ANLATAMADIKLARIM ( TAMAMLANDI )

~ ŞİİR XLVII ~

DEM

Beni koparamıyorum şu hâkirden,
Zalim ve acımasız hisler ruhuma dökülürken,
Medet umamıyorum bir avuç sevgiden,
Çıkamıyor aklım işin içinden.
Ve yok takatim, içim içim dem.

Seni alamıyorum korkunun gözlerinden,
Korku çare mi sanki ben seni mumla ararken?
Nerede cesaret ve nerede fer?
Kırılmıyor özlemim ama bitmiyor da bekleyişim,
Ve yok takatim, içim içim dem.

Dağ taş olup başıma düşlerim yağarken,
Ben düşerim bu düşlerden de bir senden düşmem.
Yağmur taş olsa da yağsa bana vazgeçmem,
Direniyor bedenim de eziliyor ruhumda ben,
Ve yok takatim, içim içim dem.

Alev alev yanan odunlar var üzerime seyiren,
Ateşi yakıyor daha tenime değmeden.
Ateş bile değil daha sıcak kalbimden,
Ama eriyor sanki ruhum, sanki hep yeniden.
Ve yok takatim meleğim, hâlâ içim içim dem.

Çıkaramıyorum çarelerimi bu evin içinden,
Ev başıma yıkılıyor sanki ben sebep ararken.
Bir yudum su ararım, etrafım toz bulutuyken,
Dudaklarım kurur da alamaz bir damla ellerinden.
Ve yok takatim benim, içim içim dem.

Alamadım bir tatlı veda yanaklarımı özleyen buselerinden,
Sanki yarıda kaldı koşarak gelen umut heveslerimden.
Parça parça tükeniyorum, akan her saniyeden,
Ve yok takatim, içim içim dem.

Beni almış kapkara bir duman, gözlerimde sen tüterken,
Duman boğazıma dolanır da konuşamam nefes veremem,
İçimde kalan nefesim ölüm, sen bana yaşamken,
Ve yok takatim gülüm, içim istiyor sen.

Dem...
Koyu bir dem var içimde umut öldüren,
Başım gözüm, özüm sözüm, kalbim ömrüm bağırır, sen!
Bu öz nasıl bulur kendini sen buralarda yokken?
Nefretim yok, sen bana çaresizlikten öteyken,
Ve kelimem yok, seni anlatan bileklerim bağlıyken.
Bitsin her şey, bitti şiir ve biterken ben...
Takatim yok, beni boğuyor bu dem.
İçim içim dem, bana bir veda gerek teninden,
Belki o zaman çıkarım işin içinden,
Ve takatim kalır, senin için bu şiir biterken.