Ερεθίζοντας τον Κηπουρό (2 βιβλίο) ολοκληρωμένο

Κεφάλαιο 9

"Μάργκαρετ, σήκω από πάνω μου. Έχει πάει εννιά η ώρα, μας πήρε ο ύπνος." Χωρίς να ανοίξω τα μάτια μου, πέρασα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του, ενώ το σώμα μου, βρισκόταν πάνω στο δικό του. Κάθε φορά και καλύτερα....Πώς έκανα τέτοιον άγαρμπο ύπνο;

"Πώς γίνεται πριν μία εβδομάδα, να μισούσαμε ο ένας τον άλλον; Και τώρα να έχεις γίνει ο αγκαλίτσας μου;" τον ρώτησα με απορία, μόλις κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου.

"Ο ποιος;" Ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια, ενώ ήμουν ακόμα πάνω του, και έμεινα να παρατηρώ για πρώτη φορά, πόσο ωραίο ήταν το χαμόγελο του. Το βλέμμα του έμεινε πάνω μου ενώ την επόμενη στιγμή έφερε το χέρι του στο πρόσωπο μου και έσπρωξε πίσω από το αυτί μου, λίγα μαλλιά που έκρυβαν το πρόσωπο μου.

"Σήμερα θα μπω στο γραφείο του Γουέστον, για να πάρω τα αρχεία του! Θέλω να φύγουμε από εδώ πέρα, όσο πιο γρήγορα γίνεται." Του αποκάλυψα τα σχέδια μου, καθώς πίστευα ότι έπρεπε να γνωρίζει. Ήμασταν ομάδα και αν ήθελα να με εμπιστευτεί κάποια στιγμή, για να μπω στην ομάδα του επειδή το άξιζα, έπρεπε να του μιλάω πριν κάνω κάποια κίνηση, με την υπόθεση αυτή.

"Εχθές έλεγες αλήθεια δηλαδή; Πράγματι πιστεύεις, ότι μας έχει καταλάβει;" Με ρώτησε σοβαρός, επιτέλους είχε αρχίσει να με πιστεύει..

"Δεν είχα λόγο να σου πω ψέματα Αχιλλέα, αυτός ο άντρας κάτι σχεδίαζει.." Σηκώθηκα από πάνω του με βαριά καρδιά, και ξάπλωσα στην άδεια θέση δίπλα του. 

"Αν πράγματι ξέρει κάτι για την αληθινή μας ταυτότητα, δεν πρόκειται να πας εσύ. Αρκετά έχεις κινδυνεύσει όλες αυτές τις μέρες." Μάλιστα, για να μην κινδυνεύσω...ήξερε ότι δεν είχα τις δυνατότητες, μόνο που αυτή την φορά, μου το έφερε με τρόπο. Τον άφησα στο κρεβάτι και σηκώθηκα, για να μας φτιάξω πρωινό. Σήμερα προβλεπόταν δύσκολη μέρα και χρειαζόμασταν δυνάμεις.

"Εγώ θα πάω να φέρω τα αρχεία, και εσύ θα φροντίσεις να βγούμε ασφαλής από αυτό το καταραμένο μέρος. Τώρα έλα να φάμε το πρωινό μας!" Του απάντησα αυταρχικά, χωρίς να δέχομαι αντιρρήσεις. Τον παρατηρούσα να σηκώνεται από το κρεβάτι μονό με το μποξεράκι του και την επόμενη στιγμή να κάθεται στο τραπέζι, απέναντι μου, με το βλέμμα του να είναι ακόμα νυσταγμένο. Αμέσως σκέφτηκα πότε είχαμε αποκτήσει εμείς, τόση οικειότητα. Στην υπηρεσία παρότι με όλους είχε άριστες σχέσεις, ήταν απόμακρος και μοναχικός. Όπως ήμουν αφηρημένη στις σκέψεις μου, από την μία στιγμή στην άλλη βρέθηκα με μαρμελάδα στην μύτη και εκείνον να με κοιτάζει με ένα αθώο βλέμμα..