Pergjithmone bashke ✔

Pjesa 21

Kishte heshtje! Te dy qendronim ne heshtje dhe shihnim njeri-tjetrin, derisa duke buzqeshur ai vendos doren e tij mbi timen qe e kisha mbi banke.
-Klajdi: Eiden, shume faleminderit! Nuk e di si por ia arrite te me beje te ndihem pak me mire. (Me behej qejfi qe degjoja keto fjale prej tij. E perseri heshtje, derisa hapet dera dhe brenda hyjn Klea me Aden, e ai ne ate moment terheq me shpejtesi doren)
-Klea: Me ne fund! Lam nam duke kerkuar ty ne cdo klase te shkolles.
-Eiden(Ngrihem ne kemb): U thash qe nuk vonohem! (Shkoj drejt tyre) Ejani! (Ato dalin para dhe une e fundit duke pare Klajdin, I cili me dhuron nje buzqeshje mbyll deren)
-Ada: Cpo benit atje te dy vetem ju?
-Eiden: Qepe se do te te degjoj njeri!
-Ada: Epo mendoj se te stolat nuk na degjon njeri! Shkojm atje! (Dhe ashtu ndodhi. Shkuam te stolat)
-Klea: Po Eideni, te degjojme! Ah, dhe mos guxo te thuash nuk ndodhi asgje sepse e pame shume mire doren e Klajdit mbi doren tende!
-Eiden: Asgje nuk ndodhi! (Te dyja po me shikonin) E pashe te merzitur dhe shkova pas tij. Shkova si shoqja e tij, fundja e tille jam per te!
-Ada: Eiden, pse nuk I thua te verteten? Pse nuk I tregon qe e do?
-Eiden: Sepse kam frike. Po sikur ai te largohet fare nga une? Po sikur te humbas shoqerine e tij?
-Ada: Moj goc e ke iden se cfare po thua? Ku eshte Eideni qe jeton te sotmen dhe nuk do tia dije per asgje tjeter?
As vet nuk e dija pse kisha frik, kur deri me sot nuk jam trembur nga asgje.
------
Kishin kaluar dy dite dhe asgje nuk kishte ndryshuar. Vazhdonte monotonia e perhershme ne shkolle dhe shtepi gjithashtu. Kishte qene nje jave e bukur, por edhe e lodhshme. Ishte e shtune, mbasdite dhe ne mbremje do isha ne ditlindjen e Anit. Isha duke folur ne telefon me Aden.
-Ada: Nese nuk vesh fustan mos hajde fare me mire. Edhe ne ditlindje me pantallona, jo po hajde me pizhama me mire!
-Eiden: Moj goc nuk kupton qe e kam kemben te lenduar dhe me fasho, jam e detyruar te vesh xhinse. Nejse se vajti vone. Shihemi ne feste!
-Ada: E gjete justifikim dhe per kete! Shihemi!
Sapo mbyll telefonin hap dollapin dhe shoh gjithe rrobat. Cfare te vishja? E teksa shikoja me vemendje cdo rrobe syte me shkojne te xhinset e bardha, pak te grisura e me bel te gjate dhe te nje bluz e zeze me rripa te trashe, e mbyllur deri ne gryke dhe me pak barkun jashte. Me pelqente kjo lloj veshje dhe nuk hezitova ti nxirrja nga dollapi dhe ti vishja! E pas veshjesh kisha floket, te cilet I bera kacurrela dhe u bera nje gjysme kapje. Isha gati per vete, por kisha per te paketuar dhuraten e Anit. I kisha mar nje byzyluk ku nga brenda kisha shkruar "nga shoqja e bankes". Pasi paketova dhuraten, u nisa per te lokali.
------
Me ne fund mberrij! Nuk ishin mbledhur ende te gjithe. Takohem me ata qe kishin ardhur, por syte e mi kerkonin dike tjeter, kerkonin ate, ate qe mezi prisja ta shihja, ate per te cilin zemra me rrihte si e cmendur dhe me ne fund e gjejn! Ai hyn ne dere I veshur me nje pal pantallona te zeza dhe kemishe te bardhe, sa I pashem ishte bere.
-Ada: Me erdhi dhe kunati!
-Klea: Si qenka veshur!
-Ada: Zemer, cfare pret qe te vesh, tuta? Jemi ne ditlindje fundja!
Ato bisedonin por une isha e perhumbur derisa ai vjen aty dhe qendron drejt nesh!
-Klajdi: Mirembrema! Sa te bukura qenkeni bere!
-Klea: Uaa sa I sjellshem njeri!
-Eiden: Faleminderit!
-Klajdi: Te lutem!
------
Gjate gjithe mbremjes kisha qendruar ulur sepse nuk duhet ta lodhja kemben dhe nuk kerceva. Sa inat qe me vinte! Festa kishte mbaruar dhe pasi ndihmova Anin te mblidhte gjithe dhuratat dhe e kujtova per ate surpizen qe gjoja do me bente mbeta thuajse e fundit per te ikur. Po ecja vetem ne rruge, kur degjoj nje zhurme makine qe me afrohej. Nuk e ktheva koken, vazhdoja perpara duke pershpejtuar hapin. U largova disa hapa kur degjoj borien dhe nje ze mashkulli qe me flet, mu duk ze I njohur, por nga frika nuk e dallova dot.
-Ai: Sa e shpejt qe qenke!
Epo detyrohem te kthej koken, kur cte shoh...