The Prowess Inside - COMPLETED

Chapter 1: Good to be Back

Flarey Claret Kingston

" WHAT? Ma! Pa! Hindi pwede... I have a mission to accomplish," nadidileryong wika ko masakit man ang ulo ay kailangan kong kumbinsihin ang mga magulang ko na hindi ako pwede.

" No! You need to go there, we need to help Flare, you need to understand that it is our responsibility," sabi ni Mama, nagpapaintindi.

" Responsibility? Eh ma may responsibilidad din ako dito, hindi ko pa tapos ang misyon kong napakaimportante. Kailangan ako ng nakararami ngayon," may diing wika ko. Hindi ko alam pero na-iinis ako sa kanila. Sila ang nag-utos sa aking ganitong propesyon ang trabahuin upang marami akong matulungan at matutunan sa buhay, ngunit bakit sila din ang magpapatigil sa'kin?

"You want to save the people in this place? Am I right?" Ask my Father and I didn't think twice as I nod.

" Yes because it is my duty to protect them," walang pag-aalinlangang sagot ko, masakit parin ang ulo.

"Then we're good, I'll talk to your boss, your going to Óneiro to save this place from destruction," confident na sagot ni Papa saka niya tiningnan ang itim na envelope na hawak ng nag-silbing ina ko at mukhang naintindihan naman ito ng huli kaya unti-unti niya itong inilahad sa akin pero bago ko pa man iyon makuha ay sumigid at mas lumala pa ang pag-sakit ng aking ulo.

Crap! Curse this head ache!

Hanggang sa naramdaman ko nalang ang paunti-unting pagbigat ng mga talukap ng aking mga mata and the last thing I remembered before I fell asleep in a very comfortable slumber is that my mama and papa are whispering there goodluck's after they kissed my forehead lightly.

" You can now express who you really are. Goodluck Flare, we believe in you."

NGAYON ay hindi nako mapakali, alas tres na ng umaga ng magising ako at nadatnan nalang ang sarili sa isang itim na sasakyan kasama ang mga panauhing pamilyar sa paningin ko.

"A Rainbow Coalition is needed."

Ito ang mga salitang paulit-ulit na bumubulong sa aking isipan matapos kong mabasa ang imbitasyon na hawak-hawak ko habang tulog. Meron ba itong kinalaman sa simbolo na nakaukit sa kaliwang bahagi ng braso ko? White, Gray and Black those are the colors that are found on it. It is like a flag and the colors are arranged from dark to light, horizontally. It was like a tattoo.

However, the letter talks about the rainbow, the symbol of promise, kaya papaanong napunta sa amin ang sulat na ito? Ang layo ng mga kulay na kailangan sa hawak at sakop ng kakayahan ko. Bakit pa nila ako kailangan at papupuntahin sa lugar na 'to? Ano ba talaga ang misyon ko dito?

Nagtanong ako kanina sa mga kasama ko ngunit wala ata sa plano nilang sagutin ako kaya nanatili nalang na tikom ang bibig ko hanggang makita ng aking mga mata ang isang napakalaking gintong gate at sa itaas ay ang naglalakihang magagarbong letra na nagbabaybay ng pangalang Óneiro.

" We're here, Signiorina, " the driver said habang nakatingin sa akin sa rearview mirror ngunit tango lang ang binigay ko sakanya mula sa backseat. Tiningnan ko isa-isa ang tatlong lalaking kasama ko sa loob ng van kung saan lulan kaming apat. They are wearing black suits na tila nagmula sa isang action movie taping. Uh well that makes the four of us.

Mahigpit ang hawak ko sa imbitasyon na nasa loob ng jacket ko. I am wearing a white shirt with black leather jacket, black jeans and black leather boots, the same clothes that I'm wearing kahapon bago ako mawalan ng malay.

Knock...

Knock...

Knock...

Napatingin ako sa kumatok sa bintana. Mukhang napalalim ata ang aking pag-iisip sapagkat natagalan bago ko marealize na nasa tapat na ako ng isang kaharian. I sighed frustratedly sa kawalang magawa dahil nandito na ako. Hindi na pwedeng ipagpaliban ito. I am not afraid and I am here to help even if it cost my life, not because I am a Kingston and It is our duty to full fill our promises and to protect the land where we came from but because I want to pero gayunpaman ay gustong-gusto ko itong ipagpaliban dahil sa hindi ko pa natatapos na misyon.

" Salamat, " I muttered with full of gratitude and respect while facing the three men na naghatid sa akin dito dahilan ng pag sabay-sabay na pagyuko ng mga ito na tinanguan ko lang.

Isa pang buntong-hininga ang aking pinakawalan bago ko nilibot ang aking paningin sa buong lugar and for the first time in the whole day I smiled.

" What a bizzare welcome, Óneiro, " I whispered.

The fountain, the garden and the whole Kingdom it didn't change since I left to live a new life in the normal world. I missed this place where I used to play and to practice the controls that I have. But there is something that I noticed in this place, the atmosphere, it is far from being radiant. I don't know but there is something na kakaiba at makapanindig balahibo. Ano ang nangyari dito? Bakit nagkaganito? Kasalanan ko na naman ba lahat ng 'to?

" Good Morning, Signiorina! Come and I'll show you your room, " magalang na wika ng babaeng unang bumungad sa akin matapos buksan ang makulay at malaking pintuan ng palasyo. I smiled at her and asked, " where are the, Hizards? "

" They're asleep Signiorina, bukas na po daw kayo nila kakausapin kasama ang iba."

" What, so hindi ako nag-iisa sa palasyo?" Naguguluhang wika ko.

" Yes Signorina but first sleep bukas na po i-eexplain ng mga hizards ang lahat-lahat sa inyo. Magpahinga na po kayo, maaga pa po kayong ipapatawag bukas," she said then smiled at me genuinely.

" Welcome back Flare! It is good to see you back," nakangiti paring wika niya and it is my signal to hug her, for the first time again since I left this land, a tear escaped from my eye.

" Thank you Nanny, and indeed it is good to be back," I told her as I cry on her shoulder.