SWEET LOVE ๑TAEJİN๑

🤍2. BÖLÜM🖤

(◍•ᴗ•◍)İYİ OKUMALAR(◍•ᴗ•◍)

TAE'DEN
Sabah olmuştu. Yeontan hala uyuyordu. Onu rahatsız etmek istemediğim için sessizce banyoya gidip elimi yüzümü yıkadım. Üstüme beyaz bir tişört ve altıma da siyah bir pantolon giyip aşağı indim. Annem çoktan kahvaltıyı hazırlamıştı. Babam çoktan işe gitmişti. Onlarla birlikte yemek yiyip anneme ellerine sağlık dedikten sonra okula gitmek için çantamı alıp evden çıktım.

Kulaklığımı takıp yürümeye başladım. "Amanııın! Geç kalmışım! Şimdi birde hocadan azar işiteceğim. Neyse zaten geç kaldım boşuna koşmayayım. İkinci derse yetişirim nasıl olsa."

Gidip bir banka oturdum ve 1. dersin bitmesini bekledim. Koşmaktan o kadar yorulmuşum ki...

"Ah tanrııııım!!! Gene uyumuşum ben! 2. derse de geç kalmışım! Tamam artık 3. derse yetişeyim bari." Koşturarak okula gittim.

Vazgeçtim bugün okula gitmeyeceğim. Hocaya hastaydım diyip yuttururum. Sonuçta şimdi gitsem sınıfa girmeden Hoca beni disipline gönderir. O kadar velveleye ne gerek var?

Eve doğru yürümeye başladım. Ama eve gitmemeliyim. Çünkü eve gidersem de annem tarafından azarlanırdım. Ama nereye gideceğim ben? Okul yok ev yok. Hah buldum!

Yine her zaman Yeontan ile gittiğimiz parka bu sefer tek başıma gittim. Oradaki bir banka oturup müzik dinlemeye başladım. Aslında okula gitmediğim için kendime kızıyorum ama geç kaldığım için hoca bana çok kızardı. Sonra annem üzülürdü. Sonra düşündüm de iyi ki gitmemişim.

"Gel Jjangu gitme oraya!"

Gene mi bu geldi? Bu beni takip mi ediyor yoksa?

"Gene mi sen? Al şu köpeğini yanımdan."

"Gel Jjangu. Domuzla domuz olma. Sen daha insansısın."

Kalkıp yürümeye başladım. O ise arkamdan bağırıyordu.

"Yapıp yapıp kaçarsın tabi. Bak Jjangu. Böylelerine insan demiyoruz. Ama hayvan da demiyoruz. Hayvan dersek size ihanet etmiş oluruz."

Manyak bu yeminle manyak. Ben ona ne yaptım şimdi? Sadece oturuyordum. Köpeğini al dedim diye durduk yere olay çıkarıyor. Köpek tatlı ama sahibi beni ondan soğutuyor.

Eve gitmeyeceğim. Peki ben ne yapacağım? Daha tüm derslerin bitmesine 2,5 saat var. Eğer şimdi eve gidersem annem okula gitmediğimi anlar. Nereye gitmeliyim?

"Hey sen ufaklık! Buraya gel."

Bana mi diyor o? Evet beni takip ediyor olmalı. Birde ufaklık diyor egolu odun. Ne istiyor acaba yine?

"Ne istiyorsun yine?"

"Biliyorum sana biraz kötü davrandım. Bunun için özür dilerim. Ama sende sürekli benim köpeğime laf atıp duruyorsun. Eğer köpeğime sataşmayı bırakıp özür dilersen bir daha muhatap olmayız. Böylece sende rahatlarsın bende."

"Sende köpeğine biraz insanlara nasıl davranması gerektiğini öğret. Mesela önüne gelenin üstüne atlamamayı öğretebilirsin. Ayrıca ilk önce senin köpeğin bize saldırdı ve laf atan sensin. Ayrıca sen kendini Cumhurbaşkanı falan mı zannediyorsun? Sen benden özür dilemelisin. Çünkü suçlu olan sensin."

"Sen gerçekten insan olamazsın. Şu köpeğe anlatsan o bile anlar ama sen anlamıyorsun. Cidden sen insan değilsin."

Sonra arkasına bakmadan gitti. Önce o bana ve Yeontan'a sataştı. Bu iş gerçekten canımı sıkmaya başladı. Ama asla özür dilemeyeceğim. Çünkü suçsuz olduğum halde özür dilemem aptallık olur. Neyse hala çok saat var. En iyisi bir kafeye gidip oturayım. Belki saat hızlı geçer.

...........................................

Evet. Son bir saat kaldı. Oturmaktan her yerim tutuldu. En iyisi kalkıp biraz yürüyüş yapayım.

Off yine onlar. Neyse bari görmemezlikten geleyim.

Telefonuma bakarak yürümeye başladım. Aslında boş ekrana bakıyordum. Beni fark etti.

"Hey sen! Hemen buraya gel!"

Koşarak eve gittim. Artık onunla muhatap olmak istemiyorum. Zaten tanımadığım biriyle neden muhatap olayım ki?

..........................................

Artık eve gidebilirim çünkü okuldan tam bu saatte çıkıyordum zaten. Eve geldiğimde annem uyuyordu. Yeontan beni görür görmez üstüme atladı. Beni özlemiş olmalıydı.

"Hadi odamıza gidelim oğlum. Annem uyanmamalı."

"Taehyung geldin mi oğlum?"

"Evet anne. Sen uyu. Ben de odama çıkacaktım zaten."

"Yemek yemeyecek misin oğlum?"

"Yok anneciğim ben okulda yedim."

Sonra odama çıktım. Çalışma masama oturdum. Yeontan'ı yanıma koydum. Sonra bugün olanları düşünmeye başladım. Düşündükçe sinirleniyordum. İçim içimi yiyordu. Resmen suçum olmadığı halde suçlanıyordum. Hayat bu kadar acımasız işte.

"Keşke onu hiç tanımamış olsaydım. Keşke..."

💞BÖLÜM SONU💞