အခန်း ၄

907 120 4
                                        


-

ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး က်ယ့္ဟန္တည္းခိုရာအခန္းထဲျပန္ဝင္လာေတာ့ ထိုသူကစားပြဲပါျပင္ဆင္ၿပီးႏွင့္သားျဖစ္ေနသည္။

" ဒီကိုလာ .... အဆင္ေျပေလာက္မယ့္ဟင္းလ်ာေတြမွာထားတယ္ "

မအံ့ၾသဘဲကိုမေနႏိုင္ေတာ့ပါ။
ေငြလည္းရိွပါလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္သူလိုသာမန္လူေနာက္လိုက္ၪီးမလဲဆိုတာ ေတြးလို႔ကိုမရ။

" ခင္ဗ်ား .... ! "

" ကုန္းကြၽင့္ .... နာမည္ပါ "

" ေၾသာ္ ~ "

အသံတစ္ခ်က္ျပဳကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခံုတြင္က်ယ့္ဟန္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
စားပြဲေပၚကဟင္းလ်ာေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့တကယ့္ေကာင္းေပ့ဆိုသည့္ဟင္းလ်ာေတြခ်ည္းပင္။

ထို႔အျပင္ ရွားပါးလြန္းၿပီးတန္ဖိုးႀကီးလွတဲ့ ငါးေပါင္းဟင္းလ်ာပါရိွေနသည္မို႔ က်ယ့္ဟန္အံ့ၾသတႀကီးၾကည့္ေနမိသည္။

" ဘယ္လိုလဲ ? မင္းႀကိဳက္ရဲ့လား  ဘာထပ္မွာၪီးမလဲ "

က်ယ့္ဟန္ လက္ေရာေခါင္းပါအသည္းသန္ခါလိုက္ရင္း

" ဒီဟာကေတာ္ေတာ္ေလးျပည့္စံုေနၿပီ။ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာကြၽန္ေတာ္ဆိုေပါက္စီပူပူေလးတစ္လံုးနဲ႔ၿပီးသြားမွာ။အခုေတာ့ခင္ဗ်ားေက်းဇူးေၾကာင့္ ..... "

" ေက်းဇူးေတြဘာေတြလိုမေနဘူး။မင္းစားေတာ့ ဟင္းေတြကေအးသြားရင္စားမေကာင္းဘူး "

က်ယ့္ဟန္ ေခါင္းၿငိမ့္ကာတူစကိုင္လိုက္ေတာ့ ကုန္းကြၽင့္ပါတူစကိုင္ကာ ထမင္းဝိုင္းကိုစတင္လိုက္သည္။

သင္တန္းေက်ာင္းမွာတုန္းကလည္း ေတာင္သခင္က ေကာင္းမြန္တဲ့ဟင္းလ်ာေတြေကြၽးေမြးေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေသာေက်ာင္းသားဆိုးေတြေၾကာင့္ထမင္းကိုကုန္ေအာင္စားရတဲ့ေန့ဆိုတာလက္ခ်ိဳးလို႔ပင္ရသည္။

ျပည့္စံုတဲ့ထမင္းဝိုင္းကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္စတို႔ဝဲတက္လာကာ
ငိုအံ့မိစဲစဲ။

" ဘာလို႔လဲ ? ဘာျဖစ္လို႔လဲ "

သူ႔ေရ႔ွကသိကြၽမ္းတာမၾကာေသးတဲ့ သူစိမ္းကသူ႔အေပၚဘာလို႔ဒီေလာက္ထိေကာင္းျပေနလဲဆိုတာ မသိေပမယ့္ ထိုလူကမေကာင္းတဲ့သူမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့က်ယ့္ဟန္ခန္႔မွန္းႏိုင္သည္။

အရှင်သခင်ကတစ်လောကလုံးမှာသူ့ဇနီးကိုအချစ်ဆုံးပဲWhere stories live. Discover now