Pergjithmone bashke ✔

Pjesa 9

-Emilio: Me fal, po mos te dukem gje vajze une ty qe me thua Emili?
-Eiden: Shiko, nuk kam nerva te merem me ty. Prandaj, nuk po e zgjas. (Dhe largohem duke shkuar ne klase, nderkohe qe Klean e lash me ata te dy. Gjithsesi nuk kaluan as dy minuta dhe Klea erdhi duke u ulur ne banken time)
-Klea: Po ti pse ike?
-Eiden: Po cfare te beja atje sipas teje? (Papritur degjoj zerin e Emilios nga dritarja)
-Emilio: Deni! (Une kthej koken dhe ia plas te qeshurit. Kishte bere nje fytyre te cuditshme, o Zot, nuk mund ta pershkruaj me fjale)
-Eiden: Sa kalama qe behesh, I adhurueshem, Emili ;-)
-Emilio: Shiko, nuk me fole me nerva.
-Eiden: Keshtu si ben ti e kam te pamundur te te mbaj inat. (Ne klase vjen presorja. Emilio largohet dhe Klea duke pare mua shkon ne banken e saj. Sec me shikonte cuditshem keto ditet e fundit)
------
Oren tjeter kishim fiskultur dhe kulmi une nuk mund te luaja. Pervec kesaj me duhej te duroja dhe mamin ne shtepi per doren. Edhe Klea qe nuk para luante, kete here luajti duke me lene vetem. Gjithsesi shkoj dhe ulem tek disa shkalle qe kemi pak me larg fushes. Sapo ulem shikoj qe te fusha vijn Emilio dhe Klajdi. Klajdi shkon dhe luan, ndersa Emilio vjen e ulet prane meje.
-Emilio: Deni, si je?
-Eiden: Mire, faleminderit. Ti pse nuk luan, mire une qe kam arsye?
-Emilio: Nuk e di, nuk paskam qejf sot te luaj. Me vjen keq qe nuk mund te luash per fajin tone.
-Eiden: Nejse, ajo qe u be u be. Falenderohuni qe nuk mu thye dora, se me ate force qe u hap dera.  -Emilio: Ate nuk e di une. Deren e hapi Klajdi. (Dhe mua perseri me bie telefoni. Ishte Ada dhe me video-call)
-Eiden: Zemer?
-Ada: Eideni, si je? Si e ke me doren?
-Eiden: Jam me mire, mos u shqeteso.
-Ada: Epo mire. Cpo ben? Po Klea ku eshte?
-Eiden(Kthej kameren nga fusha dhe Klea ishte folur dhe duke qeshur me Klajdin): Ja ku e ke, po luan.
-Ada: Ai djali me te cilin po flet nuk eshte ai qe ma beri me dore pak me pare?
-Eiden: Eee, ai eshte.
-Emilio: Deni, do orbite? (Duke mar nje per vete)
-Eiden: Ok. (Mar nje)
-Ada: Deni? Kush eshte Deni? Eideni ku je ti?
-Eiden: Ne shkolle. (Afroj kameren nga Emilio) Ky eshte Emilio dhe mua me flet Deni, ndersa kjo eshte shoqja ime Ada.
-Emilio: Ckemi, Ada!
-Ada: Mire Emilio faleminderit.
-Eiden: Mire, Ada flasim me vone. Te perqaputh <3
-Ada: Mire, motra. Puc! (Sapo mbyll telefonin bie zilja dhe shikoj qe ata po luanin ende. Ngrihem dhe se bashku me Emilion largohem per te blere dicka pasi me kishte mar uria. Duke ikur Klea me flet, kthej koken, ajo me pyet ku po shkon dhe une e pershendes me dore)
------
Mbaruam mesimin dhe dalim nga shkolla te gjithe. Pas pak rruge ndahem me Klean. Pasi ikja nga Klea nuk kisha asnje nga klasa qe e kishte rrugen me mua, prandaj ikja vetem. Duke ikur kthej koken mbas dhe shikoj Emilion me Klajdin.
-Emilio(Me flet): O Deni po prit! (Dhe une duke qeshur I pres) Pse vetem?
-Eiden: Po vetem. Nuk ka njeri qe kalon ketej.
-Klajdi: Ja jemi ne!
-Eiden: Pse me ty do ta bej rrugen une?
-Klajdi(Me kap te qafa dhe me ul pak koken duke qeshur): Pse ca kam une?
Nuk e di ckisha nje ndjenje te cuditshme kur ai ishte afer meje, kur me fliste, kur e shikoja, kur qeshte. Ne cdo moment qe e shikoja ndjenja dicka, dicka qe nuk e kisha perjetuar kurre me pare. Isha e lumtur, por nga ana tjeter kisha frike. Me dukej sikur ai do ta kuptonte qe une lumturohesha kur e shikoja. Gjithsesi nuk mund ta ndaloja veten, thjesht doja ta shikoja gjithmone dhe tani isha e sigurt qe po me ndodhte dicka.