Ερεθίζοντας τον Κηπουρό (2 βιβλίο) ολοκληρωμένο

Κεφάλαιο 17

Νόμιζα ότι θα ήταν εύκολο. Πάντα προσποιούμουν στις αποστολές που με έστελναν, για να αποσπάσω πληροφορίες. Μόνο που αυτή την φορά δεν ήταν αποστολή.. Έπρεπε να παριστάνω την χαρούμενη, βλέποντας τον άντρα που ήμουν ερωτευμένη, να αραβωνιάζεται κάποια άλλη. Από το πρωί, επικρατούσε ένα χαρούμενο κλίμα στο σπίτι. Η μητέρα του Αχιλλέα είχε αναλάβει όλη την διοργάνωση του αρραβώνα. Από νωρίς το πρωί το κετερινγκ που είχε βρει η Αναστασία, έστρωνε στρογγυλά τραπέζια στον κήπο, γύρω από την πισίνα. Ακόμα και την πισίνα, την είχαν στολίσει με λουλούδια και αναμμένα κεριά.

Πλέον κοιτούσα συνεχώς τους δείκτες του ρολογιού, στο χέρι μου...ένιωθα σαν να είχαν κολλήσει, και αυτή η καταραμένη ώρα δεν περνούσε με τίποτα. Είχε νυχτώσει, οι περισσότεροι καλεσμένοι είχαν έρθει και τα τραπέζια είχαν γεμίσει σιγά σιγά. Ο Αχιλλέας κρατούσε από την μέση την αρραβωνιαστικιά του, και γυρνούσαν από τραπέζι σε τραπέζι για να ευχαριστήσουν όσους είχαν έρθει για να μοιραστούν την "χαρά" τους. Λίγο ακόμα να παρέμενα εδώ, θα έκανα καμία τρέλα. Ίσως και να το είχα κάνει ήδη, αν δεν ήταν δίπλα μου ο πατέρας μου. Από το πρωί προσπαθούσε να μου συμπαρασταθεί. Έλεγε συνεχώς ότι καταλάβαινε πως ένιωθα, και για αυτό θα φρόντιζε σε λίγο καιρό να διώξει οριστικά την Έλενα, από την ζωή του Αχιλλέα.

"Μάργκαρετ! Η μητέρα του Αχιλλέα κοιτάζει συνέχεια προς το μέρος μας. Σταμάτα να πίνεις κρασί, και προσπάθησε να ηρεμήσεις." Εκείνη την στιγμή, είδα την Έλενα να περνάει τα χέρια της στην μέση του Αχιλλέα και ύστερα να τον φιλάει προκλητικά, χωρίς να την ενδιαφέρει το γεγονός ότι υπήρχε τόσος κόσμος γύρω τους. Ήμουν έτοιμη να σηκωθώ για να πάω να την χτυπήσω. Όμως εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε πίσω μου ο Κρίστιαν, σαν από μηχανής θεός.

"Καλησπέρα αρχηγέ!" Αφού χαιρέτησε τον πατέρα μου και συζήτησε για λιγο μαζί του, με έβαλε με το ζόρι να καθίσω πίσω στην θέση μου. Ώσπου δεν άντεξα άλλο, το πρόσωπο μου γέμισε με δάκρυα και ήταν η πρώτη φορά που δεν με ένοιαζε να δείξω τα αληθινά μου συναισθήματα, να δείξω ότι πονούσα.

"Αυτά τα μάτια δεν αξίζουν τα δάκρυα κανενός." Μου χάιδεψε τα μαλλιά, αδιαφορώντας για τον πατέρα μου ο οποίος μας κοιτούσε έντονα εκείνη την στιγμή και λέγοντας μου αυτό που πιστεύει. Είχε δίκιο ο Αχιλλέας...αν είχα ερωτευτεί τον Κρίστιαν, όλα θα ήταν καλύτερα..

"Θέλω να πάω να της βγάλω τρίχα τρίχα το μαλλί, και ύστερα να διαλύσω τον αρραβώνα τους." Του εξομολογήθηκα και έκρυψα το πρόσωπο μου στον λαιμό του. Στην σκέψη, πως αργότερα που θα έφευγα ο κόσμος και θα έμεναν μόνοι τους θα έκαναν έρωτα, τρελαινόμουν.