Z miłości - Lena & Nico Crime Story || Znajdź mnie w Paryżu

Epilog

Dworzec King's Cross był opustoszały o tej porze, ale cieszyliśmy się, że udało nam się postawić na swoim i przyjechać tu razem z Harriet. Teraz ja i Frank szliśmy do schowków dla podróżników w czasie. Harriet znajdowała się między nami, mając już na sobie swoje ubranie z epoki.

- Wiecie, że nie musieliście mnie odprowadzać aż tutaj? - uniosła brwi, kiedy już doszliśmy do celu.

- I mieliśmy przegapić szansę na pożegnanie? - prychnął Frank, unosząc brwi. - Nie ma mowy.

Harriet uśmiechnęła się do niego i wyciągnęła ręce w jego stronę. On natychmiast się do niej zbliżył i pozwolił się przytulić. Harriet pocałowała go w skroń i objęła dłońmi jego twarz.

- Nie pakuj się w nic, jasne? - powiedziała cicho, patrząc mu w twarz.

- Tak samo jak Ty. - odpowiedział. - Nadal będziesz rozwiązywać sprawy w dotychczasowy sposób i wysyłała anonimowe listy do Scotland Yardu? Czy w końcu się ujawinisz? Może Doyle przemianowałby Sherlocka Holmesa na kobietę?

- Nie. - pokręciła głową, patrząc mu w twarz z troską. - Wiesz, że kobiety w czasach które wybrałam nie mają łatwo. Dlatego muszę pozostać w ukryciu.

Puściła go i spojrzała na mnie. Bez słowa pozwoliłam jej się przytulić. Pachniała dymem, herbacianymi liśćmi i paloną kawą.

- Rozumiem Twoją stratę jak nikt inny. - powiedziała cicho. Miałam wątpliwości, czy Frank w ogóle rozumie, co do mnie mówi. - Rób to co kochasz. Rób to, co przyniosłoby Henri'emu dumę. Tańcz dalej. Tańcz dla jego muzyki.

Odsunęła się ode mnie wcześniej niż się spodziewałam. Pociągnęłam nosem, kiedy zrobiła kilka kroków w stronę schowka, z którego się przeniosła. Nadal miała ten bardzo silny, Londyński czasomierz. Odwróciła się jeszcze raz, żeby na nas spojrzeć, trzymając dłoń na klamce.

- Jeśli kiedykolwiek będziecie jeszcze potrzebowali pomocy, albo po prostu zapragniecie herbaty z dziewiętnastego wieku... - oznajmiła, patrząc na nas uważnie. - Wiecie gdzie i kiedy mnie znaleźć.