Mona Innigan and The Eternal City

Rozdział 1.1 - Wprowadzenie

A więc od czego by tu zacząć? Może od przedstawienia naszej głównej bohaterki, mianowicie Monalii. Jak możecie się domyślić, nie piszę tu o niej bez powodu. Więc, nasza "Mona" to zwykła dziewczyna. Tylko z charakteru! No dobra, może przesadziłam...

Według opowiadań jej rodziców, od samego początku historia zapowiadała się ciekawo. Podobno kiedy bohaterka się urodziła, wszystkie osoby przy niej zgromadzone doznały ciężkiego szoku (co nie zmieniało faktu, iż rodzice pokochali ją od pierwszego wejrzenia).

Zszokowani byli jej bardzo nietypowym wyglądem. W skrócie mówiąc, dziewczyna posiadała różnobarwne tęczówki, ciemny kolor skóry i fioletowo-granatowe włosy. Może nie ma nic dziwnego w ciemniejszej karnacji, jednak tamtejsi mieszkańcy wręcz słynęli z bladego koloru skóry.

Wygląd bohaterki od zawsze wzbudzał w mieszczanach najrozmaitsze emocje. Niektórzy uważali go za niewytłumaczalny cud, inni mieli dziewczynę za wybrankę o magicznych zdolnościach - wręcz legendę - a zdarzali się tacy, co nazywali ją za wiedźmą lub złym demonem, którego trzeba wypędzić lub zwyczajnie się pozbyć.

Na szczęście Mona była w dzieciństwie w miarę akceptowana wśród innych dzieciaków. Co prawda ciągle wzbudzała ogromne zaciekawienie wśród wścibskich przechodniów i swoich znajomych, lecz z czasem po prostu się do tego przyzwyczaiła.

Do tej pory nikt nie wiedział z jakiego powodu Monalia tak się wyróżnia. Czy to czysty przypadek? Czy jest ona jakąś boginią? Na wiele tych, i innych pytań, znajdziecie odpowiedź na następnych stronach tej książki.

A więc, jeśli jesteśmy przy temacie Mony i mieszczan, muszę wspomnieć o jednej ważnej rzeczy. Wspomniane istoty nie są do końca ludźmi. Owszem, z wyglądu i zachowania posiadają bardzo dużo wspólnych cech z naszymi, lecz nazwijmy to tak jakby... troszkę inną rasą ludzką. Jak już wcześniej wspomniałam, Ataliańczycy, czyli ta cywilizacja, charakteryzuje się między innymi wyjątkowo bladą karnacją. Różnice występują również na przykład w predyspozycjach do konkretnych umiejętności i pozostałymi cechami wyglądu.

Ataliańczycy mają lekko szpiczasto zakończone uszy, zazwyczaj jasne włosy i z reguły długie nogi (i tak wszystko może być uwarunkowane od regionu, z którego pochodzą). Specjalizują się w gotowaniu, uprawie roślin i łucznictwie. Pośród nich rzadko zdarzają się osoby szczególnie wysportowane lub posiadające jakoś specjalnie elastyczne ciało (tylko proszę, bez nazywania ich sztywniakami ;-) ). Ich słabymi stronami są również sztuki walki oraz siła fizyczna. Ale jak mówiłam, oczywiście nie we wszystkich przypadkach!

Ten niesamowity kraj, z którego wywodzą się Ataliańczycy - czyli Atalia - bardzo ceni sobie również muzykę. Najbardziej popularnym instrumentem - w dodatku regionalnym - jest bambusowy flet zwany powszechnie „bami enishu'', lub po prostu „enishu". Ma on piękny wydźwięk, niesiony się przez przyjemny wiatr i przedzierający się przez czyste Ataliańskie powietrze. Większość mieszkańców umie na nim grać tradycyjne i stare melodie.

A propos tradycji, Atalia posiada ich bardzo dużo! Gdy nadejdzie pierwszy dzień wiosny, tradycja mówi, że powinniśmy zasadzić w naszym ogródku dokładnie piętnaście kwiatów Koranolii, sadząc je w określonym ułożeniu; tak, aby patrząc na nie z lotu ptaka, wyglądały jak konstelacja, która ma swoje rzeczywiste położenie na Ataliańskim niebie i symbolizuje nadejście wiosny. Latem odbywają się konkursy w letnich aktywnościach, takich jak budowanie konstrukcji z piasku oraz plecenie wianków. Jesienią zbiera się liście w jak najcieplejszych barwach, potem suszy je, a następnie zapisuje na nich życzenie, aby później udać się nad Tamani Saku (największe jezioro w centrum kraju) by położyć je na złocistej tafli wody. Z kolei zimą odbywają się coroczne konkursy sportów zimowych, takich jak budowanie iglo i rzeźb. Można również udać się na wspinaczkę w dzień święta góry Udal - najwyższego wypiętrzenia naturalnego w całym kraju.

Jeżeli chodzi o walory przyrodnicze Atalii, to prezentują się naprawdę ciekawie. Kraj z zachodniej strony otacza ocean Shillac, z północnej pasmo górskie Agual, a ze wschodniej i południowej - lasy. To czyni kraj bardzo mocno wyizolowanym od reszty świata. Tutejszy klimat jest na granicy umiarkowanego ciepłego i podzwrotnikowego, lecz Atalia to też bardzo wietrzny kraj. Ukształtowanie powierzchni terenu jest na północy górzyste, a patrząc coraz dalej na południe, tym bardziej przypomina nizinne. W kraju nie brakuje też łąk, pagórków, lasków i lasów; za to terenów zabudowanych nie ma wielu (wykluczając stolicę).

Samo państwo jest bardzo małe, toteż nie ma tam jakoś wielu mieszkańców. Brakuje też dobrego rozwinięcia gospodarczego. Nie ma tutaj wielu naukowców i odkrywców. Na dodatek występują słabe złoża surowców takich jak: węgiel, ropa naftowa lub srebro i złoto.

Ale wbrew temu, tutejsi mieszkańcy nie narzekają na życie. Są bardzo związani z naturą. Posiadają krystalicznie czystą wodę oraz świetnej jakości powietrze.

Podsumowując wszystko, kraina była naprawdę przepiękna.

To może teraz, kiedy już nas trochę wprowadziłam, zacznę od początku.

Nasza młodziutka Monalia musiała zwykle robić to, co większość z nas codziennie. Uczyć się, pomagać w domu, zajmować się rodzeństwem... i przeżyć kolejny dzień. Trochę przynudnawo, aczkolwiek zawsze potrafiła znaleźć chwilę wypoczynku, rozrywki i relaksu.

Może teraz się zastanowicie co z jej rodzeństwem? Ona je w ogóle miała? A jeśli tak, to czy jej rodzeństwo wyglądało jak ona? Otóż nie. I zawsze to dziewczynę niezmiernie zastanawiało.

Mona miała półtorej roku młodszego brata i prawie pięć lat młodszą siostrzyczkę. Oni wyglądali zupełnie przeciętnie, jak zwyczajni Ataliańczycy. I chociaż pod praktycznie każdym względem się różnili, bohaterka bardzo ich kochała. Jej brat to wręcz przeciwieństwo usposobienia Mony. Dziewczyna jest przebojowa, ciekawa świata, żądna przygód i nowych wrażeń. Z kolei Alan (bo tak miał na imię) był niezwykle opanowany, kreatywny oraz pasjonował się muzyką i poezją. Bardzo wyróżniał się na tle swoich rówieśników pod względem mentalnym, dlatego podobnie jak Mona, trudno nawiązywał znajomości. Był duszą artystyczną swojej rodziny. W dodatku preferował miejsca już znane i raczej nie był skłonny do żadnych wypraw.

A Nanisa - czyli najmłodsza osóbka w domu - wyglądała prawie że identycznie jak Alan. Byli niczym dwie krople wody. Za to charakter miała nieco bardziej szalony od niego. Energia oraz optymizm motywowały ją do działania. Ona świetnie odnajdywała się w śpiewaniu i tańcu. Jako jedyna miała do tego wrodzony talent. Jednak znalazła z siostrą wspólną cechę - równie mocno jak ona uwielbiała przygody i podróże. A najbardziej fascynowały ją wyprawy górskie. Chociaż miała zaledwie dziesięć lat, całkiem dobrze radziła sobie w panujących tam warunkach. Na co dzień lubiła tworzyć ozdoby z kwiatów i innych roślin. W swojej rodzinie była jak oczko w głowie.

Z kolei uroda dziewczynki była niezwykła. Posiadała długie, piękne blond włosy i oceaniczno błękitne oczy. Wiele Atalianek mogło jej pozazdrościć!

Nasza bohaterka raczej nie mogła narzekać na rodzinę. Jej rodzice byli spokojnymi, lecz stanowczymi osobami. Często Monę to denerwowało, ponieważ ona posiadała w wielu sytuacjach odmienne zdanie lub własne poglądy. Jednak była do nich przywiązana i cieszyła się, że to właśnie oni ją wychowali.

Jeśli mowa o dziadkach, to posiadała ich tylko od strony ojca. Byli oni sympatycznymi Ataliańczykami z poczuciem humoru. Monalia bardzo lubiła spędzać z nimi czas. W dużej mierze to oni pomagali jej w zaklimatyzowaniu się w jej otoczeniu oraz podczas ewentualnych kryzysów, spowodowanych obgadywaniem i natarczywymi (czasami złośliwymi) pytaniami ze strony rówieśników, dotyczących jej odmiennego wyglądu. Poza tym, babcia nauczyła ją dobrze gotować oraz przygotowywać najważniejsze tradycyjne dania. A dziadek chętnie wybierał się z nią na ryby oraz pokazywał jak łatwo naprawiać różne przedmioty i majsterkować.

Podsumowując, Mona wiodła całkiem zwyczajne życie w tej niesamowitej krainie. Aż do teraz...