Pergjithmone bashke ✔

Pjesa 32

Per nje moment u hutova, pastaj e pash ne sy dhe I fola.
-Eiden: Cpune ke ti ketu? Me cfare fytyre vjen?
-Klajdi: Eiden mos bej keshtu! Duhet te flasim, te lutem.
-Eiden: Ta thash dhe po ta them serish! NUK KEMI ASGJE PER TE FOLUR! (I mbyll deren dhe mbeshtetem pas saj) Pse ma ben kete? Pse?
------
Te nesermen ne shkolle kishim aktivitete sportive dhe nuk behej mesim. Ishim duke biseduar me presorin e edukimit fizik, kur mbas meje ndiej dy duar te vogla qe me terhiqnin nga bluza. Kthej koken dhe shoh Aronin, nipin e Anit.
-Eiden: Aron! (E mar ne krah dhe e puth) Sa me kishte mar malli!
-Aron: Ele mua! (Me perqafon)
Sa shume e doja ate femije, me kishte bere per vete qe heren e pare qe e kisha takuar.
-Ani: E mban mend kur me ndihmove per te organizuar festen e ditlindjes, te thash qe kam nje surpriz?
-Eiden: Po, e mbaj! Dhe surpriza ishte Aroni apo jo? (Ai pohon me koke) Ik tani, se merem une me te! (Ani largohet dhe Aroni qendron me mua) Cfare do bejm tani?
-Aron: Nut e di!
-Eiden: Mire, prit te mendohem! E gjeta!
Me Aronin per dore shkoj ne klas dhe marim topin. Te luante me top ishte nje nder gjerat qe ai pelqente me shume te bente. Shkojm tek fusha dhe luajm. E adhuroja kur me ato kembet e tij te vogla vraponte mbas topit.
------
Ishte e pamundur te largoje Aronin nga topi, keshtu qe vazhdonin te ishim te fusha. Aty afrohet Ani, por nuk ishte vetem. Me te ishte dhe Klajdi.
-Ani: Aron! Eja se do ikim
-Eiden: Kaq shpejt?
-Ani: Do shkojm deri diku me Klajdin dhe do vijm serish. Do te vish dhe ti?
-Eiden: Jo, faleminderit. (Puth Aronin ne faqe) Aron pacim, do shihemi pastaj! (Aroni ma ben me dore dhe une largohem)
------
Shkoj ne klase dhe ulem ne banke. Doja te qendroja vetem. Hapa perden dhe shoh Klajdin. Zemra me rrihte si gjithmone, por mendja... Sa e ngaterruar qe isha! Pse nuk mund ta largoja ate njeri nga mendja ime, nga zemra? Pse?! Ai qe kapte duart e motres sime e rrinte me te sikur te ishin te lidhur, ai qe me lendoi aq sa nuk e ka ber askush tjeter, ai qe e theu zemren time ne mijera copa, por nga ana tjeter eshte edhe ai qe e ben ate te rrah si e cmendur sa here e shikon. A mos valle duhet ta degjoja se cfare kishte per te thene? E mes ketyre mendimeve degjoj zerin e Ades qe me permend!
-Ada: Po rri vetem? Pse nuk me fole?
-Eiden: Nuk doja te te shqetesoja, fundja ishe me te dashurin! (Qesh)
-Ada: Hahaha, sa e mirekuptueshme qe je!
------
Mbasdite po lexoja, kisha humbur shume mesime dhe si gjithmone do ishte dikush qe do me nderpriste punen qe beja. Bie dera, shkoj e hap dhe ishte perseri Klajdi!
-Eiden: Perseri ti? O Kla, cfare dreqin do? (Ne fytyren e tij vura re nje buzqeshje te lehte dhe e pyes per arsyen) Pse qesh?
-Klajdi: "Kla" akoma vazhdon te me therrasesh keshtu. (Ai futet brenda dhe mbyll deren) Perpiqu sa te duash, ti nuk me harron dot kaq lehte. (Afrohet drejt meje)
-Eiden: E bej, te harroj qe cke me te dhe tani te lutem dil nga shtepia ime.
-Klajdi: Jo! Jo derisa ti te me degjosh. (Afrohet edhe me shume)
-Eiden: Nuk dua te te degjoj! Kam degjuar mjaft genjeshtra nga ty!
-Klajdi: E di qe po flet kot ne keto momente? (Kete here afrohet aq shume sa une e gjej veten mbeshtetur per muri. Zemra me rrihte fort, nuk dija cfare te beja)
-Eiden: Largohu! (Vendos duart para tij per ta shtyre, por ai I kap dhe me puth)