13:SAAT

bölüm, üç

selamlar cöreklerimm 🍩🍩

Satır arası yorum ve bölümü beğendiyseniz oylamayı unutmayın!
💗🛩 👩🏻‍✈️👨🏻‍✈️

instagram; nazzavlk

Editler ve yeni karakterlerimizin modelleri için instagram sayfamıza bakmayı unutmayın!
_________

Hayallerin bittiği yerde gerçekler başlarmış, gözümle gördüğüm kulağımla duyduğum her şeyin yalan gelmeye başladığı zaman benim için hayatın bitme noktasındaydı.

Gerçek şimdi mi başlıyordu?

Hayallerim benim için son noktayı koyduğunda artık istesem bile başaramayacağıma ve çabalasam da bir fayda etmeyeceğine kanâât getirdiğimde benim için kaderim diye bildiğim şey başlıyordu..

Kader tam anlamıyla neydi peki?

Alnımızda yazılı olan mı? yoksa zaten kendi hatalarımız ya da başarılarımızla emek emek kazandıklarımız ve kaybettiklerimizle hazırladığımız son muydu?

Bana göre biz kaderi hak ederiz, evet o şey bizim sonumuzda vardır ama bu bize iyi mi gelecek kötü mü gelecek bunu biz belirleriz. Kısacası kader kartları karıştırıp önümüze sunar ve bizde çok marifetmiş gibi düşünmeden oynarız.

Sonra genel bahanemiz ise "Kader işte!" olur. Ne zaman bir derde düşsek ya da bir sıkıntımız olsa o ya nazar ya kader olarak adlandırdığımız kötü şeylerden olur. Peki hiç düşündünüz mü? kader kötü olarak adlandırılmayı hak edecek ne yaptı?

İnsanlar kendi çılgın ihtiraslarının neticelerini kadere yüklerler. (Walter Scott)

İşte benim de bana göre kaderimde yazan ama benim iyi yönelendiremediğimden kaynaklı kötüyle sonuçlanan hayallerimin sonuna geldik şimdi kader'imin arka yüzüne yani gerçeklere bakıyoruz..

🫀

"Uzay?"

Durgun ve hayattan bezmiş kahvelerim onun ışıkta kumrala kaçan kahveleriyle buluştuğunda vücudumun titrediğini hissettim, o geceden sonra onu bir daha görmeyi bırakın ummayı direkt zannetmiyordum ki.. hayat yine bana çelmesini takmasın.

Onu yeniden görmek benim için bir hayal kırıklığı değildi fakat bunca olandan ve benim onun yüzünden nezarette geçirdiğim soğuk saatler sonrasında karşılaşsam bile tek kelime edecek isteğim olmazdı. Nitekim sonuç değişmedi de.

Onu görür görmez arkamı dönüp kendimi tekrar evim diye adlandırdığım bu dört odaya geri hapsetmek istedim. Bunun sebebini kendime soramıyordum daha doğrusu soruyordum fakat bir cevap alamıyordum, şimdi ise anlamıştım ki Uzay bir örnekti yalnızca benim şu an sadece Uzay değil kimseyle görüşecek gücüm kalmamıştı.

Kimseye olan biteni özet geçmek ve bu kadar uğraşa girmekle zorlanmak istemiyordum. Yorgundum..

"Naz.. ben gerçekten çok üzgünüm." dedi dakikalar sonunda ben aklımdan bu kadar şeyi ışık hızında geçirip size anlatırken.

Sonunda ince görünen ama oldukça dolgun ve pembemsi dudaklarından bir kelime çıktığına şükür mü etmeliydim? yoksa benim düşündüğüm gibi o da arkasını dönüp çekip gitmedi diye ona kızmalı mıydım?

Bende onun gibi sessiz kalmak ve dakikalarca kendimle birlikte onu da sonsuz bir düşünce hortumuna atıp kaçmak istiyordum. Hoş ben o düşünce kasırgasında her halükarda bulunuyordum bari yalnız yanmasaydım.