Kanlı Plan

▪︎5

İşittiğim cümle ile vücudum buz kesildi, piyon ? Benden bahsediliyordu ve ağzımı açıp birşey söyleyemiyordum, neyin içine düşmüştüm yahu ?

Tuğra sakince bir nefes alıp konuştu.
"Emin misin ?" Diye sordu gergince, konuşmaya çekiniyor gibi bir hali vardı.

Duman bunun üzerine kaşlarını olduğunca çatıp sinirle konuştu.
"Emin olmasam söylemem sorgulama." Dedi, bu adamın arkadaşına bile nazikliği yoktu.

Sinirle gözlerimi ona çevirip konuştum.
"Ben piyon değilim, sabahtan beri benden izinsiz hakkımda birşeyler yapıyorsun artık açıklasan mı ?" Dedim nefretle, birden hepsinin gözleri bana döndü, Tuğra ve yanındaki kız bana acıyan gözlerle baktılar, Duman ise saçlarımı teker teker yolacak gibiydi.

"Sena kızı bir odaya götür." Dedi emir verircesine, vücudu dövmeli olan kız yanıma yaklaşıp merdivenleri gösterdi. Sinirle gözlerimi ona çevirdim, duvara falan konuşuyordum sanırım çünkü beni o kadar görmezden geliyorduki var olmamışım gibi hissediyordum.
Daha fazla ses duymak istemediğimden son kez gözlerine nefretle bakıp merdivenlere ilerledim, Sena'nın arkamdan geldiğini hissedebiliyordum.
Bu aksiyondan o kadar yorulmuştumki tek istediğim uyumaktı herşey elimde olmadan ilerliyordu, merdivenler bitince uzun koridorun başında durdum.

"Gel." Dedi Sena önümden yürümeye başlayınca adım atarak onu takip ettim koridorun sonundaki odanın kapısını açıp içeriye girmemi söyledi, mor ve siyah karışımı oda bir kıza ait gibi dizilmişti, Sena elindeki çantayı yatağın üzerine bırakıp bana döndü derin bir nefes aldıktan sonra konuştu.

"Bak seni tanımıyorum ama yaptığın şeyleri ve amacını biliyorum, sana kızmıyorum yerinde kim olsa aynısını yapar fakat Duman abi diğerleri gibi değil bize bile çoğu şeyi anlatmaz. Sana ufak bir açıklamada bulunacaktır. Eğer hayatta kalıp hedefine ulaşmak istiyorsan onun sözüne uy seni kimse kurtaramaz Lara." Dedi samimiyetle.
Haklıydı onun elinden kurtulmam imkansız gibi görünüyordu. Tersine gittiğim zaman beni öldürecek gibi davranıyordu, kendi çıkarlarım için şimdilik sessiz olmalıydım beni asıl korkutan sevdiklerimi kaybetmekti bunca senelik emeğimin çöp olmasıydı.

"Peki ne olacak şimdi ?" Diye sordum.
Ortada bir plan vardı ve kimse bana birşey anlatmıyordu bu durum beni çok fazla rahatsız ediyordu. Oyun dışı gibi hissediyordum buna asla izin veremezdim. Duman ortalığı çok güzel karıştırıyor ve dâhil olmama izin vermiyordu.

"Bunu sana ben anlatamam, Duman abi zamanı gelince anlatır sen sadece dediklerimi yap. kıyafetlerin çantada bir duş al, giyin, uyu akşam yemek yersin." Dedikten sonra odadan çıkıp beni düşüncelerimle baş başa bıraktı.

Daha fazla düşünüp beynimi bulandırmak istemiyordum. Çantadan siyah tayt ve askılı baddyi çıkardıktan sonra saten iç çamaşırlarını alıp odada bulunan banyoya girdim. Aynadan görüntüme baktım, gözlerim ağlamaktan kızarmış, saçlarım çekiştirilmekten yıpranmıştı. Biraz daha kendimi incelersem ağlayacağımı bildiğim için aynanın önünden çekilip, üstümdeki kıyafetleri çıkardım.

Kimsenin dönüp bakmadığı bir çukurun dibinde kıvranıp duruyordum.

Sıcak suyu açıp içine girip vücudumun rahatlamasını bekledim, kendimi suyun içine bırakmış bir şekilde saçlarımı ve vücudumu yıkıyordum, içeride yirmi dakika geçirdikten sonra çıkma vaktimin geldiğini anladım. Havluyu bedenime sarıp saçlarımı kuruttum. Getirilen kıyafetleri giyip saçlarımı salık bıraktım. Aynanın karşısına geçince toparlanmış olduğumu gördüm.

Banyodan çıktıktan sonra yatağa oturdum uyumam için zaman verilmişti fakat zerre uykum kalmamıştı. Aşağıya inip birşeyleri açıklığa kavuşturmalıydım aynı zamanda bu evde bu kadar rahat olmamalıydım sonuçta bir psikopata aitti.