innocent | ninini

➳ inncnt_123

one month later . . .

☆ _ ☆

jaemin's pov

"sisiguraduhin mong gagaling yung anak ko! ayusin niyo yung trabaho niyo! nagbabayad ako ng maayos dito tapos ang wawalang kwenta niyo!" she shouted to me.

i just nodded even it hurts, "yes ma'am emily. we will do our best." i said with my calm voice.

"aba, talaga lang! isang buwan na siyang ganyan pero hindi pa din siya gumagaling!" she shouted again. napayuko nalang ako ng tuluyan. huminga ako ng malalim.

"ma'am, maayos naman po siya. kaya lang medyo pa kasi--" pinutol niya yung sasabihin ko.

"wala akong pake! gawin niyo yung lahat sa kanya! nasasayang pera ko sa inyo!" sigaw niya ulit sa akin at tuluyan niya na akong iniwan dito.

huminga nalang ako ng malalim at natigilan lang ako dito. masakit yung mga sinabi niya sa akin kanina, nakakainsulto na. pero kailangan ko nalang talaga siyang intindihin at respetuhin. siya yung magulang.

ginagawa ko.. namin lahat para tumino na yung anak niya. pero masyado kasi siyang nagmamadali. unting-unti namang.. gumagaling si yvonne. pero may problema lang naman kasi.

kapag dinadalaw at nakikita niya yung mama niya, nababaliw na siya. oo, kahit nakita niya lang kaagad yung mukha niya nababaliw siya kaagad. sinasaktan niya pa nga yung mama niya kapag nilalapitan siya. yun, lagi siyang tinutusukan ng injection at nilalayo nalang siya sa mama niya.

nagtataka nga ako kung bakit ganun siya umakto sa mama niya. take note, mama niya pa yun. iniisip ko nga eh.. baka isa din si mama niya sa rason kung bakit nabaliw siya.

"you don't love me! umalis ka! dun ka sa business! i don't want to see your face! leave me alone! mahalin mo yung business!"

i remember her words and that's what she said. creepy lang talaga, she's crying while laughing that time when she's saying those words to her mother.

kaya ganun kagalit sa akin yung mama niya kasi ganun umaakto yung anak niya sa kanya. parang kasalanan ko pa nga. kakausapin ko nalang ng mabuti si yvonne kapag.. tumino na siya.

huminga nalang ako ng malalim, "i will do my best." sabi ko sa sarili ko at inayos ko muna yung damit ko at pumunta ako sa room ni yvonne. dahan-dahan kong binuksan yun.

masarap yung tulog niya at alam kong mamaya pa siya magigising. of course, because of the injection. sinara ko nalang yun ulit at pinadlock.

papapunta naman ako doon sa psychiatrists room. magpapahinga muna ako ng saglit. naglalakad lang naman ako dito nung nakasalubong ko yung kaibigan ko. syempre, psychiatrist din siya.

"uy jeno."

jeno de leon yung pangalan niya. best friend ko siya. tsaka ang bata namin para maging psychiatrist 'no? :> maraming trabaho na pagpipilian pero eto ang gusto namin. gusto kasi namin makatulong sa pagpapagaling ng tao lalo na pag depressed at nasasaktan sila. natrain na din kami diyan simula nung bata pa. naghirap kami para makapasa sa board exams at nakapagtapos din sa iba't ibang yugto. psych major graduates kami. isa pa, close kasi namin yung may ari ng hospital.

kaya kahit gaano kahirap yun, nakaya din naman namin.

"huy jaemin!" bati niya sa akin na nakangiti.

"asan ka papunta?" tanong ko sa kanya.

"uuwi sa bahay. ikaw?" tanong niya sa akin.

"pupunta don sa private room natin. papahinga muna ako eh tulog pa naman yung patient ko." sabi ko sa kanya.