Mężczyzna pomału podszedł do łóżka. Oparł się o ramę i wpatrywał się w mnie. Dobrze wiedziałam że to on. Mimo że był na końcu łóżka i miał na sobie maseczkę...nic nie zastąpi tych oczu. W te oczy wpatrywałam się każdego ranka... T/I- Wiem że to Ty..- szepnęłam i zacisnęłam ręce na kołdrze. Starałam się nie wybuchnąć. W sali obok za wielką szybą spało niemowlę a gdyby się obudziło natychmiast przyszła by pielęgniarka. Dobrze wiedziałam że Jungkook jest tu nie legalnie. Ochrona szpitala zabrania odwiedzin szczególnie o tej godzinie. T/I- Powiedz coś- zaczęłam coraz bardzij się denerwować. Chłopak zamknął oczy i odszedł od łóżka. Zaczął pomału podchodzić do drzwi które prowadziły do sali gdzie leżała nasza córeczka. Wszedł do pomieszczenia. Wpatrywałam się w niego i nie wiedziałam co robić. Co on robi.
Jungkook dotknął łóżeczka w którym leżała dziewczynka po czym zdjął maseczkę. Wpatrywał się w nią z smutkiem. Po chwli jednak spojżał na mnie. Wyszedł z pomieszczenia i podszedł do mnie. Jungkook- Przepraszam...- szybko pocałował mnie w czoło po czym założył maseczkę którą wcześniej zdjął. Wyjął z kieszeni małą karteczkę i położył ją na moim łóżku. Patrzyłam się na niego i nie mogłam nic powiedzieć. Byłam zmieszana. Chciało mi się płakać i jednocześnie krzyczeć...Ale nie mogłam. Jungkook zaczął odchodzić. Gdy był już przy drzwiach emocje puściły. T/I- Dlaczego to robisz...W co Ty grasz- patrzyłam na niego a po policzku spłynęła mi łza- Zostawiłeś mnie po czym przychodzisz tu sobie jakby nigdy nic. A teraz znowu uciekasz? Chłopak stał do mnie tyłem. Zaciskał swoje dłonie. T/I- Dlaczego nie możesz po prostu zostać- podniosłam ton głosu. Jungkook- Proszę...poczekaj jeszcze trochę- mówił przez zęby jakby się czegoś bał. Nie miałam już do tego sił. Chciałam coś jeszcze dodać jednak Jungkook wyszedł. Tak po prostu.
_________ Co powiecie na jeszcze jeden?😏💖
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
