Buzdan Kalpler

Sekiz

Bölüm Şarkısı: Teoman-Paramparça.

1 YIL SONRA

25 Kasım 1997

"Ah bakmayın şuna"

Hermione Granger sinirle başını sola doğru çevirdi. Karşıdan asık suratla gelen Iris Pride ise sadece eski yakın arkadaşlarına bakıyordu. Harry Potter ve Ron Weasley.

"Aslında Hermione bence-"

Harry Potter'ın sözünü kesen Hermione Granger'ın sertçe çıkışmasıydı.

"O düşmanımızla çıkıyor Harry. Bunu nasıl affedebilirsiniz?"

İkisi de genç kıza hak verdiler. Draco Malfoy. O ise bu olanlardan habersizdi. Bir yıldır göz göze bile gelmemişti biriciğiyle, güzeliyle. Yıllarca bekledikten sonra onu, neden yanına gitmiyordu, neden ona sevgisini tekrar sunmuyordu? O bir tehlikedeydi ve bir tane olan aşkını bu tehlikeye bulaştıramazdı. Bulaştırsaydı asla kendini affetmezdi.

Iris Pride ise Gryffindor masasının en sonuna oturdu. Herkesten uzağa. Herkesin ona kötü davranması kalbini kırıyordu. Slytherinliler onu Gryffindor olduğu için sevmiyordu, Gryffindorlular ise bir Slytherin ile çıktığını düşündükleri için. Diğerleri zaten pek umrunda değildi. Ama asıl canını yakan şey ona iftira atılmasıydı. Draco Malfoy'u bırakın öpmeyi bir yıldır onunla göz göze bile gelmiyordu. Koca bir tatil geçmişti aradan. Artık bir yaş daha almıştı. 6. Sınıftaydı ve 16 yaşındaydı. Bu gün doğum günüydü. Kutlayan ya da hatırlayan yoktu. Büyükannesi iyice yaşlanmıştı. Zaten hiç arkadaşı da yoktu.

Draco Malfoy'un ise içi içini yiyordu. Ne yapmalıydı Iris'in doğum günü için? Belki ona sürpriz yapmalıydı, ya da ona bir hediye almalıydı. Hiçbir fikri yoktu ve belirsizliklerden hoşlanmazdı.

Iris Pride yavaşça yerinden kalktı. Bu bakışları kaldıramıyordu, rahatsız oluyordu. Yapabileceği tek şey odasına çıkıp erkenden yatmaktı. Ümit ediyordu belki yarın daha güzel olur diye. Ama bunu bir yıldır yapıyordu ve hiçbir günün daha güzel olduğu falan yoktu. Yavaş adımlarla Gryffindor kulesine çıkarken hiçbir şey düşünemiyordu artık. Ortak salona girmek için önce şifreyi fısıldadı şişman hanıma. Kimseler yoktu ortak salonda. Bu görüntüye alışmıştı artık. Odasına çıktı ve üstünü bile değiştirmeden yattı yatağına. Oda arkadaşı bile artık onunla kalmıyordu. Tüm arkadaşları tarafından yalnızlığa terk edilmişti. Iris Pride gözyaşlarıyla kapadı güzel gözlerini. Bir umut ışığı istiyordu.

✧

Saatime baktım ve gülümsedim. 26 Kasım. Elimdeki içki şişesine baktım ve derin bir nefes aldım. Ne ara içmeye bu kadar alışmıştım ki? Ben sadece 16 yaşındaydım. Fısıldadım.

"Bugün benim doğum günüm"

Arkamdan bir ses yükseldi.

"Bugün senin doğum günün"

Arkamı döndüğümde karşımda onu gördüm. Önce bir hayâl olduğunu düşündüm fakat değildi. Ondan tamamen uzaklaşan kişi bendim. Ondan vazgeçen kişi bendim... Vücudumun titrediğini hissediyordum. Gülümsedim. Gülümsedi.