FLASHBACK 2 years ago......
Narinig kung tumunog ang phone ko sa bulsa ng paulit-ulit habang nagmamadali akong pumasok sa classroom nila harvey,bit-bit na ng isang kamay ko si stacey..i know who is calling it was kent, hinde kona yun pinansin pati ang kirut na nararamdaman ko.
Momm! were are we going? bakit hinde si daddy ang kukuha samin?, tanong ng anak ko habang dali-dali ko siyang kinaladkad or what do you call it,nung nakapasuk na kami sa classroom tinawag ko agad si harvey kitang kita ko ang kislap sa mga mata, niya lumilinga pa s alikod ko, and again lumala ang sakit sa puso, he was looking for his dad.
mommy! nakangiting takbo ni harvey papalapit sakin kaya yumuko ako at sinalubong nag halik niya s apisngi ko at inaakp siya ng mahigpit, kusa an akong pumikit at kasabay non ang pagtulo ng luha ko. sorry baby bulong ko ng mahina. kasi ilalayu ko na nman sila sa daddy nila. I'm sorry.
mommy? where is daddy, tanong sakin ni harvey..i just took a deep breath bago ko siya sinagot kasi ako rin mismo tinatanong ang sarili ko.
Baby aalis muna tayo ok? tapos non babalikan natin si daddy. i said to him na nagpawala sa kislap ng mata niya and i know he was about to cry pero talagang umiyak na siya yung mainagay na pag-iyak andon lng siya sahig iyak ng iyak..i was just there staring at him, i closed my eyes, i can do this.
baby..shhh..ok sabi ko kinarga siya t hinagod ang likod niya, pero pumipiglas parin siya . Stacey! let's go get your brothers bag sigaw ko ka stacey at kinarga ang nag pupumiglas nasi harvey patungo sa labas kung saan naghihintay ang taxi.
I already called greg kanina nung nasa taxi paako na mag pa book nagyun ng flight he said it was impossible but i begged then he surendered siya an raw bahala lahat, he did not even told me na may ari siya ng airport actualy his family. i never thought of that guess maswerti ako.
stacey lets go!, get faster pasok..sabi ko iwan ko ba bat nagmamadali ako na para bang kinakabahan ako, mapapanatag lng ako pag nasa airpo na ako. damn! my phone tunog parin ng tunog diko nalang pinapansin., nag madali ng pumasok si stacey sa taxi pero bago ko pa man maipasok si harvey na umiiyak at nag pupumiglas my narinig na akong sumigaw.
Angel please atleast naman makapag-paalam ako sa maga anak ko.. please put harvey down. sabi ng malungkot na nagmamakaawang boses sa likod ko, pumikit muna ako bago sumagot, ngunit bago pa man yun kumawala an si harvey sakin at tumakbo pati rin si stacey lumabas ng taxi kaya halos ma out of balance ako buti nahawakan ko yung pintuan ng taxi.
Mam, sasakay pa poba kayu?, tanong ng driver sakin, i wiped my tears bago siya liningon.
Opo__, NO! ako ang maghahatid sa inyu, manong you can go. saad ni kent s likod ko. kaay tumango nalang ako sa driver na tinitingnan ako na para bang may awang tititig.
kent...tanging nasambit ko bago naaphikbi, I put my hands on my mouth para pigilan ang pag-iyak ko damn! yung pakiramdam na ayaw kong umalis at mag stay dito pero kailangan..yung pakiramdam na sobrang sakit ng kirot sa puso, pero kailangan ko tung panindigan.
Sa nakikita ko ngayun nakaupo na si kent sa sahig habang nagyayakapan sila ng mgaa anak ko, both of my kids were crying, even kent.. nakasarado ang mukah niya at humihikbi. Am i that bad? god! no. hinde na magbabago ang desisyun ko.
Guess life's like this, ang daming problema hinde sa lahat ng pagkakataon ag saya natin, i cant blame god neither anyone..kasi lahat may problema hinde man kasing hirap at kasing sakit ng sayu still..masakit yun sa atong nag dadala non at walang kaparis sapagkat it's their own.,minsan nga naiisip ko bakit sakin pato nangyari? pero diba? naniniwala akong sa mismong oras na toh na nasasaktan ako..may marami pang taong nasasaktan din..ang iba masaya ngayun..pero nung oras na masaya ako sila naman yung nasasaktan, kaya god is not unfair. he was always fair, tayu lng ang naiisip na unfair siya.
