Ερεθίζοντας τον Κηπουρό (2 βιβλίο) ολοκληρωμένο

Κεφάλαιο 28

Ήθελα να του σπάσω τον τσαμπουκά, αυτός ήταν ο μόνος λόγος που δέχτηκα να τον προσλάβω στην υπηρεσία, ως γραμματέα μου. Ήθελα να τον ταπεινώσω, για ότι μου είχε κάνει. Να τον πονέσω, να ξεσπάσω πάνω του όλο το παράπονο και την οργή μου. Όμως εκείνος όπως και αν του φερόμουν, όπως και αν του μιλούσα..δεν έσπαγε..το χαμόγελο δεν έφευγε από τα χείλη του, τις τελευταίες έξι μέρες..

"Αυτός ο καφές δεν πίνεται...να μου φτιάξεις άλλον!" Ήταν ο πέμπτος καφές που μου έφτιαχνε για σήμερα..και εκείνος συνέχιζε να μου χαμογελάει και να δέχεται τα καψόνια που του έκανα..

"Θα σου φτιάξω άλλο τώρα.." ήταν έτοιμος να πάρει το φλιτζάνι, με τον καφέ που ήταν πάνω στο γραφείο μου, όταν έριξα επίτηδες το φλιτζάνι στο πάτωμα. Τον κοίταξα με ένα αθώο ύφος και περίμενα την έκρηξη του...η οποία δεν ήρθε ποτέ..

"Γιατί δεν αντιδράς; Γιατί δε." Με έπιασε από τα χέρια και με τράβηξε κοντά του.. όμως στο βλέμμα του δεν υπήρχε οργή... αλλά κάτι άλλο που με τρόμαξε...κάτι που είχα ξεχάσει ότι υπάρχει..

"Ξέρω την αλήθεια για τότε.." Κοίταξα τα χέρια του, όπως αγκάλιαζαν το κορμί μου και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι είχε μόλις πει. Όσο το κορμί μου υπέφερε από την στενή επαφή που είχαμε. Γιατί το κορμί μου δεν τον είχε ξεχάσει ούτε μία στιγμή.

"Πήγαινε να μου φτιάξεις άλλον καφέ!" Δεν ήθελα να δει, πόση αναστάτωση μου είχαν φέρει τα λόγια του. Επίσης δεν ήθελα να μάθω..ποια ήταν η αλήθεια που είχε μάθει. Γιατί την δική μου αλήθεια την κουβαλούσα τα τελευταία εφτά χρόνια, και πλήρωνα για αυτήν, πλήρωνα πολύ ακριβά..

"Ο γιος μας, έψαξε για να μάθει γιατί χωρίσαμε και βρήκε όλη την αλήθεια, σε  είχαν καταγράψει τότε οι κάμερες." Τον έσπρωξα μακριά μου, και ένιωσα τόση οργή...του έριξα μία γονατιά με το πόδι μου και εκείνος έπεσε στο πάτωμα σφάζοντας από τους πόνους.

"Θα μπορούσα να έκανα και εγώ το ίδιο τότε! Υπήρχαν παντού αποδείξεις για τα συναισθήματα μου..για την αλήθεια, αλλά μάντεψε....πάντα θα αμφισβητούσες τα συναισθήματα μου, με κάποια αφορμή που θα σου δινόταν. Όλο αυτό με εμάς ήταν λάθος...όμως χάρη σε αυτό το λάθος γεννήθηκε ο Άλεξ...για αυτόν κάνω υπομονή τόσες μέρες και δεν..." Αφού συνήλθε λίγο σηκώθηκε όρθιος και στάθηκε απέναντι μου, επιτέλους τον είχα σπάσει...διέκρινα στα μάτια του, θυμό..

"Λάθος;" Τα μάτια του γυάλιζαν από την ένταση..και τότεμπήκε μέσα στο γραφείο ο Κρίστιαν. Θυμίζοντας μου τόσο έντονα εκείνη την φρικτή μέρα..Ο ένας κοιτούσε τον άλλο εχθρικά, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια.