DAĞ ÇİÇEĞİM

BÖLÜM 1

DİYARBAKIR

Medyada = Diyarbakır

Bölüm şarkısı = Ahmet Kaya 'beni vur'

Ben Leyla Kaya, 25 yaşında aslen Mardinli doğma büyüme Adanalı tıp fakültesi mezunu bir doktor. Görevimin Diyarbakır'a çıkmasından dolayı ailem ile vedalaşıp yola çıkmıştım. Uzun yolculukları çok sevdiğim için uçak ile  değilde otobüs ile gidecektim babam her ne kadar uçak ile gitmem için  ısrar etsede ben böylesini daha çok sevdiğimi soyleyip onu ikna etmiştim. Oda beni çok zorlamamıştı.

  Neredeyse Diyarbakır'a varmak uzereydik ve ben bilmediğim bir his ile karşı karşıyaydım bunun için kendime herşeyin iyi olacağını söyleyip telkinler veriyordum herşeyin hayırlısı olması için.

Yolculuk bitmişti ve ben çantamıda alıp beni bekleyen aracı aramaya koyulmuştum çalışmaya başlıyacağım hastaneden gelecekti. İsmimin yazılı olduğu kağıdı gördüğümde tam adımımı attımki bir anda kulağıma ilişen silah sesleri ile hemen yere çöküp kendimi korumaya başlamıştım. Herkes bi tarafa koşuştururken  karşımda kanlar içinde yatan bir adam vardı ve elleri silahlı adamların bir kadını çekiştirerek arabaya bindirdiklerini görmüştüm. Bu yüzleri hafızama kazımalıydım ama öncesinde yerdeki adama yardım etmeliydim. Hızla yerimden kalkıp hemen adamın yanına ulaştım ve gözlerinin açık ve biseyler sayıkladığını fark ettim. Ona kendini yormamasını söylerken bir yandan yarasına tampon yapıp diğer yandanda etrafa doluşan insanlara ambulansı aramalarını söylemiştim.

   Ambulans geldiğinde hızla adamıda bindirip onunla hastaneye gitmiştim ve şuan ameliyattaydı. Korkulacak birşey yoktu aslında kurşun karın boşluğuna denk gelmişti  ama gelir gelmez ilk dakkadan böyle birşey ile karşılaşmak beni biraz korkutmuştu açıkçası nede olsa hergun etrafımda silahlar patlamıyordu.

  Bı süre sonra yanıma hastanenin başhekimi gelmişti ve ben dolaylı yoldan da olsa  çalışmaya başlıyacağım hastaneye geldiğimi fark etmiştim. Baş hekim ile kısa bir sohbetin ardından bugün istersem dinlene bilecegimi söylemişti ama ben kabul etmeyip bugün başlamak istediğimi soyleyip işe koyulmuştum. Kafamı dağıtmalıydım ve adının Hasret olduğunu öğrendiğim yani vurulan adamın durumunu öğrenip biraz daha kendimi rahatlatmalıydım.

   Bugunki isim bittiğinde çıkmadan önce Hasretin durumunu öğrenmek istemiştim gün içinde iyi olduğunu bilsem de yine gitmek istemistim odasının olduğu koridora giriş yaptığımda toplanmış bı kaç adam ve bir kaç kadın vardı daha sonra onlar kenara çekilirken doktor geçmişti aralarından. Bana doğru yaklaşan doktoru fark ettiğimde gülümsemiş tam baş selamı verecekken doktor bey arkasını dönüp

- Serhad bey bakarmısınız?
diyip bana dönüp
   - Leyla hanımdı degilmi
demişti. Bende
  - Evet benim bı sorunmu var
  - Hayır sadece hastamız Hasret beyin kuzeni onu buraya yetiştiren doktoru merak ettiğini ve tanışmak istediğini söylemişti sizin içinde bir mahsuru yoksa tabiki.
  demişti. O sırada  adının Serhad olduğunu öğrendiğim adam dibimize girmişti neredeyse ben ise her ikisine dönüp gülümseyerek
  - Tabiki herhangi bir mahsuru yok buyrun
diyip Serhad beye dönmüştüm
- Serhad Dağlı
diyip elini uzatmıştı. Uzattığı elini hafifçe sıkıp
- Leyla Kaya
demiştim sadece. Adamın yüzünde öyle sert bir ifade vardı ki az önce göstermiş oldugum tebessümüm şuan kaybolmuştu neredeyse etrafına kasvet bir hava saçıyordu. Bundan  korkmalı mıydım anlamadım yani kuzenini kurtardım diye bana kızmazdi herhalde. Bu düşünceleri kafamdan def edip dik durmaya çalıştım o sırada diğer doktor yanımızdan ayrılırken  Serhad bey söze girmişti
- Konuşmamız gerekenler var sakin bir yere geçelim önce.
diyip önden yürümeye başlamıştı ben ise olduğum yerde öylece arkasından bakmıştım. Bir anda arkasını dönmesi ile olduğum yerde kaldığımı fark etmiş ve
- Neyi bekliyorsunuz?
diyip sinirle yürümemi işaret etmişti. Bende aynı sinirle
- Asıl siz neyi bekliyorsunuz?
demiştim. Hızla yanıma yaklaşıp
- Konuşacaklarımız var dedim duymadınız mı?
- Bakın beyefendi ben daha bugün bu hastanede çalışmaya başladım ve ilk günüm bitti çıkmadan önce durumunu merak ettiğim için Hasret beyi kontrol etmek istedim. Ve sizde eğer benimle konuşmak istiyorsanız öncelikle bu konuşma tarzınıza bir çeki düzen verin sonra gelin bende konuşmak istersem konuşuruz.
diyip cevap vermesini beklemeden Hasret beyin odasına girmiştim.
Odadan çıktığımda orta yaşlı bir kadın hemen yanıma gelip koluma sarılmıştı
- Kızım Hasretimi senmi kurtardın? Oğlumu senmi getirdin hastaneye?
kadının kolumdaki elini nazik bir şekilde tutup biraz kendimden ayırmıştım ancak ellerimiz halen birdi
- Evet efendim benim lütfen sizde kendinizi bu kadar üzmeyin ben şimdi onu kontrol ettim ve durumu gayet iyi
- Kızım sen bize bu iyiliği yaptın bı iyilik daha yap gelinim ve torunumunda iyi olduğunu söyle.
dediklerinden birşey anlamamış bir şekilde yüzüne bakarken bı anda kolumun sertçe çekilmesi ile neye uğradığımı şaşırmış bir durumda Serhad denen o adamın beni peşinden çekiştirdiğini görmüştüm. Nihayet beni bir yere oturttuğunda merdiven boşluğuna gelmiş olduğumuzu fark etmiştim. Hızla yerimden kalkıp bir öfkeyle ona bağırmaya başlamıştım.
- Siz hangi hakla bana bu şekilde davranırsınız? Kimsiniz siz söylermisiniz bu hakkı size hiç bir sıfat vermez, veremez. Bir daha sakın karşıma çıkmayın çünkü bir dahakine bu kadar sakin kalmam.
demiştim bağıra bağıra. Tekrar koluma yapışıp beni kendine çektiği zaman her ne kadar ondan kurtulmaya çalışsam da buna fırsat vermemişti. Benimkinden daha büyük bir siniri ve öfkesi vardı bunu görmemek elde değildi ama ben ona bir şey yapmamıştım ki zaten neden böyle davranıyordu anlamamıştım. Bir anda konuşması ile ona dönmüştüm
- Bak doktor seninle bir alıp veremediğim yok dediğim gibi sadece ben sana bir kaç soru soracağım ve sende düzgünce cevaplayacaksın.
demişti. tam ben ağzımı açıp cevap verecekken bir anda kapı açılmış ve iki güvenlik arka arkaya dizilmiş bir şekilde bana bakıp bir sorunmu var  diye sormuşlardı. Ben ise kolumu o caniden kurtarıp hemen öne doğru  bir adım atmış ve bir sorun yok diyip ordan hızla ayrılmıştım.

  Kendimi otele atana kadar kalbimin gümbürtüsü durmamıştı. Neden böyle olduğunu anlamamıştım ama korkmuştum bunu hissetmiştim. Korkmamam gerekirdi ama sebepsizce bugün olanlar içime bir korku salmıştı. Herşeyi kafamdan def edip bir duş alıp kendimi yatağa atmıştım bugün olanları düşünmeden gözlerimi kapatmış ve tam uyuyacakken odamın kapısının çalması ile kapıya doğru gitmiştim. Kapıyı açıp geri çekildiğimde gördüklerim ile kan beynime sıçramıştı. Galiba asıl şimdi korkmam gerekiyordu.

                          ~~~~~~~~~~
                          ~~~~~~~~~~

   İlk bölümün sonuna geldik arkadaşlar umarım beğenip heyecanla okuyacağınız bir hikaye olur.

  Sizce gelen kimdi?

  Leyla neden öyle korktu sizce?