Vay Anasını (Düzenlemede)

Karmaşa

🖤

dava günü'

"Hazır mızın Deniz kızı?" abimin seslenişine karşılık "Hazırım abi geliyorum." dedim.

O günden beri bütün aile üyelerinin bana destek/moral vermesi ile geçmişti günlerimiz. Şimdiyse velayet davası için adliyeye gidiyorduk.

Bayılma numaramız için tam sırası Deniz?!

Neyse öyle böyle derken sonunda evden çıkıp adliyeye gelmiştik.Davanın sonucu çok belliydi açıkçası.

Hâlâ tüm gerçekleri ve olanları benimseyememiştim ve bu durun içimde gerginlik biraz da heyecan uyandırıyordu.

Saatler sonra

Dava sonuçlanmıştı. Hâkim çocukların karşılıklı olarak ailelerine iadesi ve nüfusa tescil edilmesi yönünde karar vermişti.

Ailemden ayrılmak istemiyordum ki bu çok çok saçmaydı. Fikirlerimizin alınmaması ayrı bir şeydi zaten.

Mahkeme salonundan çıktığımız an kendimi anneme sarılmış halde bulmuştum. Annem kendini durdurma çabasına girmeden sesli bir şekilde ağlıyordu. Hâliyle benimde ağlamamam garip olurdu.

"Hâlâ benim minik bebeğim olduğunu biliyorsun dimi" dedi annem. Ağlaması devam ediyordu daha.

Gülümsedim

Bu sefer babam çekti beni kendine. Sıkı sıkı sarıldı, sarışınına aynı şekilde karşılık verdim. Babamın hayatında ağladığını geç, gözlerinin dolduğunu bile görmemiştim ama şuan gözleri o kadar dolu doluydu ki ağladı ağlayacak gibiydi. Ağlamasındı ona dayanamazdım.

Yanağına bir öpücük kondurdum. Babamda saçımın üstünü öptü. Saçlarımı severdi,
hep sevmişti. Saçımı bir keresinde kısa kestirmeme karşın bana 1 hafta boyunca trip atışını daha dün gibi hatırlıyordum.

"Küçük kızım, küçücüğüm" derken derin bir nefes alıp benden ayrılmıştı.

Sırasıyla abim ve ablama da sarıldım.

Ablam "Bebeğim eğer bir şey olursa istediğin zaman seni gelip alırım ordan." diye fısıldadı güven verici sesiyle. O her zaman böyleydi.

Deniz sende ağlamaya ne meraklıymışsın be kızım diyen iç sesimi tokatlamak istedim.

Abim "Gözyaşına kurban olurum bitanem,ağlama" derken çoktan sarılıp yüzümün her tarafını öpmüştü bile.

Vedalaşmamız bittiğinde arkamı dönüp öz aileme baktım.

Aramızda sadece kan bağı olan kişilere baktım. Hepsi gözlerinde ki anlam veremediğim duyguyla bizi izliyordu. Kendileri vedalaşmamışlar mıydı kızlarıyla?

Sanırım onların vedalaşması kısa sürmüştü.

Bir şekilde ayrılmıştık. Şu an öz ailemin arabalarından bir tanesi ile evlerine gidiyorduk sanırım.