အခန်း ၁

2.3K 140 0
                                    

*

ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုးအံု႔မိႈင္းကာ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္ေလျပင္းေတြတိုက္ခတ္လို႔ေနသည္။
ႏွစ္ရွည္အပင္ႀကီးေတြပင္လဲက်ေတာ့မေယာင္ယိမ္းထိုးလို႔ေနေလာက္သည့္ထိ ေလကျပင္းလွသည္။

မ်ားမၾကာမီမွာပင္ မိုးေရစက္ေတြအၿဖိဳင္ၾကလို႔လာသည္။

ေတာထဲမွလူတစ္စုမိုးခိုလို႔ရလိုရျငား ေနရာလိုက္စရာေပမယ့္မေတြ့။
ပါလာတဲ့ထင္းေျခာက္ေတြလည္းစိုရႊဲလို႔သြားကာအသံုးျပဳလို႔မရေတာ့သည့္အေျခအေနကိုေရာက္ကုန္သည္။

ႀကံရာမရတဲ့အဆံုးယိမ္းထိုးေနတဲ့ ႏွစ္ရွည္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္ဝင္ကာရပ္ေတာ့မွ သိသိသာသာေလးလံုၿခံဳသြားသလိုခံစားရသည္။

" အဲ့ဒါဒီေကာင္းက်ိဳးမေပးတဲ့ေသာက္ကေလးပါလာလို႔ ဒီလိုႀကံဳရတာ "

လူႀကီးတစ္ေယာက္ကမိုးေရစိုေနတဲ့အက်ႌကိုခြၽတ္ကာခါလိုက္ရင္း ေဘးတြင္ကုပ္ကုပ္ေလးထိုင္ေနသည့္ ကေလးငယ္ကိုလက္ၫွိုးထိုးကာမညာမတာဆိုေလသည္။

" ဒီေသာက္ေကာင္ေလးကေမြးကတည္းကအက်ိဳးမေပးတာ  အခုလည္းဒီအထိလိုက္လာၿပီးဒုကၡေပးႏိုင္လြန္းတယ္ "

" သူ႔ကိုထားခဲ့လိုက္ေတာ့မယ္။ဆက္ေခၚသြားရင္လမ္းတစ္ေလ်ွာက္ဘယ္လိုဒုကၡေတြေပူၪီးမလဲမသိဘူး "

" ဟုတ္တယ္။မိုးေလးနည္းနည္းၿငိမ္တုန္းသြားရေအာင္  "

ခ်ထားတဲ့အထုပ္ကိုယ္စီျပန္သယ္ကာ အလ်ိႈလ်ိႈထြက္သြားၾကရာ တစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္သားကေလးေလးကေတာ့ ဒူးေလးကိုက်စ္က်စ္ပိုက္လ်က္ထိုင္ေနဆဲ။

သူဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ ?
ေနဆိုေတာ့လည္းေနခဲ့ရံုေပါ့။

စိတ္ဆိုးေျပတဲ့အခါ လာျပန္ေခၚမွာပါလို႔ေတြးရင္း ထိုင္ရာကမထလို႔ ဒူးေလးပိုက္လ်က္ရိွေနသည္။

" လူေတြကဘာလို႔ထိေလာက္ထိရက္စက္ရတာလဲ "

" အင္းေလ  တကယ္ဆိုသူတို႔ေမြးထားခဲ့တာပဲကို ဒီေလာက္ထိရက္စက္စရာလိုလို႔လား "

နတ္သူငယ္ႏွစ္ပါးကေျမျပင္ကအေျခအေနကိုၾကည့္ရင္းစကားတေျပာေျပာရိွေနၾကသည္။
မိုးေလတသည္းသည္းျဖစ္ေနတာမို႔ၾကာေနရင္ ဒီကေလးထိုင္ရက္ႏွင့္ပင္ေသသြားလိမ့္မည္မွာမလြဲ။

အရှင်သခင်ကတစ်လောကလုံးမှာသူ့ဇနီးကိုအချစ်ဆုံးပဲWhere stories live. Discover now