Sour Taste of Selene (Sour Series 1) [Completed]

15 : Tears

Chapter 15
Tears

We are all on the car already. Kinakabahan ako but my mind is telling me that I am doing just fine, I just have to break up with him because this what I need. For the both us' sake. I have to enjoy my self first before entering a commitment again, I want to have the freedom I want.

Pinaulit ulit ko ito sa sarili ko ang mga kailangang sabihin hanggang sa makarating kami sa café. I am in the front seat while Sexene is on the driver's seat.

"Good luck!"
"Sanaol may jowa."
"Ok."

That is what they said before I stepped out of the car. They doesn't know that today, I am ending a communication with the man I first love.

My heartbeat doubled. Gusto ko na lang umatras habang papalapit ako sa entrance kaso kung gagawin ko 'yon ay walang papatunguhan ang relasyon namin. Ayokong iwan na lang siya basta.

For years I am with him, pure happiness is what he made me feel. Maybe I felt insecurities because of my parents treatment for him but I should not point my anger at him instead I should be happy because he did not make me feel like what my mind is telling me that time.

I sighed and walk towards the door. The girls will just wait for me. Kung magtatagal ako ay nasabi ko ng pumasok sila sa loob at puntahan ako para naman may excuse ako para maka alis.

Isang lalaki ang pumunta sa akin para mag assist.

"Ivan Bardon." I said.

He texted me a while ago that he made a reservation to this café. I didn't expect that it would be on a vip room... kung saan walang tao.

Nagtahip ang kaba sa dibdib ko ng nagsimula akong igiya roon ng lalaki at binuksan ang pinto. Tumigil ang mundo ko ng nakita ko ang lalaking nakaupo roon. He smiled at me.

His dark eyes get lightened because of the happiness he is showing. I walk towards him and the door closed.

Nilibot ko ang paningin roon, it's a white vibe room, there's small lights everywhere making the mood of the room light like a Boho Theme.

There's only one table and a two paires of chair. Tumayo siya at yumakap sa akin. Hindi ko alam kung kaninong puso ang naramdaman ko pero feeling ko ay parehas kami ng nararamdaman sa mga oras na ito.

Our hearts are now happy to feel each other again. Sa pagyayakap namin ay tingin kong sapat na para maglapit ang mga puso naming muli pero sa kasamaang palad, nandito ako para makipaghiwalay. Hindi matatapos ang araw na ito na hindi ako kuntento. Huminga ako ng malalim bago kinalas ang mga yakap niya. Tinignan ko siya sa mga mata. Diretsong diretso.

Sa pagtitig ko ay nakita ko ang nangungusap niyang mga mata. Tila may takot at pangamba  kasama na roon ang naguguluhan niyang mga mata sa ayos ko. Mula sa mata ko ay bumaba ang mga mata niya patungo sa suot ko.

"May pupuntahan ka ba?" Mula sa takot ay naging madilim ang mga mata niya sumama pa ang pagkunot ng noo at ang paghigpit ng mga panga. "Can I come?"

"Ayoko na." Bumalik ang mga mata niya sa mga mata kong blangko. Tumitig muli siya sa akin,naghihintay ng mga sagot ng hindi ako nagsalita ay siya na ang nagtanong mismo.

"Anong ayaw mo?"  May takot na sa tono ng boses niya. Sinuot ko ang walang emosyong mukhang maskara na dinala ko hanggang ngayon, ito lamang ang tanging kaya kong dalhin mula sa ina. Ang pagtatago ng emosyon, hindi pagpapakitang nanghihina na.