Zawgi
သူမ ေလွခါးထစ္ေတြကေန ေအာက္ကို ဆင္းလာေတာ့ သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ေနသၫ့္ အလုပ္သမားမ်ားကိုေတြ့သည္။
ေနရတာ ၾကာလာသည္ႏွင့္အမ်ွ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ အမူက်င့္ေတြကို သတိထားမိခဲ့သည္။
ဒီလို အလုပ္သမားေတြ သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆို ဖိုးဖိုးႀကီးက ေအာက္ကိုဆင္းမလာတက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလို႔ရတယ္ အျပင္ဖက္မွာ ဒီခ်ိန္ေတြဆို။ ဘယ္လိုလုပ္သူက ဖိုးဖိုးႀကီးကို ေရွာင္ဖို႔အတြက္နဲ႔ တစ္ေနကုန္လံုး သူ႔အခန္းထဲမွာဘဲ ေနႏိုင္မွာလဲ။
တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ သူ ဒီကင္မ္အိမ္ေတာ္ႀကီးကို အမ်ားႀကီး သေဘာက်သည္။ သူ႔လို အနိမ့္ဘဝက လာတဲ့သူအတြက္ ဒီအိမ္ေတာ္ႀကီးရဲ့ တည္ေဆာက္ပံုႏွင့္ အလွဆင္ထားသည္တို႔က အၿမဲတမ္းအသစ္သစ္ေသာ အံ့ဩဖြယ္ရာေတြနဲ႔ ျပ့ၫ့္ႏွက္ေနသလို။
သူ အခုထိ အိမ္ေတာ္ႀကီးရဲ့ ေနရာစံုကို မေရာက္ဖူးေသးဘူး။
သူ ဒီလိုနဲ႔ အခန္းထဲမွာ အလွဆင္ထားတဲ့ တန္ဖိုးႀကီး ပစၥည္းေတြရဲ့ လက္ရာေတြကို လိုက္ၾကၫ့္ေနမိသည္။ သူလို ေအာက္ေျခဘဝက လာတဲ့သူေတြေတာင္ ေဈးကို မခန႔္မွန္းႏိုင္ေပမဲ့ ပစၥည္းေတြရဲ့ ႀကီးမားလွတဲ့ ေငြကိန္းဂဏန္းေတြကို ခံစားမိသည္။ ဧၫ့္ခန္းႀကီး တစ္ခုလံုးသည္ အမ်ိဳးစား စံုလင္ေသာ အႏုပညာ ျပတိုက္ႀကီး တစ္ခုအလား။ သူမကေတာ့ အႏုပညာကို မခံစားတက္၍ မဟုတ္။ ခံစားတက္ေသာ္လည္း မျပၫ့္စံုတဲ့ ဘဝက လာသည္မို႔ ထင္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးထဲတြင္ေတာ့ အလကား သတ္သတ္မဲ့ ျဖဳန္းတီးေနသည္ ဟုသာ ခံစားရသည္။
ဒါေပမဲ့လဲ သူ႔အာရံုကို ဖမ္းစားသြားတဲ့ အရာတစ္ခု။
ဧၫ့္ခန္းထဲက အလွစိုက္ထားေသာ ဘြန္ဆိုင္းပင္ေလးက သူ႔အာရံုေတြက ဖမ္းစားထားသည္။ ပံုမွန္အခ်ိန္ေတြမွာ ေသခ်ာမၾကၫ့္မိတာေၾကာင့္ မျမင္ရျခင္း ျဖစ္ေပမည္။
ငါ ဒီအလွေလးကို အခုမွ ေတြ့ရသလား။
သူ႔ရဲ့ အကိုငး္အခက္ေတြက အမ်ားႀကီး ဖ်ာထြက္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ခြဲထြက္ေနတဲ့ အကိုင္းအခက္တစ္ခုခ်င္းစီကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရျခင္းက သူ႔ဆြဲေဆာင္မႈတစ္ခုလို။ အဖ်ားတြင္လဲ မထင္ရွားေသာ အေရာင္မိွန္ေလးျဖင့္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္စ ႏွစ္ပြင့္စ ရိွေနေသးသည္။ အပင္ငယ္ရဲ့ အခက္အလက္ အခ်ိဳးအဆစ္ေတြက ေသသပ္စြာ ျဖစ္တည္ၿပီး လွပစြာ အားလံုးရဲ့အာရံုကို ဖမ္းယူႏိုင္သည္။
