“Sana inanmakla büyük bir hata etmişim bayım. Siz bir şeytanmışsınız. Siz insanları kandıran büyük bir şeytanmışsınız. Ama ben size en çokta sevgi nedir bilmediğiniz için acıyorum”
Iris Eve Pride
Biraz korku, biraz heyecanla Astronomi Kulesi'ne yürürken titriyordum. Neden titrediğimi bilmiyordum. Ona hiç tanımadan güvenmek saçma bir hareketti. Hatta bana öyle davrandıktan sonra ona güvenip çok yüksek bir kuleye tek başıma gitmem aptallıktı. Astronomi kulesini bana Harry göstermişti. Aslında burayı neden sorduğum hakkında şüphelenmişti ama çok üstelememişti. Büyük kapıyı yavaş ve gürültülü bir şekilde açtığımda onun sarı saçlarıyla karşılaştım. Benimle aynı ton olan sarı saçları. Kaşları çatık, gözleri kapalıydı. Her ihtimale karşı asamı yanıma almıştım ve hırkamın cebinde olup olmadığını kontrol ettim. Seslice boğazımı temizledim.
“Senin adını bile bilmiyorum fakat sana güvendim ve buraya geldim. Bir sorun mu var?”
Adı hakkında bildiğim tek bir şey vardı. "D.M."
“Buraya geldiğine göre ya çok aptalsın Iris Eve Pride ya da çok cesur”
Ona boş boş bakmakla yetiniyordum. Canımı sıkmıştı.
“Çok cesur olmayı tercih ediyorum. Ayrıca adın ne?”
Bana iğrenç bir gülümseme gönderdi. Kaşlarımı çattım. Manyak mıydı bu? Ya da adını sormak benim suçumdu.
“Draco Malfoy Pride. Bu ismi sakın hafife alma.”
Derin bir nefes verdim. Beni buraya bunları söylemek için mi çağırmıştı? Garip hissettiriyordu. Ya da saçma hissettiriyordu.
“Beni buraya bunları söylemek için çağırdıysan gidiyorum”
Yüzünü yüzüme yavaş yavaş yaklaştırdı. Dudakları her saniye daha da çekici gelmeye başladı. Bakışları bedenimi delip geçti. Dudakları dudaklarıma değerken konuştu.
“Gerçekten aptalsın Pride”
Ani bir hareketle korkuluklardan aşağıya düşmemi sağladı. Ne olduğunu, ne yaşadığımı anlayamamıştım. Yüksek binadan düşerken yere çakılmadan son anda çıkardım asamı. Güçlü bir şekilde bağırdım.
“ARESTO MOMENTUM!”
✧
İnsanlar güvenilmezdirler. Bunu anlamak için büyümeniz gerekmez. Hele ki tanımadığınız insanlar daha da güvenilmezdirler. Draco Malfoy. Evet adını kendi söylemişti bana. Bir şeytandı. Suçsuz insanları ezen bir canavardı. Eğer ki o gece asam yanımda olmasaydı beni koruyacak hiçbir şey olmayacaktı. Ölüm beni kolları arasına alacaktı. Hastanede ki 4. Günümde kendimi biraz daha iyi hissediyordum. Revirin kapısının açılması ile bir kızıl kafa göründü. Gülümsedim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Buzdan Kalpler
Fanfiction"Söylemiştim sana. Kalpleri buzdan olan insanlar sevgi nedir bilmezler. Onların tek bildiği şey emirleri yerine getirmektir" Bana, kazanmanın aslında kaybetmek olduğunu öğretmişlerdi. Ben artık biliyordum ki barış bayrağının beyaz renk olmasının bir...
