Mona Innigan and The Eternal City

Rozdział 1.7 - Jeszcze dziwniejsza dziewczyna

Wczesnym rankiem do namiotu Monalii i spółki zawitała P. Jurajska.

Kiedy zastała całą trójkę śpiącą niczym prehistoryczne kamienie zakopane głęboko pod ziemią, lekko się uśmiechnęła, a następnie wzięła do swojej podłej roboty – budzenia.

Na pierwszy ogień poszedł Felix ułożony w samym rogu namiotu. Chcąc czy nie chcąc, była zmuszona przerwać mu jego błogi sen.

- Pobudka Felix, wstawaj. – powiedziała uprzejmie opiekunka, kucając nad min i potrząsając jego zdrętwiałym ramieniem.

Gdy chłopak nieświadomie zaczął coś mamrotać i niechętnie uchylił jedną powiekę, przewodniczka wzięła się za budzenie dziewczyn śpiących w drugiej części namiotu. Atlas przyrody, przyniesiony zeszłej nocy przez Matię, wystawał spod ich cienkiego koca.

- Muszę wam już zabrać tę książę. Żwawo, żwawo! Zapraszam na śniadanie przy ognisku! – powiedziała kobieta i bez zbędnego zwlekania opuściła namiot.

- Nie chcę wstać – jęknęła w swoją poduszkę niezadowolona Mona, z czego Felix potajemnie się zaśmiał.

- Nie narzekaj. Ja już dawno się przyzwyczaiłem.

- Może pójdziemy na śniadanie? – wtrąciła Usan, odgarniając swe długie włosy do tyłu i związując je w zgrabnego koka. – Jestem trochę głodna.

- Jasne.

Po kilku minutach cała trójka udała się w stronę ogniska. Na miejscu zastali dwójkę opiekunów oraz kompletną grupę młodych, wygłodniałych uczestników wycieczki.

- Już jesteście? – spytała retorycznie Pani Lidia. – Weźcie sobie coś do jedzenia, ale koniecznie upieczcie na ognisku ten patyk z serem Mizizi i mięsem z koworana.

Na dużej ściętej kłodzie, służącej za stół, wyłożono mnóstwo różnych pyszności. Były to na przykład – uwielbiane przez Monę – jagody Sairaneg w pysznym sosie, pieczone pieczywo z pastą z Agauii i ziarna Lee z owocami oraz czymś na wzór mleka.

- Wygląda bardzo apetycznie! – uradowała się Usan na widok nowego jedzenia. Na południu w zwyczaju jadało się nieco inne potrawy, dlatego dziewczynę ucieszyła możliwość poznania nowych smaków.

- Polecam pastę z Agauii – wtrącił Felix. – Często zbierałem potrzebne do niej składniki, rosnące niedaleko mojego domu, aby ją przyrządzić.

Niektórzy obozowicze już całkiem dawno skończyli posiłek, a inni wręcz robili wszystko, żeby tylko przedłużyć czas jego trwania. Dajmy na przykład ekipę z namiotu nr 4, której po pierwsze: w ogóle nie szło dobudzić; a potem zamiast na jedzeniu, skupiali się na grze w „prawdę czy wyzwanie". Kasashia z namiotu nr 6 też dołożyła swoją cegiełkę. Podczas pieczenia kiełbasy z koworana, tuż przed ukończeniem upuściła ją w ogień, a że nie lubiła sera Mizizi, zażyczyła sobie kolejną. Tym oto sposobem grupa była nieźle opóźniona.

Na dodatek po jakimś czasie wybuchło lekkie zamieszanie; już nie spowodowane śniadaniem, tylko składaniem namiotów i zbieraniem wszystkich innych rzeczy.

Największy problem stanowiło zmotywowanie do pośpiechu całej grupy, a w szczególności słynnego namiotu nr 4 oraz Nicka, który o świcie przyłączył się do jego ekipy. W dużej mierze to przez ich lenistwo i nieposłuszność wybuchł istny harmider.

Do tego od samego Kasashia rana niezmiernie panikowała, ponieważ zgubiła gdzieś swoją szczotkę do włosów. Jedynie Monalia, Felix i Usan próbowali nieco rozluźnić atmosferę. Widząc, co się wyrabia, spakowali się jak najsprawniej, żeby nie sprawiać żadnych dodatkowych kłopotów zapracowanym opiekunom.