları "

Telefonu kapatmıştım ve sevinçle büyük bir çığlık atmıştım.. Sonra bir kaç tane daha.. Daha önce beni bu kadar mutlu eden bir haber almadığım için nasıl tepki vereceğimi bile bilmiyordum.. İşte bu yüzden de attığım çığlıklar sevinçten değil de korkudan atmışım gibi bir hal almıştı..

E: Serkan!

Doğal olarak korkuyla bana bakmıştı.. Konuşmasına izin vermeden içini rahatlatmıştım..

E: Dur dur korkma..

Bu sefer bana şaşkınlıkla bakan Deniz'e yöneltmiştim bakışlarımı..

E: Deniz sen önden yürü biraz hadi..

Hiç sorgulamadan uzaklaşmaya başlamıştı bizden.. Bayılıyorum bu hallerine..

S: Dikkat et..

Deniz bizi duyamayacağı kadar uzaklaştığında ise merakla bana bakmaya başlamıştı.. Ben ise mutluluktan sırıtıyordum..

S: Noldu?

E: Yurt dışındaki tanıdığım doktor vardı ya.. Gönüllü hastalar üzerinde tedavinin deneme aşamasında olduklarını, sonuçların henüz belli olmadığı söylemişti hani..

S: Evet..

E: Çoğunda olumlu sonuç almışlar.. Serkan kurtulabilirim.. İyileşebilirim..

Tıpkı bir çocuk gibi yerimde tepinip sevinçten ne yapacağımı şaşırmıştım.. Serkan da şaşkınlıkla gülümsemeye başlamıştı.. O da böyle sevinçten tepki bile veremeyeceğimiz bu haberi almamızı beklemiyordu sanırım..  Gözlerindeki mutluluğun ışıltısı metrelerce öteden görülebilecek kadar parlaktı.. Benim de ondan bir farkım yoktu.. Serkan'a sarılmıştım ve sevinçten garip garip sesler çıkarıyordum.. Görseniz "deli bu" derdiniz..

E: Amaa..

Serkan'dan ayrılıp göz göze gelmemizi sağlamıştım.. Serkan gülümsemesini biraz bozmuştu..

S: Amaa?

E: Çok ağır bir süreç olduğu için tedaviye doğumdan sonra başlamamız lazım.. Yani kızımıza zarar gelmesini istemiyorsak.. Zaten çok az kaldı..

Tekrardan büyük bir sevinçle Serkan'ın boynuna dolamıştım kollarımı.. İçim içime sığmıyordu.. Hiç beklemediğim anda gelen bu haber bir ilaç gibi gelmişti hüzünden kan ağlayan kalbime.. Ama çok sürmeden ilaç etkisini kaybedercesine bir keder çökmüştü üzerime.. Tedavi sürecinin ağırlığını kaldıramayan hastalardan da söz edilmişti.. Ya başaramazsam diye düşündüm bir an.. Bu kadar umutlandıktan sonra olmazsa diye.. Ama hemen kurtulmam lazımdı bu düşünceden çünkü ümitsizlikle yürüdüğüm o yolda artık içimde dolup taşan büyük bir umutla yürüyecektim.. Karanlıkta değil aydınlıkta adım alacaktım.. İşte en çok da bu korkutmuyor muydu beni? Göz alıcı ışıklarda yürüdükten sonra  birden karanlığa mahkum olmak.. Artık bana da tüm gücümle direnip asla pes etmemek, tüm karanlıkları aydınlatacak olan içimde yanan umut ışıklarının sönmesine izin vermemek düşüyordu..

--------

S: Sevgilim hadi seni bekliyoruz.. Yemek hazır..

E: Yukarıdayım..

Ben hala kızımızın bu odada yaşayacağı anıları hayal ederken çok geçmeden Serkan gelmişti yanıma.. İşin garip tarafı ne kadar istesem de o anıların içerisine koyamıyordum kendimi.. Ya da bu durumda böyle hayal etmem çok normaldi.. Sanki uzaktaki bir pencereden izliyordum Serkan, Deniz ve kızımızı..