Chasing Freedom In Misery (Junior Series #1)

PROLOGUE

The waves of problems are calm for a while. It makes me more afraid when the waves are calm. I don't want to be used to this kind of calmness because I know ahead of me are roaring waves waiting for the time when I got used to the calmness of waves. There are a lot of roaring waves around me but they are just around me waiting for the time I will be used to the calmness to attack.

"Is there any update?"  Tanong ko sa private investigator. "Yes ma'am"  maikling tugon niya. "We found the person you want to see" walang ekpresyon sa mukha nito.

Agad na kumulo ang dugo at natakot sa maari kong malaman. Ang sabi imbestigasyon noon ng mga pulis ay magaling at malinis ang trabaho ng hired killer ang bumaril kay Grandma Haizea.

"Did you know where he live now?" Walang emosyong sambit ko. 

"Yes ma'am and this is the exact address" may binigay itong na folder na siyang naglalaman ng iba pang impormasyon tungkol sa hired killer. Naroon nga ang isang address.

"Okay, thank you. Know everything about this man kahit sa napakaliit na detalye tungkol sa kanya" utos ko sa private investigator ko tumango lang ito bago umalis na.

Nag drive na ako pauwi dahil wala na rin akong gagawing iba. Gosh I need to read what's in the folder. Kailangan kong malaman lahat ng tungkol sa taong iyon.

"Grandma Haiz, malapit ko ng makaharap ang pumatay sa'yo at malaman ang nagpapatay sa'yo. To be honest, there's a part of me that I'm afraid and I don't know why" bulong ko ng makarating sa secret underground ng bahay ko.

Nakakailang hakbang palang ako ay nanlabo ng ang mata ko. The tears from my eyes are coming. Bigla nalang ito tumulo ng tuloy-tuloy ng hindi ko namamalayan.

Pagkatapos ng pagbagsak ng luha ko ay ang panghihina ng tuhod ko. My knees are slowly losing there power to make me stand. Hindi ko namamalayan ay bumagsak na ako sa sahig.

"Grandma, ganitong-ganito pa rin ako pag ikaw ang naaalala ko" bulong ko na para bang may kausap ako.

Kahit kailan hindi ko inisip na ganun ang magiging katapusan niya. Matatanggap ko kung namatay ito sa sakit but it's not. Hindi makatao ang ginawa sa kanya and there's no enough reason for them to do that to my Grandma.

Napatigil ako sa pag-iyak at agad pinakalma ang sarili ng mag-ring ang phone ko.

"Nia!" Panimula ko sa kanya. 

"Did you just cry?" Tanong nito sa akin, napansin niya siguro ang boses ko kahit sinubukan kong magsalita ng hindi nahahalata. 

"No! No!" agad na tanggi ko "May sipon lang konti" pagdadahilan ko pa.

"O-ok" utal na sagot nito.

"Bakit ka pala tumawag? Is there a problem?" Pagtataka ko dahil hindi naman talaga siya tumatawag ng walang dahilan. 

"Uhm. Actually we all need to see each other later but dating gawi wala dapat makakilala sa atin" she said cutely  .

"What time?" Matagal na kasi kaming hindi nagkikita-kita dahil sa kanya-kanyang buhay. I guess that us what they call adulting. Gosh we are really adults. 

"After lunch, bring some snacks!" Excited na sambit nito. Wala rin namang magluluto sa amin pero kaya naman namin pero  sayang sa oras.

"Okay. See you, take care" sagot ko bago ko pinatay ang tawag.

Agad na akong dumiretso sa closet ko, maliit lang yun dahil ginagamit ko lang pag magkikita-kita kami ng palihim.

I apply make up sapat lang upang hindi ako makilala. Nagsuot na rin ako ng contact lens. As I stared to myself in the mirror I'm indeed unrecognizable. My eyes look fierce hindi tulad ng sinasabi ng iba na maamo ang mga mata ko. My lips appears more thick and it become seductive dahil na rin siguro sa red lipstick na in-over line ko. Ang mga kilay ko ay mas nag mukhang mataray dahil sa pagka-arko nito. Totally new Vienne. No. I'm Ocean.

For my clothes I wear a black fitted crop top, lether jacket and black high waisted jeans . And for the shoes, I choose to wear a black boots. To complete my look I just use my hazel brown wig.

Pinili kong gumamit ng motor para mas madali at iyon din naman ang ginagamit ko. Nagsuot na ako ng helmet at umalis na. Dumaan ako sa isang store para bumili limang soju at iba't ibang snacks.

"Ocean!" Maligayang bati sa akin ni Nia. At tumakbong papunta sa akin para yakapin ako and I hugged her back.

Wala pa yung iba kaya naman nag kwentuhan muna kami habang naghihintay. Marami kaming mga ganap sa sariling buhay dahil hindi na kami gaano nakakapag-usap.

"At first akala ko this is just a joke or for fan lang" she chuckled. Tinutukoy niya ang disguise namin.

Nakakatawa talaga dahil noong una ay akala nagbibiro lang kami noong una. But as the day pass by we realized that it is better for us to do this. Sa akin, pabor siya dahil mas magiging safe ang personal life ko and to less the danger for us.

Hanggang hindi ko napagbabayad ang taong iyon hindi ito matatapos. Hindi ako matatamihik. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko. Kailangan nilang magbayad sa pagkakamaling ginawa nila. Hindi ba sila inuusig ng konsensya nila?

Kailan may hindi ko na nanaising balikan ang nakaraan ko, nakaraan na naglugmok sa akin ng tuluyan.

Hustisya ang nais ko sa 'di makataong ginawa nila.

Pagsisisihan nila ang lahat ng ginawa nila.