clementine -remus lupin x çapulcular

13

Clementine ve Remus, Remus'ların mutfağında oturuyorlardı. Diğerleri, Remus'un isteği üzerine odaya dönmüşlerdi. Remus Clementine'i karşısında görünce şaşırmıştı. Her zaman gülerken gördüğü kız arkadaşı göz yaşları içinde kapısında duruyordu. Bir anlığına inanamamıştı.

"Bir az daha su ister misin Clems?" Diye sordu.

Clementine başını salladı. "Hayır, teşekkürler."

Remus'un merak ettiği bir sürü soru vardı. Ne olmuştu? Onu bu kadar ağlatan şey neydi? Evini nasıl bulmuştu? Fakat bütün bu soruları sorarak Clementine'i zor durumda bırakmak istemiyordu.

"Sor." Dedi Clementine. " Merakını hiç saklayamıyorsun."

Remus, yüzünü ellerinin arasına aldı. "Pardon." Dedikten sonra başını kaldırdı, Clementine'in gözlerinin içine baktı.

"Clems, ne oldu? İyi misin?"

Clementine bir süre sessiz kaldı. Elleriyle oynuyor, gözlerini Remus'dan kaçırıyordu. "Hakkımda bilmen gereken bir şey var. Bunu sana çok önceden söylemeliydim."

Clementine, Remus'u iyice meraklandırmıştı.
Derin bir nefes aldı.  " Joshua ve benim bir sırrımız var."

" Ama seni çok sevdiğim için değer verdiğim için bu sırrı seninle de paylaşmalıyım."

Aralarında ne sırrı olabilirdi ki? Remus bir an önce, Clementine'in söyleyeceklerini duymak istiyordu.

" İki yıl önce, ben Joshua... bozulmaz yemin gerçekleştirdik. Birbirimize her koşulda yardım etmemiz ve birbirisi korumamız için yaptık bunu. Sonunda ikimiz de ölebiliriz."

Remus,duyduklarına  inanamıyor, inanmak istemiyordu. Bozulmaz yemin mi yapmışlardı? Hem de bu genç yaşlarında?

"Neden ölesiniz, Clems?"

"Yemini bozmazsak yaşarız, ama bozarsak ikimiz de ölürüz." Clementine'in gözleri dolmuştu, Remus'un ellerini tuttu. " Bunun olmasını istemiyorum, bu yüzden yapmam gereken şeyler var."

"Ne yapman gerekiyor?"

Clementine'in göz yaşları yanaklarından süzüldü.

"Ayrılmalıyız."

*

" Öyle istiyorsan." Dedi Remus. Zaten başından beri bunun iyi bir fikir olduğunu düşünmüyordu. Clementine'den aynı fikirdeydi demek ki, ki ayrılmak istiyordu.

" Ama bunun için neden ağlıyorsun?"

"Senden gerçekten hoşlandım." Dedi Clementine zayıf bir sesle. "Sana bir şans vermeyi gerçekten istedim. Sadece gerisinde olacakları düşünmedim."

"Neler olacağını hiçbir zaman bilemeyiz, Clems."

Ama o biliyordu, bir şekilde öyle Ya da böyle ne olacağını biliyor, hissediyordu.

" Seninle konuşmak istemiyorum, seni görmek istemiyorum, seninle birlikte olmak istemiyorum. Okula döndüğümüzde, bürün bunlar yaşanmamış gibi sanki birbirimizi hiç tanımıyormuşuz gibi davranalım."

"Nasıl istiyorsan öyle yaparız ama önce ne olduğunu söyle, lütfen."

Ne diyecekti? Kendi karanlığını ona anlatamazdı.

"Gitmek istiyorum."

Remus, hiçbir şey söylemedi ve o cisimlenirken sadece arkasından baktı. Ona olan sevgisi, ona olan saygısıyla eşitti. Eğer gitmek istiyorsa giderdi. Sadece, ona yardım etmeyi istemişti ama anlatmıyordu bu yüzden sormak da istemedi. Odasına geri döndü, arkadaşlarının sorularına cevap vermeden yatağına girdi.

O gece hiç uyumamış, uyuyamamıştı. Sabah hep birlikte kalkıp istasyona doğru yola koyulduklarında ve okula doğru bürün yol boyunca hep uyuklamıştı.
Aslında okula dönmek istememişti. Clementine'i görmek ama onunla konuşmamak istemiyordu.

Hogwarts'a geldikleri gibi gördü kızı. Yine cübbesinin içinde kaybolmuştu. Göz altları kızarmıştı, mutsuz görünüyordu.
Gözlerini Clementine'den ayırmadı. Clementine, onun farkında değildi, bütün koridoru asık suratıyla yürüdü. Gryffindor binasına girdiklerinde, kızı ortak salonda görmedi.

Aşık olmak Remus'un seçimiydi, şimdi de seçimin sonuçlarına katlanıyordu.

"Aptalsın oğlum sen."

Remus, duyduğu sesle başını kaldırdı. " Üzgün üzgün hallere girmesene. Senin bir suçun yok, kendine her şeyi zehir etme."

"Senin için söylemesi kolay. Lily senden ayrılmadı."

"Remmy." Dedi James. " Kendine gelir misin yoksa seni pataklayayım mı?"

"Biraz yalnız kalmaya ihtiyacım var."

James, Remus'un sırtına vurdu. "Yalnız kalmak yok."

Arkadaşlarının yanında olduğunu biliyordu ama yalnız hissediyordu. Kalbinin acısı ona yalnız olduğunu düşündürüyordu.