"Άνθρωποι σαν κι εσένα δεν πρέπει να χάνονται Αχιλλέα. Έχεις πολλά να προσφέρεις ακόμα." Μου χαμογέλασε και ύστερα έκλεισε τα μάτια της, κάνοντας την γη να καταρρεύσει κάτω από τα πόδια μου. Ούρλιαζα το όνομα της, αλλά εκείνη δεν ανταποκρινόταν.
"Πάρτε τους και τους δύο! Θα τους ανακρίνεται για 72 ώρες συνεχόμενα, μέχρι να σπάσουν! Μετά θα έρθω εγώ να τους αναλάβω!" Δεν ήθελα κανένας να βλέπει τις αδυναμίες μου, αν και μέχρι σήμερα δεν είχα. Έτσι πρόσταξα τους άντρες της ομάδας μου να πάρουν αυτά τα καθάρματα από μπροστά μου, πριν τους σκότωνα και τους δύο.
"Κύριε Γκρέις, πιέστε στο σημείο που δέχτηκε την σφαίρα για να μειωθεί η αιμορραγία, μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο." Τα χέρια μου έτρεμαν και το μυαλό μου είχε σταματήσει να λειτουργεί. Την κρατούσα στην αγκαλιά μου και μου ερχόταν τρέλα βλέποντας την άσπρη μπλούζα που της φόρεσα, να ποτίζεται συνεχώς με το αίμα της.
"Πήγαινε έξω, θέλω να μείνω μόνος μου!" Ζήτησα αδύναμος από τον Θανάση, αυτή την στιγμή δεν ήθελα κανέναν δίπλα μου. Όταν έμεινα μόνος μαζί της, τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα.
"Είναι άδικο, πολύ άδικο όλο αυτό. Δεν έπρεπε να βρίσκεσαι εσύ σε αυτή την θέση!" Χάιδευα τα μαλλιά της, ενώ ταυτόχρονα παρατηρούσα τα πανέμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου της.
[.....]
Σαν χαμένος αντίκριζα, τους γιατρούς να χάνονται τρέχοντας μέσα στο χειρουργείο, και για πρώτη φορά στην ζωή μου, προσευχήθηκα. Για πρώτη φορά, ένιωσα την ανάγκη να πιστέψω στον Θεό, και να τον παρακαλέσω, για να μην μου την πάρει. Γιατί να μπει μπροστά μου και να δεχτεί εκείνη την σφαίρα που προορίζονταν για εμένα;
"Που έχουν την κόρη μου;" σήκωσα το βλέμμα μου όλο οργή πάνω στον αρχηγό μου και με μεγάλη δυσκολία, συγκρατήθηκα για να μην του ορμήσω.
Αν εκείνος με είχε ακούσει, και δεν ερχόταν στην αποστολή η Μάργκαρετ, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Ήταν πολύ μικρή για μία τέτοια αποστολή και πλέον κινδύνευε δίπλα, καθώς είχε διαρρεύσει η αληθινή της ταυτότητα και οι άνθρωποι που βρίσκονταν στο κύκλωμα που κυνηγούσαμε γνώριζαν για εκείνη, χωρίς να ξέρουμε εμείς ποιοί κρύβονται πίσω από αυτό. Προσπαθούσα να κατανοήσω και τον δικό του πόνο, όμως μου ήταν αδύνατο. Ήταν ανεπανόρθωτο λάθος αυτό που είχε κάνει, ίσως καταλάβαινα την επιθυμία του να δει την κόρη του να εξελίσσεται και να γίνεται καλή πράκτορας, όχι όμως να κινδυνεύει η ζωή της, για να τα πετύχει αυτά. Προσπάθησα πολύ για να μην έρθει, όμως δυστυχώς δεν τα κατάφερα..
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Ερεθίζοντας τον Κηπουρό (2 βιβλίο) ολοκληρωμένο
Любовные романы"Άσε με να πάω να τον σκοτώσω!"ούρλιαζε στα αυτιά μου και την άφησα να πατήσει στο έδαφος μόνο όταν φτάσαμε στο αυτοκίνητο μου. Πρώτη φορά στην ζωή μου ένιωθα την επιθυμία να χτυπήσω γυναίκα. Βασικά είχα σηκώσει το χέρι μου και την είχα χαστουκίσει...
